89. 15-05-03

Tijdschrift

++ ONS EIKEVLIET ++

Jaarlijkse contactdag 2003 in aantocht !

Zoals ook reeds gemeld in ons vorig blaadje van maart gaat onze jaarlijkse ontmoetingsdag dit jaar door voor de 25 ste keer op zondag 31 augustus e.k. in Eikevliet.

Laten we hopen dat het weer ons wat goed gezind is want we gaan onze namiddag aanvangen met een wandeling in de buurt van ons dorp. Het juiste parcours is nog niet uitgestippeld en zal ook wat afhangen van de weersomstandigheden maar we beloven dat het leerrijk en tegelijk ook aangenaam zal zijn.

Om 14:00 h ten laatste worden we allen verwacht in Zaal De Balans te Eikevliet voor het vertrek. Bij onze terugkeer wacht ons dan weer een gezellige broodjesmaaltijd tijdens dewelke we wat kunnen bijpraten over het voorbije jaar en over vroeger en waarbij we misschien weer oude bekenden vanuit onze jeugd tegenkomen in ons geboortedorp. Diegenen die de wandeling niet kunnen bijwonen maar wel de maaltijd worden verwacht om 17:00 h.

Een aparte uitnodiging wordt hiervoor nog verstuurd einde juli om in te schrijven evenals met de bijdrage van het lidgeld voor 2003.

Gelieve nu reeds de datum te reserveren zodat we weer talrijk samen zijn in Eikevliet.

Hopende U talrijk weer te zien eind augustus, wensen we allen nog een prettige vakantieperiode toe.

------------------------------------ JDC

Onze Koninklijke Fanfare 150 jaar !

Inderdaad! Gesticht in 1853 bestaat onze koninklijke fanfare St-Cecilia in Eikevliet dit jaar 150 jaar. Dit kon zo maar niet voorbijgegaan laten worden en het bestuur van de fanfare had dan ook een feestelijk weekend ingericht om deze memorabele leeftijd te herdenken. Het feit dat een vereniging honderd vijftig jaar bestaat en nog steeds actief is betekent dat de beslissing tot oprichten van de fanfare een noodzaak was. Het doel van de fanfare was dan ook drieerlei; nl: de parochiale en gemeentelijke feestelijkheden en gebeurtenissen muzikaal op te luisteren ( zowel blije als droevige ), de instrumentale muziek te beoefenen en steeds verder te perfectioneren door deelname aan muziek-tornooien en -wedstrijden en last but not least de eensgezindheid en de onderlinge verbondenheid van de Eikevlietse bevolking te bevorderen.

Op vrijdag 16 mei jl werd dan ook een concert gepland in cultureel centrum “ De Kollebloem “ te Puurs om deze viering 150 jaar in te zetten. Het concert diende echter ditmaal niet verzorgd door onze eigen fanfare ( voor de muzikanten was het ook feest ) doch wel door het ensemble “ Kreato “ uit Halle. Deze harmonie met een 70-tal muzikanten staat momenteel mee aan de top in Vlaanderen qua muziekkwaliteit bij de amateursverenigingen. Dit werd dan ook bewezen tijdens het concert op 16 mei.

In het eerste deel bracht Kreato de “ Hans Christian Adersen Suite “ van Soren Hyldgaard een zeer moeilijk werk bestaande uit vijf delen als een rondwandeling door het oude Europa en waar elk deel specifiek naar een Europees land refereert.

Nadien volgde dan nog de “ Variazioni Sinfoniche “ van Hardy Mertens een meer lyrisch werk als bewerking van een Siciliaans volkslied.

In het tweede deel van het concert werd de symphony nr 1 “ The Lord of the Rings “ van Johan de Meij gebracht. Dit werk, meer bekend bij het publiek van de TV of de film werd meest geapprecieerd door de aanwezigen. Al bij al brachten de muzikanten van Kreato onder leiding van hun dirigent dhr Diederick De Roeck een kwalitatief hoogstaand concert ten gehore hetwelk niet alleen door de meer muzikaal gevormde toehoorders maar ook door de andere aanwezigen zeer sterk werd geapplaudisseerd.

Op zaterdag 17 mei was het dan tijd voor de officiele viering van het honderd vijftig jarig bestaan. Er werd aangevangen met een plechtige gebedsviering dewelke werd opgeluisterd door onze fanfare. Onder belangstelling van heel wat genodigden en sympathisanten werd dankbaar teruggedacht aan het rijke verleden van onze maatschappij en werden ook de vele vrienden dewelke ons ontvallen zijn gedurende die lange periode herdacht. Nadien volgde dan de optocht naar zaal De Balans voor de academische zitting.

Met behulp van een computerprojectie op een groot scherm ( power point presentatie ) werden de verschillende facetten van het fanfareleven belicht en werd er telkens gerefereerd naar de doelstellingen van de fanfare. Deze presentatie was onderverdeeld in een zestal onderdelen waarbij telkens tussen twee onderdelen een kort muziekintermezzo werd ingelast. Het was het duo Gaudeamus bestaande uit Marianne en Philip Segers uit Wintam dewelke deze intermezzo’s verzorgden en ons een aantal korte klassieke muziekstukjes ten gehore brachten.

Elk onderdeel werd tijdens de presentatie becommentarieerd door een van de drie presentatoren dewelke deze bloemlezing hadden voorbereid,nl: Micky Van Meulder, Jan Van Troyen en Ivo Marnef. Een prachtige presentatie dewelke 150 jaar fanfare in beeld bracht met zijn dirigenten, voorzitters, zeer verdienstelijke muzikanten en leden, behaalde prestaties in befaamde muziektornooien en –wedstrijden en allerhande opgeluisterde feestelijkheden en gebeurtenissen en fotomateriaal van vroeger en nu.

Teneinde de teksten van deze presentatie niet te laten verloren gaan, zullen deze dan ook gebundeld worden in een boekje en in de toekomst verkocht worden aan geinteresseerden.

Tegelijkertijd werd op deze academische zitting een tentoonstelling georganiseerd met foto’s en teksten over de fanfare. En alhoewel het zeer moeilijk was om het bestaande materiaal terug te vinden ( heel wat is in privébezit want het officiele archief van de fanfare werd verscheidene malen vernietigd door branden dewelke Eikevliet teisterden over die lange periode van 150 jaar ) werd er toch een kompleet overzicht gegeven vanaf de officiele oorkonde van de fanfare uit 1853 tot op heden. Tijdens de receptie die volgde op het academische gedeelte van de viering, konden de aanwezigen dan ook rustig dit tentoongestelde materiaal bekijken.

Dat de viering zeer geslaagd was, kon worden vernomen uit de commentaar van de vele aanwezigen en van de e-mails die achteraf werden ontvangen evenals van het late uur waarop de laatste aanwezige huiswaarts keerde beladen met 150 jaar historie van onze fanfare en ons dorpsleven en rijkelijk overgoten met een sausje van wijn en/of bier.

We wensen onze koninklijke fanfare dan ook nog veel succes toe in haar verdere toekomst en hopen erbij te kunnen zijn op de viering van 200 jaar!

------------------------------------- JDC

’t Is goed

in eigen hart te kijken,

nog even voor het slapen gaan, …

schreef Alice Nahon.

Het begin van dit gedicht vat in 2 lijntjes samen wat mij overbleef van een nieuwjaarsbezoek bij een zeer oude vriend. Hij zit al enkele jaren op trein 80 en volgens zijn eigen zeggen is hij nog even vitaal als vroeger. Terwijl de ronkers in huis rond vliegen zit zijn vrouw met haar hoofd neen te schudden en houdt ze haar vuist in de hoogte met hangende wijsvinger.

Toen hij nog heel jong was woonde hij in Klein Mechelen en is in Eikevliet gedoopt. Hij is dus een ware Oud-Eikevlietenaar.

In de eerste wereldoorlog heeft zijn vader op een niet-te-geloven gevaarlijke manier zijn groot gezin onderhouden. Octaaf Fontaine woonde ook bij hen. Hij kwam uit een gesticht, misschien een weeshuis. Later huwde hij met Maria Van Duyse en werd brugwachter te Eikevliet.

In de omgeving van Opdorp en Buggenhout was een groot legerdepot van de Duitse bezetter, het Tappegebied. Van daar werd voedsel en militair materiaal verdeeld aan het Duitse leger. Er waren ook Belgen te werk gesteld en als je de kat bij de melk sluit weet je wat er zal gebeuren. In Opdorp was alles te koop. Tientallen keren is zijn vader, soms te voet en soms met paard en kar, naar ginder getrokken. Met de buit terugkeren gebeurde natuurlijk onder bescherming van de donkere nacht. Op de gewone wegen was de kans veel groter om gepakt te worden dan op de slecht onderhouden veldwegen en in die tijd was het nog echt donker. Men zag er geen hand voor de ogen geldt hier letterlijk. Als mijn geheugen mij niet bedriegt heeft men in pas 1927 in Eikevliet het elektriciteitsnet aan gelegd. Nu wordt het in de Bovenbroekweg en in het broek niet meer donker. De toekers hebben nu geen lichtbak meer nodig om hun hobby uit te oefenen maar om in die tijd met paard en kar vol smokkelwaar langs soms onbegaanbare karsporen te trekken moest je wel over een grote dosis durf beschikken. René, want zo heette zijn vader, nam meestal een van zijn zonen mee, ofwel René ofwel Frans. Deze moest een eind voorop lopen met ogen en oren wagenwijd open. Als er iets verdacht was moest hij vlug waarschuwen. Gelukkig is het altijd goed afgelopen.

Onder de tweede wereldoorlog was hij dan zelf getrouwd en moest dus ook voor brood op de plank zorgen. Hij woonde niet meer op Klein-Mechelen maar in een naburige gemeente en kwam als handelaar aan de kost. Enkele geiten zorgden ervoor dat er elke dag pap te eten was, voor de rest moest hij zelf zorgen.

Zoals velen onder U nog weten was aan het sas te Wintam onder de tweede wereldoorlog ook commerce te doen. Je weet ook dat er te Wintam een vliegplein was en dat hier overal Duitse soldaten ingekwartierd waren. De kans om een patrouille tegen te komen was dus groot. Met smokkelaar- en ondernemerbloed in de aderen werd naar een mogelijkheid gezocht om aan smokkelwaar te geraken. Ze zouden ’s nachts met een achterboot naar Wintam-sas heen en terug varen. Dat kon alleen als het getij goed zat. Je moet slimmer en sterker zijn dan Jan Zonder Vrees om zo iets te durven ondernemen.

Als je aan het Eyckerhof een 300-tal meter op dat slecht kasseiwegje bent gereden kom je aan het gekende “ sluiske”. Daar was vertrek- en aanlegplaats. Stel je voor in volle oorlogstijd, bij goed of slecht weer, in het pikdonker met een grote achterboot naar Wintam-sas varen op die grillige Vliet en met de tij mee terug keren.

De 3 meter hoge draadafspanning van het vliegplein liep langsheen het slechte kasseitje en als je weet dat van aan tuincentrum De Pauw tot in de Groenstraat de hoogste concentratie vliegtuigputten (daarin werden de vliegers gecamoufleerd) was met erbij horende mitrailleursnesten en schijnwerpers, kun je wel denken dat er veel wacht gelopen werd door Duitse soldaten. Op regelmatige afstanden waren er bemande wachttorens. Eén keer zijn ze bijna betrapt. Terwijl ze naar hun bootje gingen hoorden ze plots stemmen, maar in het pikdonker zagen ze niets. Ze kropen onder een struik en hebben er liggen luisteren en bibberen. Maar het avontuur riep en ze zouden toch gaan varen. Zij wisten goed wat hen te wachten stond indien ze betrapt werden want ze hadden de riemen bij om te roeien. Het bootje was onder de oorlog in ’t geheim gemaakt door een medesmokkelaar want je mocht zelfs geen bootje bezitten, die waren opgeëist door de bezetter. Het lag altijd gemeerd tussen het Sluiske en de Vliet, goed verdoken tussen struiken en riet. Een Een andere keer is de kop van de boot in het gat van de watermolen te Eikevliet gezogen.

De koopwaar, meestal kolen of graan werd aan het sluiske op een kar met ijzeren band overgeladen en bij een boer te Klein Mechelen voorlopig gestockeerd. Overdag werd het weerom met paard en kar naar Bornem gevoerd. Mijn hartritme wordt nu nog verstoord als ik er aan denk om in oorlogstijd ’s nachts met zo’n lawaaierige kar over dat slecht steenwegje te rijden langsheen de prikkeldraad van een militair vliegveld. In die tijd was er de N 16 nog niet en een beetje voorbij het Sluiske was er een baantje dat naar Klein-Mechelen liep. Die plaats wordt nog “ De Nachtegaal “ genoemd.

Gans de oorlog heeft hij zijn leven gewaagd voor het slijk der aarde en na de oorlog kwam … Gutt …

Dat situeert die man als een werker en wroeter, maar hij was ook een levensgenieter en een beetje filosoof. Door het gewicht der jaren kan hij er alleen nog over vertellen. Hij heeft nu meer tijd om na te denken en te filosoferen.

Tussen de moppen en de sterke verhalen van vroeger vertelde hij rustig en bedaard een eigentijds verhaal. Hij beschreef de situatie’s in geuren en kleuren zoals ik het niet kan navertellen. Hij begon er aan alsof het iets voor te lachen zou worden, maar het werd een verhaal om over na te denken.

De Charel reed met zijn brommerke langs de Sint-Amandse Steenweg naar zijn werk. Hij was chauffeur bij de bloemmolens te St.-Amands. Het is dus een tijdje geleden want die maalderij is ondertussen afgebroken en het daar gevestigde molenmuseum is nu in de omgeving van de kerk.

Het was een zomerse morgen als Charel naar zijn werk te Sint-Amands reed en op die zonnige dag werd hij klemgereden. Hij voelde een harde tik met een stomp voorwerp, en toen helemaal niks meer. Het waren eerlijke dieven, want ze namen uit zijn portefeuille alleen het geld: zijn identiteitskaart en rijbewijs lieten ze zitten. Zelfs zijn pasje voor Anderlecht bleef onaangeroerd.

Hij lag daar dus buiten bewustzijn van voor in het struikgewas. Eerst reden er een paar schoolkinderen voorbij, maar die durfden niet stoppen, omdat hun ouders hadden verteld dat er in het bos soms boze mannen ronddoolden. Daarna kwamen er twee kleurige wielertoeristen voorbij zonder gsm en ze waren juist bezig aan een recordpoging, en bovendien zei de ene hijgend tegen de andere, dat je het slachtoffer van een ongeval niet mag beroeren, als je geen dokter bent. Toen kwam er een captatiewagen van Paul Jambers voorbij. Die stopte heel eventjes, omdat ze juist met een project bezig waren over langdurige coma patiënten, maar die waren al allemaal «uit» hun coma, terwijl deze er duidelijk nog volop «in» zat. Daarenboven zag het slachtoffer er niet bijster dom uit, zodat ze er achteraf misschien nog last konden mee hebben.

Daarna passeerde er een wagen van Gaia, met achterop een struisvogel met tendinitis, een aangeschoten kraai en een halfplatte egel in shocktoestand. Dus redenen genoeg om geen tijd te verliezen. Vlug naar Plankendaal en redden wat nog kon gered worden.

Er kwamen achtereenvolgens nog heel wat passanten voorbij. Een vrachtwagenchauffeur die eerst op zijn rem drukte, maar zich daarna bedacht, omdat hij geen tijd meer te verliezen had, want hij had drie kwartier in de file gestaan en moest dus de verloren tijd zo vlug mogelijk inhalen. Er kwam zelfs een ambulance langs, die naar de garage geweest was voor een smeerbeurt, maar die kon ook niks doen, want om te beginnen bevond hij zich niet in zijn regio en bovendien had hij geen opdracht gekregen en daar waren ze erg streng op de laatste tijd. Ook kwam er een oude pastoor voorbij, in burger, en erg gehaast. Toch gaf hij in het voorbijgaan het slachtoffer de absolutie en beloofde voor hem te bidden, ook al wist hij niet of de man tot de Ware Kerk behoorde. Hij spoedde zich gauw voort op zijn brommer, want hij moest die morgen drie parochies bedienen en die konden niet wachten. Het was elke dag even krap. Er kwam zelfs een rijke weduwe voorbij, die haar dagen vulde met het verzorgen van zwerfkatten en hoopte met dit liefdadig werk haar eeuwige zaligheid te verdienen, maar ze durfde haast niet kijken, omdat ze geen bloed kon zien en dus schrik had om te bezwijmen, en dan werd het probleem nog groter.

Enfin, iedereen was van goede wil, maar er zijn in het leven nu eenmaal prioriteiten. Tenslotte kwam er een Turk voorbij met een oude Mercedes vol roestvlekken. Hij zag de man liggen, stopte, laadde hem voorzichtig in zijn auto en leverde het bewusteloze slachtoffer af in het dichtst bij gelegen ziekenhuis.

En de je wil natuurlijk weten hoe het allemaal afgelopen is. Welnu, de man is genezen, zo erg was het niet, en de Turk vloog in de gevangenis, omdat hij geen verzekering had en verdacht werd het geld uit de portemonnee van het slachtoffer te hebben gejat.

Doe dan al eens iets.

---------------------------------- JM

Droedel.

In ons vorig blaadje stond een zeer actuele droedel. Het waren vier namen van Russen. Vier Russen kan je ook verstaan als virussen. Vraag maar eens aan onze voorzitter voor hoeveel problemen één virus in uw computer kan zorgen.

Hier volgt nu een nieuwe droedel:

Schoolfeest.

Op 29 maart 2003 ging in zaal De Balans het schoolfeest door van het kleuterklasje. Voor een bomvolle zaal werd volgend programma gebracht:

· Opening door de koninklijke fanfare.

· Toneeltje door de kleuters zelf.

· Goochelaar.

· Reuze tombola.

· Eetfestijn.

· Gezellig samenzijn.

Het was een drukte van jewelste rond 14 uur. Grootmoeders met hun kinderen en kleinkinderen probeerden nog een plaats te bemachtigen. Terwijl kinderen in de zaal liepen te zingen van vreugde werden hier een daar nog wat stoelen en tafels verschoven opdat gans de familie zou kunnen samen zitten. De grootouders en zeker de ouders konden het niet verbergen dat ze voor hun bloedeigen acteurtjes gekomen waren. Hun kleine pagadders hadden thuis al verteld wat er te zien zou zijn en wanneer papa en mama goed moesten kijken, want dan zouden zij iets alleen moeten doen.

Nadat de fanfare het feest had geopend ging het gordijn open en klonk er een ooohh in de zaal. Op de achtergrond stond circus Sim Sala Bim. Gekleurde vlagjes en lampjes versierden het terrein voor het circus. Op de voorgrond lagen drie kindjes onder tafel, zij stelden drie kruimeltjes voor. Marie lag in haar bedje en voor het circus zaten in een grote kring de andere acteurs. Zij zaten rustig te wachten tot het spektakel zou beginnen.

Het sprookje is gemaakt door Bart, de zoon van juf Marleen. Zijn broer Tom heeft een muzikale opleiding gehad. Hij studeerde o.a. aan de beiaardschool te Mechelen en Jazz piano aan de Jazz studio te Antwerpen. Hij is beiaardier te Lokeren en speelt er meestal op woensdag tijdens de markt van 11 tot 12 uur. In heel Europa gaf bespeelde hij al beiaarden en ook in ons Eikevliet gaf hij pianoconcerten in de kerk.

Bart las het verhaal zelf voor. Om de drie slapende kruimeltjes wakker te maken

Had Tom een mooi melodietje gecomponeerd en zelf op piano gespeeld. Het was kinderlijk eenvoudig maar het klonk zo gezellig dat het enkele dagen later nog altijd in mijn gedachten kwam. Zij dansten al zingend door het huis en kwamen in de kinderkamer van Marie terecht. Zij speelden samen en vonden een grote koffer waaruit de juist ontwaakte poppen opstonden en aan hun ochtend gymnastiek begonnen.

Op hun zoektocht ontdekten ze nog prenten van dieren, die ook levend werden. Terwijl allen een liedje zongen dansten de konijntjes over het podium. Even later was er een algemene repetitie van de circusartiesten met een acrobaat, een clown, een gewichtheffer en een goochelaar.

Als de ouders van Marie thuiskwamen mochten de drie vriendjes onder het bed gaan slapen en viel het doek.

Onder een geweldig applaus kwamen de kleuters hun toeschouwers bedanken voor hun aanwezigheid.

De drie juffen, Marleen, Ann en Liesbeth werden door het oudercomité in de bloemetjes gezet en Victoire werd met ruiker bedankt voor haar inzet.

Voor de kinderen was er dan nog een goochelaar en de familie kon genieten van een tombola bij een tas koffie met gebak of een pintje.

Dat was voor velen weer een dag om niet te vergeten en zeker Juffrouw Marleen niet want het was haar laatste schoolfeest hier bij ons, want in september gaat ze met pensioen.

J uffrouw Marleen heeft vele oud leerlingen en hun ouders uitgenodigd op een grootse fuif ter gelegenheid van haar afscheid van het klasje op vrijdag 20 juni vanaf 21.00uur in zaal “De Balans”.

Zij heeft mij gevraagd om het in ons blaadje ook te vermelden want iedereen die met Eikevliet iets te maken heeft is van harte welkom.

Beste Eikevlietvrienden noteer deze datum want Juffrouw Marleen kijkt er alvast naar uit om u te ontmoeten.

J.M.

TONEELKRING

“TAAL & KUNST” EIKEVLIET

BESTAAT 150 JAAR

(vervolg beknopte historiek... laatste deel)

13-jaren gingen voorbij zonder toneel in Eikevliet.

Maar het wonder gebeurde ! Het doek zou weer opgaan !

Onder impuls van Miel Demont werd op 4 mei 1975, samen met de dansgroep “De Vliet” een eenakter opgevoerd. Miel droomde al jaren van de wedergeboorte van het toneel. Het zat hem als het ware in het bloed.

Hoe kon dat ook anders, met zo’n grote voorgangers in de familie Demont ! De kring heette nu “Zucht naar Kunst” omdat dat voor beginners toch iets bescheidener klonk dan de roemrijke naam “Taal & Kunst”, die men voorlopig toch nog niet kon waarmaken.

De nieuwe ploeg enthousiastelingen bestond uit :

Jozef De Boeck, Leopold Van Hoomissen,

Gaby Verbruggen, Linda Van Troyen,

Gilberte Caluwaerts, Robert Pintens

en Miel Demont.

Maurits Suykens en Staf Reymenants zorgden voor het decor en Julien Maes voor belichting en geluid.

Van bij de nieuwe start werd meteen uitgekeken naar een kundig regisseur.

Onder de leiding van Gilberte Vervoort werd “Schoonmama komt logeren” op de planken gezet.

In 1977 speelde “Zucht naar Kunst” “De Consul van Cocoroco”, een eerste avondvullend stuk,

onder de regie van één van de vroegere vedetten : Leon Van den Eynde. Hij zou later ook nog

“Vijf is meer dan genoeg” en “Antje” regisseren.

Vanaf nu was de toneeltrein definitief terug aan het rollen gebracht en vanaf 1978 werd weer onder de naam “Taal & Kunst” gespeeld. De kring zou vanaf nu als volledig autonome vereniging door het leven gaan.

Vanaf 1980 werd uitgekeken naar een beroepsregisseur.

Achtereenvolgens waren dat :

Roger Van Kerpel met “Jef”,

Gie De Vriese met “Huwelijksmakelaar”,

Ruud De Ridder met :

“Eindpunt”, “Als ik de lotto win”,

“Wat doen we met bompa?”

“Onzen bompa is aan ‘t vrijen”.

Jules Van den Bossche bracht op een vakkundige manier onze decors op professioneel niveau.

Vanaf “Als ik de lotto win” kunnen we spreken van een echte doorbraak van de nieuwe “Taal en Kunst”.

Van 1 opvoering waren we ondertussen geëvolueerd naar maar liefst 7 bomvolle zalen.

Het toneel van Eikevliet kreeg weer terug bekendheid tot ver buiten de gemeentegrenzen.

Het gevolg van dit alles is, dat er onophoudelijk moet gewerkt worden om een degelijk peil te behouden.

Na Ruud De Ridder werkten we één seizoen met Fons Versteven van het Jeugdtheater Antwerpen.

Daarna hadden we het genoegen te mogen spelen onder de regie van Hugo Danckaert, geassisteerd door zijn echtgenote Ria Verschaeren.

Dit acteurspaar heeft ons heel wat toneelkennis bijgebracht.Titels als : “Johnny-Boy”, “De Loze Vink”,

“De Caräibische Zee” en “Klaterwijk” zullen nog wel vers in het geheugen liggen.

Rikkert Van Dijck was de volgende in de rij.

Onder zijn leiding brachten we “Klasseraad” en “Tussen de regels” voor maar liefst 9 volle zalen !

Theo Hijzen, verbonden aan het Mechels Miniatuur- theater, heeft de eer gehad te mogen regisseren in 1992 met ons jubileum van 140-jaar Eikevliets toneel.

Hij regisseerde een komische thriller : “Moordstuk”.

Het jongste decennium van ons toneelbestaan werd op een trieste wijze ingezet met het overlijden van onze ere-voorzitter Jos Demont op 15 september 1993.

Met hem verloren wij een rasechte toneel- en muziekliefhebber. Jos werd in Wintam begraven, maar op zondag 31 oktober 1993, kreeg hij ook in Eikevliet, zijn geboorte- dorp, een ontroerende herdenkingsviering in onze Sint-Lambertuskerk.

De toneeljaren die volgden, kenden een wisselend succes met toch wel een zekere terugval qua aantal toeschouwers medio jaren negentig.

Gelukkig bleek die tanende belangstelling maar tijdelijk en kennen we de jongste jaren weer een geleidelijke groei.

Titels als : “Het Kaartenhuis’,

“De Leraarskamer”,

Antwoord voor 1 augustus sturen naar Danny Polfliet, Eikerveld 20, 2880 Eikevliet of een e-mail naar dannypolfliet@hotmail.com

Prijs : een prachtig boek van de vereniging voor Heemkunde : " Klein-Brabant