JAARLIJKSE
CONTACTDAG 2011.
Op zondag 25 september e.k. komen we andermaal samen voor onze jaarlijkse contactdag in Eikevliet, traditioneel de 4de zondag van september ( Eikevliet kermis ).
Het programma
voor onze contactdag ligt nog niet volledig vast, daar wordt nog aan gewerkt
door het bestuur, maar blokkeer nu alvast de datum in je agenda zodat je er
zeker kunt bijzijn.
In
ons volgend blaadje ( medio augustus ) komen we uitgebreid terug op de
organisatie en de activiteit rond onze contactdag.
In hetzelfde
blaadje van augustus vragen we ook de jaarlijkse lidmaatschapsbijdage op
te samen met de eventuele inschrijving voor de contactdag zodat dat in
één moeite kan doorgaan.
Tot 25 september in Eikevliet!!!
_________________________________JDC
JAARLIJKS
CONCERT KFSCE
Op
zondag 6 maart 2011 was het weer
zover! Het jaarlijks lenteconcert van onze Koninklijke Fanfare St-Cecilia in
Zaal De Balans.
Eens temeer een grandioos succes waarbij de bomvolle zaal kon genieten van het prachtige concert voor zowel jong als oud welk door onze fanfare te luisteren werd gebracht.
In het plaatselijk nieuwsblaadje PubliNieuws, verscheen een beknopt verslag hierover wat we jullie hieronder integraal weergeven.
Dirigent Ernest Lenaerts zorgde tijdens het jaarlijks concert van de Koninklijke Fanfare St. Cecilia voor een grote diversiteit aan muziekstukken en genres.
In eerste instantie moet ik de muziek die we spelen zelf graag horen. Dan stel ik een programma samen met de nodige variatie. Zo krijgen de muziekliefhebbers vandaag ondermeer een wals, een mars en een moderne schlager voorgeschoteld. Sinds 1993 ben ik dirigent bij deze fanfare en in al die jaren heb ik een band opgebouwd met mijn muzikanten. Zij vertrouwen mij in de keuze van de muziekstukken.; aldus Ernest Lenaerts.
De muzikanten konden hun instrumenten warm blazen en de toonhoogte afstemmen bij de opener van de avond: de Johann Schrammel marsch. Via Rio Grande, Twins van de locale componist Jan Hadermann en de walsmelodieën van Walzerklänge kwamen de muzikale artiesten uit bij “Dixie Land Spectacular “ De solo passages van slagwerk, tenorsax en trombones zorgden in dit stuk voor de typische dixie land sfeer. Het eerste deel werd afgesloten met Highland Cathedral.
Het joodse volkslied “Shalom Alechem”vormde de voorbode van een nog boeiender tweede deel. Na het rustige The Young Amadeus en Free World Fantasy nam solist Jan Van troyen ( altsax ) het voortouw in You Raise Me Up. Het concert werd afgesloten met de ritmische compositie Fiesta della Costa en de medley Evergreen Grűsse.
Marc Smedts was tijdens dit concert verantwoordelijk voor de klank en de belichting.
Eliane De Clercq verzorgde de presentatie
en verbond de verschillende muziekwerken op een voortreffelijke en soms
humoristische wijze.
RECLAME IN EIKEVLIETSE SCHOLEN
Is het toegelaten om reclame te maken in scholen?
In de Eikevlietse jongens- en meisjesschool uit de late jaren vijftig, was daar
blijkbaar niks mis mee, zoals op deze foto te zien is.
Op de foto zie je van links naar rechts: Mieke Lauwers, Rita Mertens, Martha Suykens, Willy Lauwers op de kameel en ?(een Annie van de Eikse Amer?)…
In de vijftiger jaren kon het gebeuren dat
opeens twee kamelen de speelplaats opwandelden, die reclame maakten voor de
beroemde Belgische chocolade Jacques. Toen was er nog een strikte scheiding
tussen de geslachten. Voor het goede doel (!) werd er echter een uitzondering
gemaakt en mochten de jongens naar de meisjesschool komen. Om beurt mocht
iedereen op de kameel gaan zitten waar natuurlijk foto’s van gemaakt werden.
Wie kon als ouder weerstaan aan de verleiding om zo’n originele foto van hun
spruit, hoog op de kameel, te kopen? Ook de fotograaf deed gouden zaken… De
scholen zullen wel een graantje meegepikt hebben, wat perfect te begrijpen was,
want de schoolsubsidies waren toen lang niet voldoende om een school goed
draaiende te houden. Wie haalde nog voordeel uit deze stunt?
Zeker niet de kamelen die moesten verdragen dat tientallen wriemelende kinderen
tussen hun bulten gezet werden.
De grote overwinnaar was natuurlijk Chocolaterie Jacques. Deze firma werd in
1896 opgericht door Antoine Jacques te Verviers. Vanaf 1920 kwam de
chocoladefabriek naar Eupen. In 2002 werd Jacques Chocolaterie overgenomen door
de groep Barry Callebaut. We kunnen echter nu nog altijd Jacques chocolade kopen
onder de eigen naam.
Of de consumptie van chocolade drastisch gestegen was na de doortocht van de
kamelen, weet ik niet. Het is wel zeker dat reclame uiterst efficiënt kan zijn
en op een subtiele manier bepaalde behoeften doet ontstaan of reeds bestaande
behoeften vergroot.
Betekenis van chocolade
Met chocolade raakt men een gevoelige plek in ieders leven. We geloven dat we
ons beter voelen als we ons dagelijks blokje chocolade gegeten hebben. Een
oudere dame zei me eens al lachend : “Ik zou mijn leven geven voor een reep
chocolade”! Chocolade bevat immers stoffen die ervoor zorgen dat er in de
hersenen endorfine en serotonine aangemaakt worden, stoffen waardoor je u
opgewekter en blijer voelt. Het effect dat chocolade op de hersenen heeft is
over het algemeen maar van korte duur, daarna verdwijnt het blije gevoel weer.
Chocolade verhoogt de concentratie en de alertheid, maakt vrolijk en
enthousiast, is een sterke harthealer en een afrodisiacum (stimulerend middel).
Wetenschappelijk is dit echter niet bewezen. Een Duitse medische studie toont
wel aan dat het dagelijks eten van een beetje chocolade (tot max.100 gr.)
bijdraagt tot een lagere bloeddruk en het risico op een hartziekte helpt
verminderen. De reden hiervan is dat er in chocolade heilzame moleculen zitten,
die – als je het allemaal mag geloven – de veroudering van de huid
tegengaan, het optreden van depressies tegenwerken, de cholesterol doen
verlagen. Er zouden belangrijke mineralen in chocolade zitten zoals magnesium,
fosfor, calcium, koper, ijzer en cacao levert 8 van de onmisbare animozuren in
onze voeding. In 100gr. cacao zitten evenveel darmtransit bevorderende vezels
als in 100gr. volkorenbrood…
Als dit allemaal zo positief is, waarom neemt chocolade dan geen prominente
plaats in de voedselpiramide in? Waarom zeggen dokters, van zodra je een voet
bij hen binnenzet, dat je onmiddellijk chocolade moet bannen uit je eetpatroon?
Omdat er natuurlijk ook veel suikers en verzadigde vetzuren in zitten. En die
zijn dan helemaal niet goed voor je gezondheid. Hier geldt de wet van de
matigheid: met mate wat chocolade eten kan geen kwaad, zoals een glaasje rode
wijn ook geen kwaad kan. De consumptie binnen redelijke grenzen houden, is de
opdracht. Ik heb een ex-collega die je best geen doos pralines geeft als
geschenk: in plaats van elke dag één pralientje, eet ze op één avond de hele
doos leeg. Ja, dàt kan niet goed aflopen natuurlijk!
Volgens statistieken produceert Chocolaterie Jacques 25.000 ton chocolade per
jaar, waarvan 60% bestemd is voor de export. De Belg eet gemiddeld
School en reclame anno 2011
In de eenentwintigste eeuw is een dergelijke,uitdrukkelijke reclamevoering
in de scholen niet meer mogelijk. Sinds 2001 is wettelijk vastgelegd wat inzake
sponsoring en reclame in de school wel en niet kan.
In hand- en werkboeken, agenda’s, klaslokalen, turnzalen mag geen reclame
voorkomen. Een logo van een merk of bedrijf op didactisch materiaal (bv. op een
computer) wordt niet beschouwd als een uitdrukkelijke reclame boodschap. Bij
facultatieve activiteiten, zoals een schoolreis of bosklassen, mag wel verwezen
worden naar het feit dat de activiteit aan verminderde prijs of volledig gratis
kan aangeboden worden, dankzij een bepaalde persoon, bedrijf of vereniging.
Een andere voorwaarde bij het tolereren van reclame is, dat de reclame
verenigbaar is met de pedagogische doelstellingen van de school. Er mag geen
schade berokkend worden aan het geestelijk of lichamelijk welzijn van de
leerlingen. In het voorbeeld van de reclame voor chocolade Jacques (anno 1955)
kun je u toch afvragen of dit niet geleid heeft tot lichamelijke en geestelijke
verslavingen…!
Het kan ook niet zijn dat een firma die de school sponsort, de school kan
verplichten tot verdere aankopen bij dat bedrijf. Ik heb in de jaren vijftig
nooit gezien dat we na de doortocht van de twee Jacques-kamelen chocolade
gekregen hebben op school. Of thuis de consumptie daardoor steeg, is zeer
twijfelachtig. Koetjesrepen waren toen veel goedkoper en voldeden ook aan de
chocolade behoeften van veel mensen.
Besluit
In de jaren 50 was er nauwelijks reclame. Als
die er dan toch eens was, kon je er echt niet naast kijken; reclamedoeken, zo
groot als een kameel!
Nu is de reclame alomtegenwoordig, opdringerig en niets ontziend. Ongegeneerd
praat ze ons op subtiele en soms op weerzinwekkende wijze behoeften aan die we
uit onszelf niet zouden hebben. Met alle gevolgen van dien. Je moet al sterk in
je schoenen staan om opgewassen te zijn tegenover al die aanslagen op je
persoonlijke vrijheid. Het leren ‘nee’ zeggen zal in de toekomst nog
belangrijker worden…
Zoals de grote, Griekse wijsgeer, Aristoteles (384 v.Chr.-322 v.Chr.) al
schreef: “De deugd in het midden”, d.w.z., alles met mate.
------------------------
Mieke
Lauwers
50 jarig huwelijk
van Albert en Louisa Aerts – Reymenants.
Het begin van iets moois.Toen op +/- 16 jarige leeftijd Albert (zoon van Petrus Aerts wel gekend als Pier Nova en Angeliek Van den Bossche ) begon te werken als leerjongen, werd hij door Gustaaf Reymenants meegenomen naar Parketerie Brezing te Brussel.
Toen Albert ( Bertje) opmerkte dat in het atelier Louisa (dochter van Gustaaf Reymenants en Maria Polfliet)aan het werk was ,is niet alleen zijn liefde voor het vak ontstaan maar is ondanks dat zij elkaar al kenden een mooie liefde beginnen bloeien .
En
van het een kwam het ander , zodanig dat zij elkaar het ja-woord gaven en
huwden op 22 April 1961.Na een tijdje werd er aan gezinsuitbreiding gedacht .
In
1964 werd dan ook een eerste zoon ( Patrick ), en in 1967 hun tweede zoon (
Freddy ) geboren. Maar zij hadden nog plannen. Na jaren ervaring te hebben
opgedaan en alle knepen van het vak te hebben geleerd bij Stafke ( ondertussen
schoonpapa ) en Victor Reymenants ( broer van Stafke ) besloot Bertje om
zelfstandig parketlegger te worden. Na vele jaren samen te hebben geploeterd en
gewerkt met veel liefde voor hun
gezinnetje en zaak , zijn zij gelukkig en gezond aan hun pensioen geraakt.
Als wel gekende
inwoners van Eikevliet kon de familie, de vele vrienden en buren dat feest niet
onopgemerkt laten voorbij gaan. Op 9 april 2011 was het dan ook een grote
verrassing toen alle genodigden hen opwachten in zaal De Ballans. Hopende dat
zij ondertussen van het feest goed zijn bekomen , hebben zij wel de herinnering
er aan en hopelijk kunnen ze er nog heel lang over blijven dromen.
Nogmaals
een dikke proficiat met jullie 50 jarig huwelijk.
----------------------
Isabelle.
La Torre de Les Maçanes. Een reisverhaal.
Ik
behoor tot de (on)gelukkigen die
al acht jaar gratis met de bus mogen reizen en die op reis kunnen gaan buiten
"het seizoen".Begin mei vloog ik weer eens naar Spanje over en weer
voor € 80,-. Ik heb daar gratis
logies maar " het verteer " is voor eigen rekening.
Als u ook eens
uw verlof in “La Torre” wil doorbrengen kun je dat altijd reserveren op
volgend adres :
Contactpersoon : Luc Maes
Tel : 0032 496 54 95 35.
Als
je de titel las dacht je: "Dat is Spaans." . Zo ziet het er uit, maar
dat is het niet. Het is Valenciaaans (Catalaans).
In Spanje
worden verschillende talen gesproken. Het
Castiliaans is de taal van het centrum, de streek van Madrid.
Dat is de officiële taal en wij noemen dat Spaans, maar Spanjaarden
zeggen meestal Castiliaans.
Er
zijn nog vier officiële regionale talen: het Aramees, het Galicisch, het
Baskisch en het Catalaans. De laatste taal wordt gesproken in Catalonië met als
hoofdstad Barcelona. Ik heb op de radio gehoord dat ze daar de beste
voetbalploeg van Europa hebben maar dat zeg je beter niet in La Torre, alhoewel
er daar ook supporters een zeer duur truitje dragen.
Er zijn ook nog twee niet-officiële regionale talen: het Asturisch en het Aragonees. Daarbovenop zijn er nog vele dialecten die zelfs voor Spanjaarden moeilijk te begrijpen zijn.
In de
school spreekt men de streektaal, en leert men het Castiliaans als tweede taal.
De twee kinderen van een jonge Vlaamse vrouw, die vrij goed Spaans
spreekt, spreken in de klas en op de speelplaats Valenciaans.
Thuis
wordt er meestal Nederlands gesproken, als de kinderen geheimpjes tegen elkaar
vertellen of ruzie maken doen ze dat in het Valenciaans.
De moeder begrijpt er dan niets van. Ook zeer oude mensen verstaan amper
Spaans omdat de algemene omgangstaal het Valenciaans is.
Ik
verblijf in "La Torre" een stadje van de 750 inwoners waarvan
bijna
200 buitenlanders, vooral Duitsers, Engelsen, Nederlanders en Belgen.
Wij zaten buiten op het terras en aan onze tafel werd Nederlands
gesproken, aan een andere tafel zaten vier Engelsen, aan de derde tafel spraken
ze Duits en buiten aan het open raam van de bar stonden vier inwoners van La
Torre die Valenciaans spraken, dus niemand op het terras sprak Spaans.
Een van de Belgen is de dochter van
een collega onderwijzer uit
Oppuurs. Zij kent de taal en de streek en als ik haar aanspreek met "Engel
van Torre" weet ze dat ik een boodschappenlijst voor haar bij heb.
In
dat kleine stadje weet ik 2 bakkers, 2 beenhouwers, 2 voedingswinkels, 2 banken,
een smid, een loodgieter, een dokter, een apotheker, een elektricien, een
schrijnwerker, een kleine doe-het-zelf zaak en een casa cultura(cultureel
centrum) met alles er op en er aan zoals bv een computerzaal voor iedereen, een
turnzaal en er hoort ook een openbaar zwembad bij. Er is ook een olijfpers.
Mensen van de streek brengen in december hun olijven en enkele weken later
kunnen ze hun olijfolie komen halen. Aan
restaurants en bars is er echter geen gebrek.
Ik weet er 11. Je mag er
komen wanneer je wil, je zult bijna nooit alleen zijn. Om 6.45u reed ik door het
dorp naar het vliegveld en in één bar stond de cafébaas met een klant aan de
voordeur al een sigaret te roken want in Spanje geldt een algemeen rookverbod in
de horeca sedert 1 januari 2011. Naar onze normen is restaurant bezoek daar heel
goedkoop. Voor een menu del dia brengen ze eerst een grote teljoor salade mixta
en een mandje stokbrood op tafel. Daar kan iedereen al wat van smullen terwijl
je op de primero plato wacht. Daarvoor is meestal keuze uit een drietal
gerechten. Dat kan een Spaanse soep zijn maar ook dikwijls een paella of een
pasta gerecht. Voor de secundo plato heb je de keuze uit verschillende vlees- en
visgerechten met frites en een beetje groenten. Dan volgt nog een dessert en
koffie of thee. Een glas drank( wijn, bier of water) is inbegrepen in de vaste
prijs van 8 euro.
Voor
een menu van de kaart liggen de prijzen wel anders.
Op
een zonnige voormiddag, rond 10.00u zat ik in de schaduw op een terras van een
glas vers geperst sinaasappelsap (€1,2) te genieten ( dat gebeurt alleen als
ik moet met de auto rijden) met een Belg en enkele Spanjaarden.
De Spanjaarden leven om te genieten werd er gezegd.
Mijn antwoord lag klaar op het puntje van mijn tong: "Europa heeft
uw autostrades betaald en binnenkort komen jullie aan Europa nog enkele
miljarden steun vragen, blijf maar genieten".
De
Spaanse naam van het stadje is Torremanzanas, La Torre de Les Maçanes in het
Valenciaans. In de middeleeuwen had elk dorp een toren (torre). Ze
stonden hoog op een berg en konden elkaar zien. Deze toren had ronde bollen
(waarschijnlijk door de Moren nog gebouwd) die met appelen (manzanas)
vergeleken werden. Vandaar de naam. Die torens waren gebouwd om elkaar te
waarschuwen als er piraten kwamen, de zee is immers vlakbij. Als er een bende
rond trok stak men een vuur aan om elkaar te waarschuwen. Torremanzanas ligt in
vogelvlucht ongeveer 
daar
een finca (boerderij of landgoed) omgeven door mooie onderhouden terrassen
waarop amandel- en olijfbomen groeien. Door
de zeer moeilijke leef omstandigheden zijn veel van de landerijen verlaten. De
gebouwen vervallen en de velden verwilderen. Sommige worden door buitenlanders
gekocht. Ook grote delen langs die
weg zijn voor landbouw ongeschikt omdat het rotsen zijn of de helling te steil
is. Nu in het voorjaar staat alles
er groen maar in de zomer zijn de meeste planten verdord behalve de
cactussen en alles wat stekels heeft. Canada’s
of andere loofbomen zie je
er
weinig, de bergflanken zijn meestal begroeid met zeer brandbare dennenbomen.
Langsheen
die weg kom je regelmatig tweetalige
wegwijzers tegen en even regelmatig is de Spaanse naam ( Torremanzanas) met
zwarte verf over spoten. Dat zie je ook op vele uithangborden.
Omdat de streek officieel tweetalig is worden aan het stadhuis de
mededelingen voor de bevolking in de twee talen opgesteld (Spaans en
Valentiaans)
Spanjaarden
genieten van het leven, dus moet er regelmatig gefeest worden.
In de loop van het jaar zijn er allerlei redenen om eens een Fiesta van
één dag te houden. Voor ons,
toeristen, is dat zeer vervelend want de meeste winkels zijn dan gesloten.
Een “echte Fiesta” duurt minstens drie dagen.
In
de week van 9 mei wordt Sint Gregorius gevierd. Ik was in La Torre en kon voor
de eerste keer dat groot dorpsfeest mee maken.
Over
dat en andere feesten zullen we het volgende keer hebben. Een foto zal u al een
idee geven.
J.M.-----------------------------wordt
vervolgd.
Onze
kleuterschool
is een afdeling van de Sint-Carolusschool uit
Ruisbroek sedert de Eikse schoolstrijd. Mieke, waar is de tijd dat we nog heel
blij waren als we een foto van een kameel of een klasfoto konden kopen om een
herinnering te hebben aan onze kleutertijd. Nu plukken we alles van het web.
Eikevlietvrienden, het is een kleine moeite om volgende adressen in uw favorieten te zetten om er af en toe eens op te klikken om te zien wat uw kinderen of kleinkinderen in de school doen. Ge vindt er ook honderden foto’s van klas activiteiten, sneeuwklassen en kinderen op de speelplaats.
www.kleuterschool-eikevliet.be
Zo vond ik op het web de namen van de 15 kleuters en hun 3 juffen : Juf Vicky, Juf Liesbeth en de turnjuf Gitta. Ook nieuws over de grote klasvriend, “ Kraakje van Tante Terry “ kun je er vinden. De aankondiging voor het schoolfeest heb ik ook daar gehaald.
In
de met vlagjes versierde zaal trippelde plots een verdwaalde fee op zoek naar
het sprookjesbos. Overal vroeg ze de weg maar niemand kon helpen. Op de scène
bleef ze nog steeds om hulp roepen,
tot spoorzoekers
uit het grote bos haar ter hulp kwamen..
In het sprookjesbos herleefden de bekende sprookjes opgevoerd door de
enthousiaste kleuters, die na elk tafereel een daverend applaus kregen van de
even enthousiaste ouders en grootouders.
Enkele foto’s zeggen meer dan een lange tekst.
Na de voorstelling in de Eikevlietse schouwburg werden we in het dorpshuis verwacht om de inwendige mens te versterken en de schoolkas van de nodige fondsen te voorzien. In de vernieuwde klas hield men open deur en voor de kinderen was er een springkasteel.
De
grote zaal van het gemeenschapshuis was te klein om iedereen een ruime plaats te
geven want in Italië is de spaghetti maar
bijna even lekker als hier in Eikevliet en zoals je op de foto kunt zien werd er
ook geen dorst geleden. Tussen die wriemelende mensenmassa dwaalden enkele
goedgeluimde enveloppen verkoopsters. Daarna kwamen kinderen dansend en jubelend
terug van het prijzenkraam. Hun gezichtjes straalden zoals alleen engeltjes dat
kunnen. Niemand ging zonder prijzen naar huis.
Hieruit blijkt dat ons schooltje
leeft in het hart van de Eikevlietenaren.
------------------------ J.M.
Schramulle heeft me laten weten dat het onderzoek naar de oorsprong van het document dat in Eikevliet gevonden werd ivm het verloren paneel van het Lam Gods bijna afgerond is. In het volgend blaadje zal het resultaat bekend worden gemaakt.
Een
Hollander in Eikevliet.
(2)
Zondag is altijd een echte vrije dag (voor mij althans) en dus de leukste dag van de week.
Vroeger, begin zestiger jaren in Nederland, was dat anders, toen we nog jong en druk waren met allerhande zaken die er uiteindelijk niet toe deden, vonden wij als jongeren de zondag een ramp.
Er was geen winkel open, het was doodstil op straat, dus het verlangen naar de maandag met de schoolvrienden was groot.
Jaren later ontstond het ongelukzalige idee om de Nederlandse gezinnen naar de meubelboulevards te lokken.
Kilometers lang meubelzaken bekijken, kopen deden we toch niet: werd de zondag weer een ramp!
In België is dat toch iets anders, de zondag wordt, zoals ik dat ervaar, gebruikt om een boeiend sportevenement te volgen of gewoon een pint op café gaan pakken, met of zonder de hele familie.
Neem nou de sport, zoals in Vlaanderen het wielrennen beleefd wordt is hartverwarmend.
“De Koers” staat nummer 1 op de sportkalender van de Vlaming en ik kan dat alleen maar waarderen.
Het is geweldig om te zien hoe men meeleeft met de “slaven van de weg” wat allang geen slaven meer zijn gezien hun riante inkomen.
Wielrennen is een stuk van
het leven van de doorsnee Vlaming waar het in Nederland alleen leeft als de Tour
de France in beeld komt.
Dan halen duizenden Hollandse supporters hun camper of caravan uit de schuur en verhuizen ze naar Frankrijk om hun favorieten aan te moedigen, het oranje is dan niet weg te slaan van de Franse wegen.
De tv-beelden van de koers in Vlaanderen geven altijd een mooi beeld van de steden en dorpen waar doorheen gefietst wordt, wij kijken er dus graag en veel naar.
Nu we al een paar jaar in deze buurt wonen herkennen we toch ook al wat plekjes en dat geeft toch een “ik voel me hier thuis” gevoel.
Ik denk dat het heel belangrijk is om je ergens thuis te voelen.
Een bekend Nederlands gezegde “ik voel me overal thuis waar brood gebakken wordt” gaat volgens mij toch niet helemaal op.
Jezelf thuis voelen toch is meer dan bij bakker Joos een Waldkorn te halen, echter, als ik bij bakker Joos een gesprek over de dagelijkse dingen kan beginnen met een van de dames achter de kassa, dan voel ik me hier thuis.
En als ik met de buurman de wereldproblemen kan “oplossen”, dan voel ik me hier thuis.
Het lijkt misschien onbelangrijk maar ik denk dat die kleine dingen er echt toe doen, gewoon kletsen met elkaar en daardoor elkaar een beetje beter leren kennen.
Ik ben er van overtuigd dat als de “grote meneren” dat ook eens zouden doen er misschien wat minder onbegrip is in de wereld
en misschien ook wat minder
conflicten.
--------------------------------------------------------
Hans
Plechtige
Communie in Eikevliet.
Zondag 22 mei 2011
.
Zes
jongeren hernieuwden hun doop- en geloofsbelijdenis
Het
was een viering waarin het enthousiasme te voelen was.
En
niet in het minst door de ritmische liedjes begeleid door Bart Jacobs.
Bart
is al enkele jaren een inwoner van Eikevliet. Hij woont in de C. Marnefstraat
(Achterdijk) en is een groot organist die al verschillende nationale en
internationale prijzen behaald heeft. Hij is ook titularis organist van de
kathedraal in Brussel en speelt daar voor alle grote plechtigheden.
Elk
jaar slaagt hij erin met enkele jongeren de viering voor de plechtige communie
op te luisteren met swingende, liedjes.
De
jongeren kunnen het dan niet laten hun witte paterskleedjes te laten wapperen en
wiegend op het ritme van de muziek met hun vingers te knippen.
Prachtig
om te zien en te beluisteren!
Na
de viering volgde een receptie in het gemeenschapshuis.
Aan
de zes jongeren: Dorien Mampaey, Ella De Smet, Charlotte Mertens, Casper
Pollentier, Lucas Dupon en Emma Verschooren, een dikke proficiat!
-----------------------M.D.
Overlijdens
Clothilde
Vanhoomissen
weduwe
van
de
heer Jozef Cuyt
Geboren
te Eikevliet
op
13 oktober 1923
en
godvruchtig overleden te Bornem
op
24 mei 2011
KIOSKCONCERT
door KFSCE
Eikevliet-kermis
zaterdag
9 juli 2011
om
20.00 u
op
de parking van Zaal De Balans’
ROMMELMARKT
zaterdag
16 juli 2011
vanaf
10.00 u in de R. Caluwaertsstraat –
K.
Suykensstraat en Eikerveld
officiële
opening door de
Kon.
Fanfare Sint-Cecilia om 11.00 u
EETFESTIJN
tijdens
de rommelmarkt in
Zaal
De Balans vanaf 12.00 u
ten
voordele van de
Kon.
Fanfare Sint-Cecilia
ZOMERCONCERT
zaterdag
21 augustus 2011
om
19.30 u
op
het Wipplein
MARIA-OMMEGANG KALFORT
Onze-Lieve-Vrouw-ten-Traan
zondag
28 augustus 2011 om 11.00 u
met
deelname van :
toneelkring
‘Taal & Kunst’
en
de Kon. Fanfare
Sint-Cecilia
Eikevliet
Sint-Lambertuskerk
Eikevliet
Klavecimbelconcert Bart Jacobs
donderdag
22 september 2011
om
20.30
Bart
Jacobs neemt ons mee op een bijzondere muzikale reis doorheen de 16de
en 17de eeuw met de mooiste klavecimbelmuziek uit de Nederlanden, Frankrijk,
Engeland
en Duitsland. Dit alles gespeeld op een uniek klavecimbel gebouwd naar Antwerpse
16de en 17de-eeuwse voorbeelden en gebracht door een al even unieke muzikant.
Bart
Jacobs is organist aan de Brusselse Sint-Michiels en
Sint-Goedelekathedraal.
Hij werd bekroond op meerdere internationale orgelconcours en concerteerde in
binnen- en buitenland op alle grote festivals als solist en begeleider. Meer en
meer specialiseert hij zich inde 16de en 17de-eeuwse klaviermuziek voor orgel en
klavecimbel.
|
Tickets
en info : Cultuurcentrum Ter Dilft 03
890 69 30 |
Eikevliet, gezonde geboortegrond.
LOUISE
EN HAAR MAMA.Moeders en dochters.
We kennen het beeld van de
ideale moeder met het prachtige kind, maar vergeten graag dat het moederschap
heel veel kanten heeft. Louise is 83
en haar mama 105. Zowel moeder als
dochter zijn oud. Je kan zelfs geen
verschil zien. Dat is sterk voor
mij. Moeder en dochter vloeien in
elkaar over. Visueel is er geen
verschil, maar toch blijft de moeder steeds “moeder” .
Zelfs als je de rollen omdraait.
Het moederschap is een titel die onomkeerbaar is. Eens moeder, altijd nodig. Nooit kan je terug.
foto
en tekst: Lieve Blancquaert.
104 jaar!
Het is niet te geloven hoor!
Ons moeke, Mathilleke Cools, wwe Albert van de Wiele, is op 12 april gevierd: "104"
Zij is wel van Eikevliet en pa van Wintam. Zij huwden op 16 augustus 1930, een datum die ze nog altijd weet. Zij is de oudste inwoner van Hoboken.
Niettegenstaande haar hoge leeftijd, kent ze nog alle namen van neven en nichten, de families uit te Wintam en Rupelmonde!
Haar kamer was een echte bloementuin! Zij is ook zeer dankbaar tegenover alle lieve familieleden en vrienden voor de vele kaarten die ze steeds met Kerst en op haar verjaardag mag ontvangen. Dit jaar was ze verrast met gelukwensen van de burgemeester van Hingene.
Ons moeke is nu wel blind, maar vraagt nog steeds of haar bloemen nog mooi zijn en welke kleur ze hebben. Al haar kaartjes hangen aan linten tegen de muur. Soms prevelt ze wel dat ze het spijtig vindt dat ze niets meer kan zien.
Regelmatig zegt ze: "ik zie ik u graag, maar ook alle mensen die ik ken" .
Lichamelijk gaat het niet zo goed meer land ze ligt al enkele maanden in bed, maar wordt door velen lieve handen verzorgt op de afdeling "Sorghvliet”. Sommige dagen ligt ze in een diepe slaap, in tegenstelling met de vele andere dagen dat ze helder van geest blijft.
Ze houdt er aan lid te blijven van de “ Eikevlietvrienden” en vraagt regelmatig naar “ ’t boekske;”
Zoveel jaren de weg uit Eikevliet en toch blijft ze met haar hart verbonden aan het plekje waar ze geboren werd.
---------------------- dochter Julienne.
30 oktober 2010
18u45
Zaal De Balans staat na een intense voorbereiding
feestelijk opgetuigd voor de 90-tal VIP’s, die er vanavond verwacht worden.
De eerste genodigden maken al snel
hun opwachting. Eindelijk, want dit is de aanzet
van een (zeg maar hét) verrassingsfeestje
waar weken van combines en complotvergaderingen aan vooraf gegaan zijn.
De eerste Cavaglazen van de avond worden aangeboden en vinden gretig afname.
Stilaan geraakt de zaal goed gevuld. Gelukkig heeft iedereen de oproep om stipt
aanwezig te zijn accuraat opgevolgd. Nu kan het
wachten echt beginnen… Want deze avond is de spreekwoordelijke kroon op
het werk. De spanning stijgt, niet alleen bij de aanwezigen, ook bij de
organisatoren.
Maar
dan is er eindelijk het moment suprême, wanneer
beide feestvarkens (excusez-
nous le mot, hier had ook “onschuldige lammetjes” kunnen staan) de zaal
worden binnengeleid: Tiny & Robert.
Ze worden opgewacht door een
rist vrienden en kennissen,
overwegend wonend in Eikevliet. Uit het verenigingsleven komt opvallend veel
volk. Verder een aantal cultuurvrienden van de vele culturele uitstapjes. Ook de
buren uit de Richard Caluwaertsstraat zijn
met een sterke delegatie aanwezig.
Het
verrassingseffect is totaal. Na
bekomen te zijn van de eerste verbazing
volgen algauw felicitaties, hartelijke begroetingen en klapzoenen. Kado’s
worden van alle kanten aangereikt. (En de drank gaat opnieuw rond). De sfeer
zit duidelijk goed.
De organisatoren, zoon Luk met uitgebreide aanhang,
staan het geheel glunderend aan te
kijken. Na een korte toespraak van
de gastheer (over de opvoedkundige waarden van het leven, over de geneugten van
het harmonieus samenleven tussen de in de bloemetjes gezette partners, en over
de voordelen van bepaalde geografische entiteiten in casu Eikevliet) kent het
feest al meteen een bruisend start. Vamos
de fiesta! Vurige en in originele outfit gestoken
flamencodanseressen komen
de zaal ingefladderd, voor hun eerste optreden.
Intussen wordt
alles in gereedheid gebracht
voor een uitgebreid buffet met
zelf klaargemaakte Spaanse
tapas. Een waaier aan de meest uiteenlopende
smaken
staat uitgestald
op de meterslange feestdis.
Albondigas, ensaladilla rusa, tortilla, pollo con naranja … voor velen de
eerste kennismaking met de mediterrane keuken.
Maar de appreciatie is bijzonder groot en iedereen
toont zich present voor een tweede
ronde. Sommigen (sorry geen namen)
onthouden de weg naar het buffet goed.
In alle stilte gaat hier en daar al een broeksknoopje
los,wordt een broeksriem wat minder
strak aangehaald. Maar van siesta
geen sprake! Amper zijn de tafels afgeruimd of daar
vullen de rumbas en sevillanas al opnieuw de feestzaal.
Onze flamencodanseressen steken elegant
handen in de lucht, tillen
rokken op, zwieren met de heupen en stampen verwoest met de voeten. Dit is
opnieuw een stukje warmbloedig Spanje in het
nu snel kouder wordende seizoen, maar da’s buiten.
Even een adempauze, waarna dj van dienst, kleinzoon
Jonathan voor de opwarming moet
zorgen want …
“Dames
en heren, mag ik uw aandacht, onze volgende gaste
stond al op talloze podia in Vlaanderen. Waar ze optreedt zet ze het
publiek gegarandeerd onder stoom. Het kostte enige overredingskracht, maar
vandaag is ze speciaal voor het feest vanavond
naar Eikevliet gekomen: geef haar een daverend en warm applaus, hier is…”
Neenee.
Stop.
Geen harde
aankondiging, wel een subtiel ingeleid verrassingsoptreden, wanneer Daphne (zijn
toekomstige bruid) voor het
voetlicht verschijnt. Een buikdansact die al bij aanvang
voor de nodige animo zorgt en de temperatuur in de zaal duidelijk een
paar graden de hoogte injaagt.
En
Eikevliet zal het geweten hebben,
hier wordt gefeest. Na het laatste optreden van de flamencogirls is de zaal
helemaal klaar voor eigen danswerk. En wie anders dan Robert & Tiny kunnen
dit beter inleiden. Eerst nog
tegelplakkend op de tonen van Nights in White Satin van de Moody Blues. Maar ook
als nadien een jive door de boxen
schalt, doen ze het meer dan uitstekend. De inschrijvingen voor de
officiële “Sterren op de dansvloer” mogen dan al afgesloten zijn, hors
categorie staat geen maat op hun prestatie.
Aangezet door zoveel energie komt meer
en meer
schoon volk de dansvloer opgestapt. Kleindochter
Sara bekommert
zich intussen onvermoeibaar en
als een volleerde barvrouw over het laven van de dorstigen, terwijl haar partner
Christophe alle pakkende
momenten in beeld blijft brengen.
Ondertussen hebben
Martine (vrouw van Luk) & Pilar (ex-vrouw) in de catacomben gezwoegd
om de stapels afwas weg te werken,
wat ze eindelijk gelukt is.
De avond is intussen al lang vervlogen, de nacht goed
opgeschoten. Maar huiswaarts
keren is voor straks. Eerst
nog een dans, graag nog een glas.
Muziek speelt, muziek die doet dansen, muziek met
dromen. Verhalen en anekdotes gaan van mond tot mond, en worden één
met de fijne smaak van samenzijn.
Maar dan.. bodempjes worden geleegd, een allerlaatste
slaapmuts besteld. Vermoeidheid sluipt onzichtbaar
binnen, zit zich vast op lijf en lee, en doet
met tegenzin zijn werk. Maar ook pijnlijke voeten
maken duidelijk dat de bedstee moet opgezocht. Nog even terugblikken op
deze feestavond vóór het
slapengaan, nog even, heel even vasthouden, koesteren.. maar
dan … valt het doek.
Bedankt
aan iedereen die van deze 30ste oktober 2010 een geslaagd feest
maakte!
En
met welgemeende excuses mochten we iemand vergeten zijn bij de uitnodigingen.
Van
harte.
Luk
& Martine
Ter informatie
Feestorganisatie: www.tapatapa.be
Professionele videorealisaties: www.tasbvba.be en www.homemovie.be
Contactpersoon:
Luk
Droedel.
De
veronderstelling was juist, het is een professor, een prof dus.
Wat doet de prof?
Hij eet. Of hij nu heel voorzichtig van een halve boterham bijt of een flinke beet neemt van een hele boterham speelt hier niet mee, wat wel telt is dat de prof eet.
Dus : profeet.
Nieuwe
droedel.
De Rus vraagt zich af hoe hij in dat bootje kan geraken. Zoals je ziet staat hij met zijn handen op de rug na te denken, hoe hij in dat bootje kan geraken, niet met de handen in de broekzakken, Russen doen dat niet. De tekenaar heeft zich wel wat vergist met de verhoudingen. Het bootje aan de wal is veel te klein of de Rus is veel te groot getekend. Ook de maat van de bolder is niet in overeenstemming met de hoogte van de wal.
We zoeken een woord dat uit twee andere zelfstandige naamwoorden bestaat en die elk minstens tweemaal in de tekst vernoemd zijn.
Ra,ra, welk woord kan je vinden?
------------------------J.M.
Inhoud.
Jaarlijkse Contactdag
……………………….blz 2
Jaarlijks concert KFSCE
…………………….blz 3
Reclame in Eikevlietse scholen ……………..blz
4
Gouden jubileum Albert en Louisa …………blz
8
La
Torre de Les Maçanes …………………...blz
9
Schoolfeest
in Eikevliet ............................…..blz 15
Een
Hollander in Eikevliet ………………….blz 19
Plechtige
Communie ……………………..….blz 21
Overlijden
…………………………………...blz 22
Activiteiten
………………………………….blz 22
Louise
en haar mama ………………………..blz 24
Mathilleke
Cools 104 jaar ……….………….blz 25
30
oktober 2010 …………………………….blz 26
Droedel
……………………….……………..blz 31