Binnenkort terug ledendag Eikevlietvrienden!
Op zondag 23 september 2012
houden de Eikevlietvrienden hun 35ste jaarlijkse
contactdag in Eikevliet. Inderdaad, onze vereniging werd door een aantal
Oud-Eikevlietenaren opgericht naar aanleiding van het jaar van het dorp
in 1975 en de eerste samenkomst in Eikevliet was in 1977.
Waarom op 23 september? Omdat het dan kermis is in Eikevliet en vermits
er tegenwoordig nog weinig te merken valt of het kermis is of
niet ( er zijn geen foorkramen of kermis attracties meer zoals vroeger)
willen we als club Eikevlietvrienden toch wat
leven in “de brouwerij”
brengen.
We gaan daarom dit jaar weer een wandeltocht inrichten in en rond de
wijdere omgeving van Eikevliet. Vertrekkende vanuit Zaal De Balans gaan we naar
museum Den Ark in Ruisbroek waarschijnlijk via “achterdijk en het sas”of via
de Eikse Amer. Dit is een eerste idee van traject dat nog kan wijzigen in
functie van de weersomstandigheden en/of de weg gesteldheid op dat moment.
Deze wandeling zal ons in de gelegenheid stellen vast te stellen hoeveel
er op korte tijd veranderd is in Eikevliet zelf ( nieuwe gebouwen-
verbouwingen-etc ) en ook hoe groen de omgeving van Eikevliet nog gebleven is.
In Ruisbroek brengen we een kort bezoek aan het museum en verpozen we in een
lokale drankgelegenheid vooraleer terug te keren naar ons lokaal.
Hoe ziet het programma er nu uit voor 23 september 2012?
Samenkomst in Zaal De Balans rond 13:30 h zeker voor degenen die
meewandelen teneinde te kunnen vertrekken om 14:00 h.
Tegen 17:30 h ten laatste worden we terug
verwacht in Zaal de Balans zodat we om 18:00 h gezamenlijk kunnen genieten van
een heerlijke broodjesmaaltijd en nog gezellig kunnen bijpraten over onze
wedervaren van het voorbije jaar.
De
bijdrage voor deelname aan de eetmaaltijd is € 15,00 per persoon en voor
kinderen tot 12 jaar de halve prijs. Dit bedrag dient vooraf afgerekend door
middel van overschrijving op rekening 000-1204750-10
p/a Verbruggen Gaby, C. Marnefstraat 16 te Eikevliet of af te rekenen bij één
der bestuursleden.
Allen op post op 23 september en een zonnig herfstweertje meebrengen !!
JDC
LIDGELDEN
2012.
Traditioneel vragen we ons jaarlijks lidgeld
voor de vereniging op met dit 3de blaadje waarin we ook de
uitnodiging voor de jaarlijkse leden contactdag plaatsen. Zo kan de betaling
voor velen in een moeite doorgaan.
Vanaf dit jaar vragen we een jaarlijkse
lidgeldbijdrage van 10,00 € per gezin. Zoals jullie reeds hebben kunnen
merken zijn de laatste edities van ons ledenblaadje in een mooie multi
kleurendruk verzorgd, iets wat enorm geappreciëerd wordt door onze lezers
volgens de feedback die we krijgen. We zijn er zeker van dat de kost van het
blaadje ( 1,8 € per stuk + verzendings-kosten) zeker niet overdreven is en
jullie het daarom niet zullen willen missen
Bij dit blaadje vind je ook een
bankoverschrijvings-formulier om het nog gemakkelijker te maken. Betalen aan een
van de bestuursleden kan natuurlijk ook.
Het lidgeld kan overgeschreven worden op het
rekeningnummer 000-1204750-10 p/a
Gaby Verbruggen, C. Marnefstraat 16 te Eikevliet.
Gelieve duidelijk te vermelden voor wat (
lidgeld-contactdag) en voor wie je betaalt als de naam van het rekeningnummer
verschillend is van de naam van het lid. Dit bespaart ons heel wat puzzelwerk en
voorkomt dat ons lid zijn blaadje niet of veel te laat toegestuurd krijgt.
JDC
105 jaar !!!
Velen zullen
denken: dat wil ik ook wel worden en zeker in een relatief goede gezondheid.
Als ( Oud)
Eikevlietenaar heb je dan al een meetje voor want we hebben al meerder
Eikvelietenaren boven de 100 jaar. Dus het moet zijn dat het er een gezonde
omgeving is, of was.
Immers op 12 april
2012 werd Mathilde Cools, weduwe Albert Van De Wiele, 105 jaar in het rusthuis
“Lichtenberg” te Hoboken.
Ter dier
gelegenheid werd haar een mooie receptie aangeboden waarop een afvaardiging van
het district en het OCMW Hoboken-Antwerpen aanwezig waren alsook talrijke
genodigden en fotografen.
De familie dankt
iedereen voor de bloemen en de vele kaarten.
Medegedeeld door haar dochter
waarvoor dank.
Van onze vereniging Eikevlietvrienden bij deze ook onze gelukwensen met nog vele gezonde jaren voor Mathilde!!!!!
Welkom aan de nieuwe
Slijkneuzen.
Beste mede straat
bewoners en alle Eikevlietvrienden,
Zoals jullie wel
al zullen gezien hebben is het rood/ witte huis op ’t eind van de straat
reeds enkele dagen (lees weken) bewoond.
De opbouw van het
huis was er één met ups & downs. De verschillende bouwperikelen hebben ons
vol getroffen MAAR nu we ondertussen gesetteld geraken zullen we dit maar snel
vergeten.
Zoals jullie op de
foto zien zijn we een vrij groot gezin. De rechtse bovenaan is Tibo. Hij is 12
jaar, gaat in september naar de “grote”
school te Puurs (Sjabi). Is voetballer bij KFC Bornem. Het witharige jonge
manneke daarnaast is Axl. Eveneens een jong opkomend voetbaltalent bij dezelfde
ploeg als zijn oudere broer. Daarnaast staat Natalie, zij is de meest
gevaarlijke van het gezin daar ze Judolessen volgt. En onderaan het rijtje brave
mensen, papa Tom, mama Anneke, kleine spruit Vic en de laatste aanwinst Bas de
kleine border collie.
De enige echte
drijfveer om hier te komen wonen is de rust en de stilte van de nog zo schaarse
groene zones die er in dit landje te vinden zijn.
Voor verdere
kennismaking kunnen jullie ons steeds persoonlijk aanspreken, wij wonen in de
Constant Marnefstraat,
Groetjes van Vic,
Axl, Natalie, Tibo, Anneke, Tom en Bas
“Hic habitamus, felices dii nos faciant “
“
Wij wonen hier, mogen de goden ons gelukkig maken”,
een opschrift op
de muur van een huis in het door de Vesuvius overspoelde oude Pompeii, nu
geschilderd in de inkom van ons huis in Eikevliet en elke keer als we hier
binnenkomen een moment om bij stil
te staan. Guy heeft hier een
geschiedenis en zolang ik hem ken, weet ik dat hij hier terug naartoe wou.
Wij zijn van Puurs
maar ons brood zijn we gaan verdienen in de Rupelstreek, waarover geen kwaad
woord. De mensen zijn er een
tikkeltje anders, maar we zijn en
waren er goed geïntegreerd. We
hebben er echte vrienden, van het soort waarvoor een kanaal en de Rupel absoluut
geen barrière zijn of zullen zijn voor onze vriendschap.
De banden met
Klein- Brabant en Puurs zijn nooit verbroken, onze familie woont er, we hebben
er een fantastische jeugd gehad en hebben mekaar een straat verder gevonden.
Guy heeft de
eerste vier jaar van zijn leven ( 1954-1958) hier in de Slijkhoek gewoond samen
met zijn ouders ( Jan, “Zjangske” Buyst en Carola Verhavert ) en grootouders
( Cesarine Verheyden en Louis Buyst ). Ere
wie ere toekomt, C.Marnef is
gesneuveld voor het vaderland, dus hij is de rechtmatige naamgever voor onze
straat, maar de naam Slijkhoek strookt beter met de toenmalige realiteit en
spreekt meer tot de verbeelding.
Archeologische
vondsten kunnen getuigen dat Guy hier meer dan vijftig jaar geleden heeft
gewoond.
Toen we de tuin,
die overwoekerd was met doorn- en braamstruiken, ruimden en opnieuw aanlegden,
vonden we zijn speeltjes terug : een plastieken racewagentje, een vaalgele
badeend en een nog in goede staat verkerende Donald Duck.
Zij staan nu fier te getuigen van het verleden op de keukenkast.
Hij ging achterdijk stekelbakskes vangen met zijn buurjongen Jefke,
kleinzoon van Marie, in de tijd dat er maar twee auto’s in de straat
verschenen, één van meneer doktoor
en één van Gust crème de glace uit Ruisbroek.
Voor de deur lagen dan nog “ grote” schepen,
tante Yvonne heeft daar haar schipper gevonden, Jef Marnef.
Toen Guy’s
grootouders overleden waren in 1963,
heeft Martin Van den Reek jarenlang in het huis gewoond maar toen hij later
verhuisde naar het eerste deel van onze straat, bleef het huis verweesd achter.
De natuurelementen deden hun werk en stilaan kwamen we tot het besef dat
we hier een gouden kans hadden om een tweede leven te beginnen.
We zijn met veel moed begonnen in 2007 en zie, we zijn nu in 2012 en al
die tijd hebben we nog geen halve minuut spijt gehad van deze stap.
Eerst en vooral is dat de verdienste van onze geburen.
“Met open armen”,
echt waar, zo hebben ze ons ontvangen , met ons gat in de boter zijn we hier
gevallen. Maria kookte zelfs voor de
werkmannen van ons huis, over de haag heen hielden we lange hagepreken en
gesprekken met de Pol ille. Wanneer
Henri en zijn hondje Rex gingen wandelen, werden ze het vaste ijkpunt om
het uur van de dag te pinnen. Het
jonge koppeltje naast ons , Sylvia
en Wim, brengt met hun kindjes leven in de brouwerij.
Ook onze buren wat verder lieten al altijd voelen dat we meer dan welkom
waren. Gaby, Henri en zijn vader
Rikske De Wachter en Maria van achterdijk herkenden in Guy nog het kleine
manneke van weleer. Maria zei “ maar Guyke toch “ en hij kreeg zowaar drie
kussen om zijn kaken ! Ze zei er wel
bij dat hij de oren van haar kop had gegeten in die tijd.
We
hebben hier zo onze vaste wandelingen en, geloof me, als we onze vrienden
meetronen naar het sneeuwklokjesbos of naar het Vlietgemaal naar de vaart of
naar de Meir achter de wip of over de binnendijken van de Vliet, dan zijn ze
zonder uitzondering versteld dat het
hier zo mooi is. Ook de werkmannen
hier in het huis hebben één voor één hun verbazing geuit dat het hier in
deze uithoek van Klein- Brabant zo prachtig om wonen is.
’s Avonds op het
terras hoorden we al de kwartels konkelfoezen
in de wei, sperwers jagen op duiven, egels
de gazon oversteken, kerkuilen jagen in de velden en mussen kwetteren in
de haag. Een mus is eergisteren verdwaald in ons huis toen we het dakvenster
hadden laten openstaan. Als
natuurliefhebbers staan we elke week
voor een andere verrassing. En als
we na een wandeling over de kouter langs het kapelletje in de Balans ( met
respectievelijk Victoire, Veerle en
Stef als gastvrije waardinnen en
waard ) aanbelanden en daar op het terras op adem komen , dan kan ons weekend
niet meer stuk.
Eikevliet, prijs U gelukkig met uw warme leefgemeenschap en mogen de goden jullie en ons hier nog heel lang gelukkig maken
Anita
Kerremans
Op
de sofa bij Nest en Rika.
Dikwijls is het
moeilijk om gepensioneerde mensen te strikken voor een gesprek. Ze hebben geen
tijd, gaan op reis, moeten boodschappen doen, ze moeten naar hun kleinkinderen,
ze moeten hun patatten nog uitdoen… Kortom, ze leiden een vrij hectisch leven.
Niet zo bij Nest Lenaerts en Rika Zaman: één klop op de deur van hun huis in
de Richard Caluwaertstraat nr. 23 volstond.
Ze hadden tijd, de TV ging direct uit en een fles wijn werd snel gevonden.
In de zeer smaakvol ingerichte en gezellige living werd het een warm gesprek
over de zoektocht naar de eigen weg in het grote universum van de muziek.
We kennen Nest allemaal als de chef van de fanfare van Eikevliet en Wintam.
Maar wat heeft hij daarvoor allemaal gedaan? Dat is minder bekend…
Ontdekking en
groei van het muzikale talent
Toen Nest nog een
klein ventje was, liep hij altijd voor de fanfare uit wanneer die door het dorp
trok. Aangetrokken door de muziek was hij niet te houden en liep hij als een
mascotte voorop. Het is natuurlijk niet omdat je al molenwiekend voor de fanfare
loopt dat je een groot muzikaal talent hebt! Toch was dit bij Nest wel het
geval. Wie had toen kunnen denken dat dat kleine ventje later de dirigent van de
fanfare zou worden?
Zijn eerste stapjes op muziekvlak heeft Nest, zoals velen in Eikevliet, gezet
onder impuls van Jos Demont (1905 -
1993 ). Deze heeft zijn muzikale
stempel op Eikevliet gedrukt. Hij zou er trots op zijn dat naast zijn zoon,
Frank, ook zijn kleinzoon, Andries lid geworden is van de Eikevlietse fanfare!
Nest heeft bij Jos 1 jaar notenleer gevolgd en werd dan gestimuleerd om op een
bugel te spelen. Dat instrument lag
hem echter helemaal niet. Later mocht hij dan de althoorn proberen te bespelen.
Tot zijn grote vreugde was dit hét instrument voor hem. Het mondstuk van de
althoorn lag hem wonderwel. Het is fantastisch dat je al op jonge leeftijd kan
ontdekken welk instrument bij je past. Deze keuze ging zijn hele verdere leven
bepalen. Later zal Nest de
French horn bespelen. De benaming
blijkt niet helemaal te kloppen want die hoorn zou van Germaanse oorsprong zijn
en wordt ook Waldhorn genoemd. We zullen het er maar op houden dat Nest de hoorn
bespeelt. De hoorn is, zoals je op de foto kunt zien, een koperen
blaasinstrument waarvan de buis is opgerold in de vorm van een cirkel. De totale
buislengte is ongeveer
Reeds op 12-jarige leeftijd kreeg hij zijn eerste grote diploma, dat in de
muziekhoek in de living hangt: Prijskamp voor solisten van harmonie en
fanfareorkesten, grote onderscheiding, 1958. Deze proef werd georganiseerd door
de provincie Antwerpen en vond plaats in De Beurs te Antwerpen. Dit diploma
betekende zeker een grote aanmoediging voor
Nest om door te zetten, om op zijn tanden te bijten.
Nog tijdens zijn lagere school trok Nest naar de muziekscholen van Boom en
Willebroek: met de fiets of bij heel slecht weer met de bus. Toen waren er geen
ouders of grootouders die hun kinderen of kleinkinderen overal naartoe voerden
met de auto om ze toch maar hun hobby’s te laten beoefenen. Gedreven door zijn
grote liefde voor muziek en voor zijn hoorn in het bijzonder, vertoonde Nest een
grote wilskracht om alle lessen volgen. Examens bleken een groot succes te zijn
voor hem.
Toen
hij eens van Boom naar huis ging komen met de bus, passeerde hij op weg naar de
bushalte de muziekwinkel van Van Nereaux aan de viaduct in Boom. Wat zag hij
daar in de etalage? Een prachtige muziekstandaard! Die wou hij zo graag hebben!
De 100 Fr in zijn broekzak begon te kriebelen: de standaard kostte 98 Fr.
Na wat twijfelen en rekenen stapte hij de winkel binnen en kwam hij met
die standaard naar buiten. Maar hoe nu thuis geraken? De busrit van Boom naar
Eikevliet kostte toen 3 Fr., hij had
dus 1 Fr tekort! Nest is dan maar te voet naar huis gegaan, met de
muziekstandaard onder zijn arm! Er kon toen niet gesmst worden van : Kom mij
eens halen, nee, hij moest zijn plan trekken. Zo ging dat in die tijd. Dit is
wel zeer goed voor de karaktervorming!
Reeds op zeer jonge leeftijd wist Nest dat zijn leven ging draaien rond muziek
(en later ook fietsen!). Daarom koos hij er voor om niet naar het gewone
onderwijs te gaan. Zo kon hij volop
naar muziekscholen gaan en veel oefenen. Hij ging samen met zijn oom Felix
Caluwaerts werken bij Philips in Puurs. Daarnaast
volgde hij dan nog de avondschool in Puurs: mechanica.
Dat is zeker niet voor niks geweest, want nu
weet hij nog altijd hoe hij een boor moet vasthouden en een gaatje in de
muur moet maken. Je moet in het leven van alle markten thuis zijn!
In het jaar 1965
moest Nest naar den troep. Eerst deed hij gewone legerdienst, soldaatje spelen
zoals iedereen. Daarna deed hij mee aan het muziekexamen in het leger. Zo kon
hij militaire muzikant worden. Hij slaagde daarin schitterend. In 1966 is hij
dan naar Duitsland getrokken, meer bepaald naar Ossendorf bij Keulen. Daar
speelde hij in de militaire muziekkapel.
Het was een mooie tijd daar: het leven was niet te zwaar . Hij moest
vooral alle feestelijkheden helpen opluisteren, bataljonsfeesten bijvoorbeeld.
Hij kon ondertussen verder studeren om zich nog meer te perfectioneren in
het spelen van de hoorn: hij studeerde 2 jaar in de Musikhochschule waardoor
zijn kennis van het Duits al doende
bijgespijkerd werd. Zelfs het Keulse dialect sprak hij vlot. Ondertussen reisde
hij tweemaal per week naar het Conservatorium te Brussel waar hij ook nog
verder studeerde. Je moet het maar
doen!
Hij behaalde aan het Conservatorium de eerste prijs notenleer, de eerste prijs
kamermuziek en de eerste prijs hoorn!
Het spreekt voor zich dat hij met zo’n palmares niet in het leger kon blijven
hangen. Er werd hem aangeraden om zijn mogelijkheden te verruimen wat Nest dan
ook deed.
Hij heeft in Duitsland gewoond van 1966 tot 1973.
Rika
Zoals Rika in haar
levensverhaal geschreven heeft in nr.118 van Ons Eikevliet, stond haar
geboortewieg ook in Eikevliet maar is zij door familiale omstandigheden in
Hasselt grootgebracht. Vakanties bracht zij door in Eikevliet waardoor zij Nest
heeft leren kennen via vriendschappen met zijn zussen. Ze zijn getrouwd in 1969,
waardoor Rika ook naar Duitsland getrokken is. Ze heeft zich daar heel goed
aangepast en ze praatte ook vlug vlot Duits.
Ze heeft Nest altijd en overal gesteund in de ontwikkeling van zijn carrière.
Haar interieur in hun huis spreekt van grote liefde voor de muziek en het werk
van haar man. Piano, trompet, diploma’s aan de muur, een heel Hummeltjesorkest
op de kast, alles netjes opgeblonken, spreekt van toewijding en geloof in het
talent van Nest.
Hummelbeeldjes zijn vanaf 1935 gemaakt door de Duitse porseleinfabriek Goebel.
Maria Innocentia of Berta Hummel tekende al enkele jaren kinderen en de
Goebelfabriek kreeg de licentie om haar werk uit te voeren als porseleinen
beeldjes.
Waar en wanneer het kon, ging Rika mee naar zijn
optredens. Dit was echter niet altijd mogelijk. Concerten werden ’s
avonds gespeeld, maar de muzikanten moesten wel ’s middags al aanwezig zijn
voor een laatste repetitie en vooral voor een heel belangrijke ‘soundcheck’.
Daardoor kon Rika lang niet altijd mee
Terug in België
In 1973 doet Nest
aan een examen mee om de hoornpartij te spelen in het Orkest van de Opera te
Brussel. Opnieuw slaagt hij met glans. Van 1973 tot 1978 speelde hij in de
Muntschouwburg. Vele bekende operacomponisten stonden op het programma: Wagner,
Puccini, Verdi, Massenet, Mozart, Beethoven, Rossini, R.Strauss…Ondertussen
deed Nest wéér mee aan examens. Dit keer om professioneel hoornist te worden
in het Filharmonisch Orkest BRTN, onder leiding van dirigent Fernand Terby.
Ook hier is er geen enkel probleem en wordt hij onmiddellijk aanvaard.
Het BRTN Filharmonisch kreeg later een andere naam: Vlaams Radio orkest,
tegenwoordig heet het Brussels Philharmonic.
Het Filharmonisch Orkest BRTN was
een radio- en TV-orkest, dat een uitgebreid repertoire speelde: klassieke
componisten, operette, lichte, populaire muziek… Er volgden optredens overal
in het land (Gent, Brugge, Oostende…), ook daarbuiten (Eindhoven…). Tournees
in het buitenland stonden ook op het programma, tot in Malta toe. Tijdens de
vakanties moest er ook gespeeld worden.
Elke donderdagavond was er een optreden van het Filharmonisch Orkest BRTN.
Alle concerten werden opgenomen. Dit gaf een zekere stress, want alles
moest correct gespeeld worden. Ondertussen kreeg Nest met de grootste
onderscheiding de regeringsmedaille voor hoorn (98 %!).
Denk nu niet dat je voor eens en voorgoed vast zat op je stoel als hoornist.
Neen, voortdurend werd je onderworpen aan evaluaties. Waren die niet goed, dan
kon je gaan. Bij Nest was alles altijd prima!
Dat komt omdat een aantal belangrijke voorwaarden aanwezig waren bij
Nest: een correcte ademhaling, een goede techniek én oefenen, oefenen, oefenen…
Het is een cliché, maar oefening baart kunst’ is wel waar (als er talent is
natuurlijk)! Hij had gelukkig buren,
Frans en Roos Annaert, die hem graag hoorden spelen op zijn hoorn!
Hij heeft bij het Filharmonisch
Orkest van België gespeeld van 1978 tot 2002, bijna 25 jaar! Spijtig genoeg
hebben gezondheidsproblemen ervoor gezorgd dat Nest vroegtijdig met pensioen
moest gaan. Dit heeft hij met veel pijn in het hart moeten aanvaarden. Nu nog
kan hij soms onvoldoende van
klassieke
muziek (zeker bij live optredens) genieten omdat hij er zelf niet bij kan zijn,
dat hij niet kan participeren. Omdat hij muzikaal zo hoog opgeleid is, luistert
hij ook onvoldoende om te genieten, maar zit hij voortdurend het hele optreden
te beoordelen. Ja, van beroepsijver gesproken!
Tijdens deze
laatste grote fase in zijn muzikaal leven, heeft Nest ook nog andere dingen
gedaan. Vanaf 1974 tot 1983 gaf hij zelf ook les in de muziekscholen van Bornem
en Buggenhout. Hij vormde in Bornem
een koperblazersensemble, waarmee hij allerhande optredens verzorgde,
bijvoorbeeld bij de Kasteelfeesten in Hingene en andere gemeentelijke
festiviteiten. In 1983 begon hij les te geven aan het Conservatorium te
Antwerpen, waardoor hij het lesgeven in Bornem en Buggenhout moest stopzetten.
Hij gaf in Antwerpen les in het leren spelen op de hoorn op een hoger niveau.
In het Conservatorium ontmoette hij Theo Mertens (1932-2003), de
trompetvirtuoos. Ze waren daar collega’s en Nest heeft samen met Theo Mertens
ook meegespeeld in diens koperensemble.
Ook met de huidige voorzitter van de Koningin Elisabethwedstrijd, Arie van
Lysebeth, heeft Nest samengewerkt. Van Lysebeth had een kamerorkest waarin Nest
de hoornpartij voor zijn rekening nam.
Af en toe trad Nest ook op als solist bij speciale gelegenheden.
Concert
op het wipplein op 18 augustus 2012.
Een fanfare (uit
het Arabisch fanfar ) is een muziekensemble dat bestaat uit koperblazers en
slagwerk, aangevuld met saxofoons. Van oudsher is de fanfare bekend als het
orkest dat al musicerend op de maat van de muziek door de straten van een plaats
trekt bij feestelijke gebeurtenissen. Traditiegetrouw stopten de muzikanten van
Eikevliet bij ieder café dat ze tegenkwamen. Dat is nu beperkt tot café De
Balans, maar er is hoop: in december zou café Den Dam opnieuw opengaan op de
Eikse Amer.
Ook tijdens zijn beroepsfase, ging Nest fanfares dirigeren (o.a. in Bornem,
Tisselt). Dat werd op de duur te veel van het goede. Nu houdt Nest zich vooral
bezig met het dirigeren van de fanfares van Eikevliet en Wintam.
Bij welke gelegenheden treedt de fanfare op? Dat kan van alles zijn :
lenteconcerten, concert op 15 augustus, spelen tijdens de processie van Kalfort,
opluisteren van kerkelijke diensten (zoals de kerstviering), bij de opening van
de rommelmarkt, …
Wat zijn de taken van een goede dirigent? Hij moet het orkest leiden, de
repetities en de officiële uitvoeringen leiden, de maat aangeven, de muzikanten
motiveren, beslissen hoe een bepaalde compositie uitgevoerd wordt (de
interpretatie van een werk). De dirigent moet wilskrachtig zijn, stressbestendig
en over vele sociale vaardigheden beschikken.
De grote namen onder de dirigenten, von Karajan, John Eliot Gardiner, Philippe
Herreweghe, Christopher Hogwood, kunnen een heel orkest laten klinken, het zijn
klankgoden, zegt Nest.
Wat ik me wel afvraag is: hoe komt het dat er zo weinig jongeren meespelen in de
fanfare? En zo weinig vrouwen? Vroeger leek dat gemakkelijker te lukken. Wordt
er wel voldoende reclame gemaakt? Het zou toch zonde zijn dat een fanfare
uitsterft bij gebrek aan opvolging . De fanfare is immers het hart van een dorp.
Bij alle gebeurtenissen en feestelijkheden is de fanfare aanwezig en brengt zo
veel sfeer in een dorp. Daarom moet ze zeker blijven bestaan!
Besluit
Al bij al is Nest
zeer tevreden met zijn loopbaan als muzikant. Ik heb van mijn liefhebberij mijn
beroep kunnen maken, zegt hij. Dat kunnen inderdaad niet veel mensen zeggen. Hij
beluistert nog veel muziek op zijn ipod: zijn muziekkeuze is ruim. Hij kan
genieten van allerlei soorten muziek. In
het klassieke genre zijn zijn favorieten : het Adagio van Samuel Barber
(1910-1981) en de 5de Symfonie van Gustav Mahler (1860-1911). Hij vindt het tof
dat hij zowel bij de fanfare als bij het beroepsorkest zijn waar heeft kunnen
verkopen, dat hij met bepaalde
interpretaties van muziek de harten en de emoties van mensen heeft kunnen raken.
Uiteindelijk kun je met muziek zeggen wat je met woorden niet kan.
En wat de keuze van zijn instrument betreft: het is een zeer mooi, delicaat
instrument. Het heeft een warme klank en is daardoor in staat de ziel van mensen
te raken: de hoorn is de ziel van het orkest, zei de componist Robert Schumann
(Romantiek, 1810-1956).
Tip van Nest: wie
de hoorn graag beter wil leren beluisteren, kan het best eens luisteren naar de
4 hoornconcerten van W.A. Mozart,
Water Music en The Musick of the
Royal Fireworks van G.F. Händel en het eerste en tweede concerto van Richard
Strauss.
Mieke Lauwers
De
werken zijn gestart !
Na maanden van onzekerheden,
geruchten en zelfs tegenkanting i.v.m het verdwijnen van de ‘landelijke‘
rust aan het speelpleintje is men dan uiteindelijk toch begonnen met de afbraak
van de boerderij van Julleke Boeyckens. Zomaar,
plots, als donderslag bij klare
hemel.
Bewoners werden er niet van verwittigd, niet door de gemeente of niet
door de aannemer.
We hadden het ons, eerlijk gezegd, wel anders voorgesteld, zeker na
de (terechte) opmerkingen aangaande het totaal gebrek aan communicatie.
Een gepaste aankondiging aan de bewoners rondom ware meer dan welkom
geweest. Niettemin wordt na jaren van verloedering hier een nieuwe impuls
gegeven aan ons kleine dorp, waardoor
dit een nieuw gezicht zal krijgen, hopelijk één met de glimlach. Wordt dit het
nieuwe ‘KRAEYENEST’( ?) en zal
er nog plaats zijn voor de boerenzwaluw of de huiszwaluw ?
We zijn benieuwd ! Wij van
de redactie volgen de werkzaamheden en berichten in onze volgende edities.
Kleine
kindjes met een GROOT hartje.
De
jeugd van Tegenwoordig ? In Eikevliet is een nieuwe generatie opgestaan die
meegaat met de nieuwe bewustwording omtrent milieu, armoe en strijd tegen
onrecht. Wie durft nu nog te zeggen dat de jeugd van tegenwoordig de verkeerde
kant opgaat ? Het is van alle tijden
dat oudere generaties geen goed
woord over hebben over nieuwe aankomende jeugd, maar wie
Wij
kunnen niet meer dan deze jonge kinderen extra in de bloemetjes zetten, daar zij
op ludieke wijze aandacht vroegen voor de verloedering van ons milieu en de
strijd tegen armoede.
Hun
collectebus werd dan niet zo snel gevuld door
het te klein aantal voorbijgangers maar hun muzikale inzet was er niet minder
om. Het kleine straatje
(Spuistraatje) was het toneel van een creatieve groep jonge Eikevlietenaren in
een voortrekkersrol. Het was Inèz, Esther en
Rachel Marx, geruggesteund door Bo, Lee en Margot uit de Kapelstraat en
Ruisbroek.
Wij
vonden het GRENSVERLEGGEND. Goedheid
en creativiteit, omfloerst met viooltjes en een collectebus. De zon scheen volop
in hun hartjes en boven Eikevliet spande een regenboog
in alle kleuren. Mooier kon
een zomerdag niet beginnen. Waarin een klein dorp groot kan zijn !
DANKZIJ
DEZE KIDS !!!
Kalebassentijd
? Courgettentijd ?
Augurkentijd
of KOMKOMMERTIJD ???
Wie
dacht dat Eikevliet in slaap wordt gewiegd in de vakantieperiode heeft het
vierkant bij het verkeerde eind.
Er
kwam daar een tentenkamp opzetten van een jonge groep GROENE jongens en meisjes,
die een studie voorbereidden omtrent biodiversiteit in onze omgeving en
warempel, ze schrokken zich een aap bij het zien van een roedel jonge damhertjes
die zomaar uit hun confituurpotten kwamen eten.
Nu
staan hier geregeld enkele jonge reetjes in onze veldwegels en op onze menu,
maar damhertjes ???
Foto ©
Thomas Van Haute
We
weten ondertussen dat ook Reintje Vos wordt gesignaleerd en de Ben de bever aan
een opmars bezig is, dus zo slecht is het met onze biodiversiteit niet gesteld,
ware het niet dat nog steeds enkele snoodaards af en toe een wilde buizerd
neerleggen, zomaar, uit domheid of onwetendheid, want zij zijn de natuurlijke
jagers op bosduiven en zieke of zwakke exemplaren uit de fazantenstal.
Ook muizen en ratten staan op hun menu en ook zij zorgen ervoor dat de
vroeger ooit zo gevreesde muskusrat bijna uit onze contreien is verdwenen.
Maar er zijn jagers die enkel maar geloven wat hun goed uitkomt.
Gelukkig niet allemaal, maar toch…
Hoe kan je nu zo een jong reebokje tegen
de grond kogelen ? Het gaat er bij
mij niet in en het staat ook niet op m’n menu.
Als ik in de oogjes kijk van zo’n hulpeloos dier…
Enfin , er zijn nu eenmaal mensen die niet zo natuurvriendelijk zijn en
verafschuwen alles wat maar enigszins naar GROEN ruikt.
Niettemin
mogen wij trots zijn op dit met natuur begenadigd dorpje.
Dat ook tijdens de komkommertijd tot leven komt.
Zo
was er alweer leven in de brouwerij in ons aller muziekcafé
‘DE BALANS’ met hun druk bijgewoonde BLUES-sessions en Jazzcafé,
daaropvolgend de MUZIEKMARATHON en aansluitende pensionitisparty van schrijver
dezes ( 250 aanwezigen en 10
super optredens van plaatselijke pop en rockfenomenen).
De week daarop werd er gekermist met de fanfare en de bijzonder gesmaakte
EIKEVLIET ZINGT, een super idee van onze nachtburgemeester VITAL Mertens, die
mocht aantreden als SUPERSTAR !!!
And
last but not least , DE DODENTOCHT feesttent op de parking met reggae geluid uit
het nabije Puurs, gesteund door de
Rupelsoldaten.
Staan
nog op het programma voor september : de LET’S DO IT Belgium, een nationale
zwerfvuilophaaldag op zaterdag 22 september en met z’n allen SING FOR THE
CLIMAT de dag nadien in het kasteelpark te Hingene.
Voor de zwerfvuilophaal zoeken we nog stevige kandidaten die op zaterdag
de handen uit de mouwen willen steken voor een PROPER Eikevliet.
Maar
laat ons eerst nog genieten van het KIOSKCONCERT op het terrein van de
wipschutters op zaterdag 18 augustus.
De
koninklijke fanfare SINTE
CECILIA speelt een vrolijke zomerserenade vanop het balkon.
Zonder
onze eigenste DAG VAN DE EIKEVLIETVRIENDEN
te
vergeten , naar jaarlijkse gewoonte een feestelijk festijn.
Eikevliet
zingt.!
Dagen vooraf hing zijn “kop” overal in ’t dorp : dè Vital : de organisator van een nieuw kermisevenement .
Vital verzamelde
een schare medewerkers naast zich om
Eikevliet Zingt tot een succes te maken : zangers, zangeressen, een presentator,
een drukker, een microwagen mèt
animator, een liedjesschrijfster, een cafébaas en bazin, ...
En
wat een succes! Op een bepaald moment werd er …190 man (en vrouwen en
kinderen) geteld! De Eikevlietse kermis werd nieuw leven ingeblazen! De mannen
èn vrouwenkoers (ja, dat gebeurde er in de kermisweek, zo’n 15 jaar geleden!)
kreeg een waardige opvolger. En zeggen dat Vital hoopte 80 bewoners op de been
te krijgen!
Rond 20 u liep
zaal De Balans langzaam vol. Inwoners
van het dorp, jong en oud, inwoners van Wintam en Ruisbroek en van veel verder!
Ook Simone, Robert en Tiny waren bij de eerste in de zaal om zeker een
goede plaats te hebben.
De zangers
repeteerden een laatste maal samen met de live band "GOE VALS EN UIT DE
MOATE". Uniek, een echte
voorzang met orkestbegeleiding!
En het moet gezegd
worden, het was NIET vals! Alle stemmen klonken mooi bij elkaar. De zaal kon dit
wel smaken. Langzaam maar zeker begon iedereen uit volle borst mee te zingen aan
de hand van de muziekteksten die ze kregen. De avond kreeg zijn hoogtepunt in
"ik ben zo eenzaam zonder jou" waar
zangers, muzikanten èn de
dansende paartjes het beste van zichzelf gaven!
In
het café werd nog lange uren na het
optreden, opnieuw en opnieuw en opnieuw....gezongen en gedanst. De euforie was
groot. En ja, ook Simone, Robert en
Tiny waren er nog altijd bij!!!
A.V.
Onze
rommelmarkt lokte weer veel volk.
Zoals elk jaar was het van ’s morgens vroeg weer druk in het dorp.Van
voor 8 uur werd er in alle straten aangeschoven door de verkopers om hun
voorbehouden plaats te bereiken. Meer dan 140 standhouders hadden zich
ingeschreven voor de jaarlijkse rommelmarkt. Ondanks de minder goede
weersvoorspelling waren ze trouw op post. De kijklustigen en de kopers lieten
zich ook niet afschrikken, het was weer vollen bak.
Sommigen waren teleurgesteld omdat er in Zaal De Balans geen eetfestijn
was maar honger moesten ze niet lijden, er waren hamburgers en belegde broodjes
te krijgen en voor de echte Belgen zorgden specialisten
voor een pak frites uit het vuistje.
Tot na de middag was het gezellig druk maar als om 3 uur de hemelsluizen
open gingen liepen de straten vlug leeg.
De buit was toch al binnen zei een tevreden standhouder.
J.M.
De lijdensweg van Florent Siebens
Op woensdag 22
oktober 1941, vijf dagen voor de ultieme razzia, stopte een grijze Volkswagen
aan het huis van Florent.
Twee Feldgendarmen
stapten uit, samen met de vier dagen voordien aangehouden Clement Dielis.
Tijdens diens brutale ondervragingen kon hij het bestaan van een radiozender
moeilijk loochenen.
Clement had dat
tamelijk grote toestel enkele weken vroeger bij Florent gebracht en samen hadden
ze het verborgen tussen de in de bollebaan gestapelde vaten.
Buiten medeweten van Clement had Florent de zender
Florent werd
meegenomen en opgesloten in de Mechelse gevangenis (andere leden werden eerst
voor één of enkele dagen overgebracht naar het Fort van Breendonk).
Ludwine, die
totaal niets afwist van zijn lidmaatschap, bleef achter met 4 kinderen (Leo 5,
Jan en Annie 3 en Jeanne 1 jaar). Bovendien was ze in verwachting van een vijfde
kind, dat zou geboren worden op 9 december (Nora). Aan haar kinderen vertelde ze
dat hun papa in “de grote stad” tonnen maakte voor een brouwerij...
De 77-jarige
moeder van Florent woonde bij haar in en moest eveneens met lede ogen aanzien
hoe haar zoon het huis werd uitgeleid door de Duitsers. Zowel de echtgenote als
de moeder van Florent hebben zich gans de oorlog kranig gehouden ondanks hun
immens verdriet; ze zijn gelukkig niet in een depressie geraakt.
Omdat Florent als
zelfstandige werkte in de kuiperij naast hun huis, viel Ludwine zonder inkomen.
Dank zij de steun van familie en van geburen, vrienden en kennissen heeft het
gezin zonder honger te lijden de oorlog overleefd; de moeder van Florent bleef
kippen en konijnen kweken. Oudere neven zorgden gans de oorlog voor de grote
moestuin. Florents zus Mit had een beenhouwerij en neef Albert een bakkerij,
beiden droegen hun steentje bij. Voor de psychologische gevolgen was geen
adequaat antwoord. De oudste kinderen bleven vragen wanneer hun papa terug zou
komen, en waarom hij niet meer bij hen was… De jongsten vroegen vanaf het
ogenblik dat ze konden praten wie hun papa was… In die tijd was quasi elk
Vlaams gezin katholiek; de moeder van Florent riep elke dag iedereen die in huis
was bijeen om samen te bidden voor de terugkomst van haar zoon.
Tijdens zijn eerste jaar gevangenschap (1942)
vlnr: Leo, Jan, Moe, Jeanne, Annie, Ludwine, Nora
Sint-Lambertuskerk
Eikevliet
zaterdag
15 september 20.30 u
Bart Jacobs & Les
Buffardins
MUZIEK
BIJ DE
VLIET (1e
editie)
Les Buffardins is een groep bevriende topmusici die hun stiel leerden bij
de pioniers van de oude muziek in de Lage Landen: de gebroeders Kuijken Gustav
Leonhardt,
Anner Bijlsma... Het ensemble
specialiseert zich in de fluitliteratuur van de 18e eeuw.
Bart Jacobs, klaviervirtuoos uit eigen streek,
brengt samen met hen een programma
met uitmuntende 18e eeuwse kamermuziek vool traverso, viool,
cello en klavecimbel.
We horen o.a. muziek van G.F. Handel en J.S. Bach.
Een uitzonderlijke combinatie, zelden gehoord !
Met: Frank Theuns (traverso), Makoto Akatsu (viool),
Rainer Zipperling (cello) en
Bart Jacobs (klavecimbel).
Met een
inleiding door Mathias Pieters.
Kaarten
14 -12 euro.
Huwelijken.
Peter
Van Ranst & Tinneke Saerens
Op 28 juli 2012 trouwden in ons kerkje Tinneke Saerens en Peter Van Ranst,
twee echte Eikevlietenaren.
Tijdens
de verwelkoming vertelde Peter voor de talrijke aanwezigen hoe en waar het
liefdesverhaal was begonnen.
Peter
: 10 jaar geleden is ons sprookje begonnen …
Het verhaal begon toen we elkaar voor de eerste keer ontmoeten op het
pleintje hier in Eikevliet. Het
vonkje dat toen ontsprong is met de jaren uitgegroeid tot een sterke vlam die
door geen regenbui gedoofd kon worden. …
Wij
sturen Tinneke en Peter heel veel warm geluk om het liefdesvuur brandend te
houden.
Proficiat aan het bruidspaar, hun ouders en grootouders.
Jan
Van Gaver & Merlienke Rogies
ontvingen het H. Sacrament van het huwelijk
op zaterdag 18 juli
van Sint-Lambertus Eikevliet.
Jan is de zoon van:
Rudy Van Gaever en Martine Willems
zij wonen in Baasrode
Merlienke is de dochter van:
Didier Rogies en Isabella Doppegieter
Isabella woont in de K. Suykensstraat Eikevliet
Geboorte.
Lotte Thijs
Geboren op 25
maart 2012.
Dochtertje van
Koen Thijs en
Anne De Coster
C. Marnefstraat,
10 Eikevliet
Overlijden.
Anny Suykens
Weduwe van Victor
Cleerbout
Lid van de “Eikevlietvrienden”
Geboren te
Eikevliet op1 mei 1920
en overleden te
Antwerpen
op 10 augustus
2012.
De
afscheidsplechtigheid vond plaats
op vrijdag 17
augustus te 14 uur
in het Antwerps
uitvaartcentrum,
Te Boelaarlei,
100, Borgerhout.
Gevolgd door de
asverstrooiing
op de
begraafplaats Silsburg
te Deurne.
╬
In
memoriam Staf De Clercq.
Op 14
maart 2012 werd vader op bijna
90-jarige
Vele vrienden, collega’s en kennissen waren aanwezig op de uitvaart
onder begeleiding van onze Kon Fanfare St Cecilia met gepaste treurmuziek wezig
om een laatste groet te brengen als afscheid aan dit Eiks monument
Wanneer men mij vroeger in school vroeg naar het beroep van vader, zei ik
wel eens: vader is “onderwegwijzer”
De reden hiervoor was niet alleen omdat hij veel “onderweg” was, maar
voornamelijk om twee andere eigenschappen.
Ten eerste was vader een onderwijzer, nog van het klassieke soort zoals ze
heden bijna niet meer gevormd worden. De meester- koster op het dorp. Meer dan 4
decennia jonge Eikevlietenaren in de leeftijd va 9 tot 12
heeft hij mee gevormd naar hun volwassenheid. Streng en
meestal rechtvaardig. Velen van hen waren ook aanwezig op de
uitvaartplechtigheid als een blijk van hun erkenning.
De tweede reden om hem het beroep van onderwegwijzer toe te schrijven, is
dat vader ook een echte wegwijzer was voor velen; niet alleen op het dorp maar
ook in een wijde regio er buiten naar een actieve deelneming aan het
verenigingsleven en de vorming van een sterke sociale samenhang. Het zal een
gemis en verlies zijn in zovele verenigingen waar hij actief was zoals het
christen onderwijzersverbond COV- KWB- CD&V- BGJG- Koninklijke Fanfare St
Cecilia- Eikevlietvrienden- Polderbestuur en nog wel enkele andere. Voor elke
vereniging was het daarom ook veel moeilijker om een voorzitter of
penningmeester te vinden dan wel een secretaris. Want dat stond reeds bij
voorbaat vast: Staf De Clercq, die
zou wel akkoord zijn.
Staf en Maria bij hun gouden Huwelijksjubleum.
Nog lang zou ik kunnen uitweiden over zijn actieve inbreng in het
Eikevliets verenigingsleven en zijn nachtelijke arbeid als verslaggever van
zovele (al dan niet uitgelopen) bestuursvergaderingen, alles netjes neergepend
in zijn atoma schriftjes.
Vele van deze verslagen kunnen in de toekomst nog zeer bruikbaar zijn voor
de verenigingen als stipte weergave van hun vroegere activiteiten en
geschiedenis. Misschien zullen we in dit blaadje nog wel enkele van sommige
anekdotes en rapportages daaruit aan jullie meegeven in onze blaadjes.
We zijn als familie dan ook dankbaar voor het rijk gevulde leven van vader
en danken iedereen voor de massale aanwezigheid en blijken van erkenning naar
aanleiding van zijn overlijden.
JDC
