Weerom geslaagde contactdag Eikevlietvrienden !

Zondag 23 september jl was het weer zover. De contactdag van onze vereniging inmiddels traditioneel de 4^de zondag van september, vroeger ook de Eikse  “ grote kermis “. Reeds vroeg in de namiddag daagden er een 50 tal leden op om deel te nemen aan de wandeling in de omgeving. Alhoewel er gepland was om naar museum “ De Bres “ in Ruisbroek te gaan, ontdekten we op het laatste moment dat dit gesloten was op zondag. Het bestuur zocht en vond echter onmiddellijk een alternatief. En aldus werd er besloten om naar het kasteelpark in Hingene te gaan alwaar die zondagnamiddag een “ sing for the climate ” evenement georganiseerd werd.

Onder regie van weervrouw Sabine Haagendooren (woonachtig in Weert-Bornem) zongen een paar honderd enthousiastellingen de ziel uit hun borst van “do it now-now-now”.  Het heeft echter op dat moment niet mogen baten want het regende heel de namiddag tenzij het een oud-rituele regendans betrof. 

Nadien allen terug naar Zaal De Balans voor het geplande eetmaal. De terugtocht gebeurde echter wel in gespreide slagorde want het bleek onmogelijk de Eikevlietvrienden te verzamelen omdat ze teveel verspreid waren in de aanwezige menigte. Rond 18 u echter waren allen op post in Zaal De Balans en vervoegden ze de leden die niet deelnamen aan het namiddag wandelprogramma voor het gezamenlijk nuttigen van een broodjesmaaltijd. In totaal 87 deelnemers lieten het zich goed smaken.

Vermits er in Zaal De Balans momenteel geen warme maaltijden meer kunnen gemaakt worden zolang de keuken niet  heringericht is, werd er voor een broodjesmaaltijd geopteerd, verzorgd door de uitbaters van de vzw van Zaal De Balans. Dezen beseften echter nog niet dat ook de Eikevlietenaren deel uitmaken van het gebied van “de eters van Hingene” en ze zagen dan ook enigszins ongerust hun voorraden zienderogen slinken. Doch eind goed al goed en na het nuttigen van nog enkele pintjes en het oprakelen van heel wat verhalen van vroeger en nu over Eikevliet, keerden allen weer tevree huiswaarts, hopelijk tot volgend jaar!

____________________________________JDC

LIDGELDEN 2012

Bijna ongelooflijk maar waar! Ongeveer 95 % van de leden vernieuwde de lidmaatschapsbijdrage voor 2012 reeds vanaf de eerste opvraging in het blaadje van augustus. Bij deze dan nog een oproep aan de enkelen die het waarschijnlijk over het hoofd hebben gezien. Gelieve de bijdrage van 10,00 € per gezin te voldoen op rekening  000-1204750-10 van Eikevlietvrienden, p/a Gaby De Proft, C. Marnefstraat 16 te Eikevliet. Dit stelt ons in staat om U verder ons blaadje (waarover we de laatste tijd heel wat positieve bemerkingen kregen mede vanwege de kleurdruk en -foto’s) toe te sturen zodat je verder op de hoogte blijft van wat er reilt en zeilt in ons geboortedorp.

________________________________________JDC

Even mijmeren over de jaarlijkse ontmoetingsdag

Ze waren er al, de bruine bamisblaren

maar ze  verscholen  zich nog even

in het zonverschenen  groen,

alsof ze respijt wilden geven

aan het voorbije zomerseizoen.

Op het ritme van het gezapige stappen

tussen  huizenhoge ritselende maïsmuren,

galmt het van de grollen en de grappen,

straffe verhalen over belevenissen en avonturen,

uitgegroeid tot mythen en tot sagen,

bevolkt met onvergetelijke dorpsfiguren,

die kleurrijke en sprekende bijnamen dragen,

zo gedoopt door vindingrijke buren.

Als ’s avonds het glas wordt  geheven,

en de stellige belofte wordt gedaan

om bij gezondheid en bij leven

volgend jaar hier terug te staan,

gaat men telkens weer beseffen

dat de Vliet hier werd getemd,

zodat zelfs dit gezellige treffen

ons tegelijk blij en weemoedig stemt

Inderdaad, we moeten eraan wennen

dat in onze vroegere vertrouwde straat

we de huidige bewoners niet meer kennen.

Het dorp krijgt allengs een nieuw gelaat

11 november : Wapenstilstand 1914.

Na 4 jaar wapengeweld kwam er op deze dag de wapenstilstand. Het wederzijds en zinloos uitmoorden van mensen onder elkaar stopte omdat de enen machthebber inzag dat de andere machthebber meer mogelijkheden had en dat de overwinning een illusie bleek te zijn. Als men nu alles om zeep geholpen heeft noemt men dat een inschattingsfout. De grote bazen zaten veilig en ver weg van het front stratego te spelen met tinnen soldaatjes en zochten naar oplossingen om de overwinning te behalen. Na 20 jaar  hebben ze het nog eens herhaald. Ze hadden hun lesje toen nog niet geleerd.

Het einde van beide wereldoorlogen word nu herdacht.

In Eikevliet gebeurd dat nog steeds aan de gedenkplaat in de kerkmuur niettegenstaande het gemeentebestuur oproept tot één herdenking in Bornem-centrum.

Na de viering in de kerk was er een korte plechtigheid aan de gedenksteen. Uit de trompetten klonk eerst het “ Te Velde ” en daarna speelde de fanfare het “Belgisch Volkslied” terwijl een afvaardiging van de brandweer de ere-groet bracht. Daarna lieten kinderen ballonnen op met een vredeswens.

Om de gesneuvelden blijvend te herdenken kregen straten hun naam. Maar wie waren die gesneuvelde helden?

Emiel Verschooren.

Twee broers Verschooren , Edmond en Emiel, afkomstig uit Bazel, huwden met twee gezusters De Wachter uit Eikevliet. Zij waren van thuis uit blokmakers, klompenmakers in het algemeen Nederlands.

Na zijn huwelijk met Maria De Wachter ging Emiel in het huis naast het Loopke in de Slijkhoek wonen, nu nr 10. Daar begon hij een blokmakerij. Op de prentkaart zien we langs de Vlietoever zijn voorraad bomen liggen. Men liet ze met het getij mee drijven en viste ze daar uit het water.

In  1907 stierf zijn vrouw Maria. Drie jaar later huwt hij met Justine Spiessens. Tot overmaat van ramp breekt in 1914 de eerste wereldoorlog uit. Tussen de forten van Breendonk, Liezele en Bornem moesten alle hindernissen opgeruimd worden, die forten moesten elkaar kunnen zien.

Omdat de 2 gebroers gewoon waren van bomen om te zagen werden ze door het Belgisch leger opgeëist. Ieder moest om beurt in de omgeving van Liezele bomen afzagen. Edmond was ziek, juist op de dag dat de Duitsers ons land binnen vielen. Uit idealisme en Vaderlandsliefde ging Emiel in zijn plaats. Hiermee nam hij voor zichzelf een fatale beslissing, hij werd op die 4 augustus 1914 getroffen door een vallende boom.

De nog jonge kinderen bleven achter met hun stiefmoeder. Hij werd op 6 augustus begraven te Eikevliet.

Richard Caluwaerts.

Hij was de zoon van Ludovicus Caluwaerts, een metser aannemer. Hij woonde met zijn vrouw Maria Van Straeten in de Pastorijstraat ( nu Caluwaertsstraat) en hielden daar het café “ Het Truweel” open.

Toen de oorlog uit brak is het gezin gevlucht naar Nederland. Daar heeft Richard beslist om naar Engeland te reizen om van daar het Belgisch leger te gaan vervoegen en het land mee te verdedigen tegen de overweldiger.

Hij werd ingedeeld bij het 7^de regiment artillerie en sneuvelde op het einde van de oorlog in het bos van Houthulst op 29 september 1918. Hij ligt op het militair kerkhof te West-Vleteren begraven.

Constant Marnef.

Geboren op 11 juni 1894 als tweede zoon van Joannes Franciscus Marnef en Rosalie Van De Wiele. Zij woonden in het gekende café “ Het Schippershuis “ in de Slijkhoek. Zijn vader was in de schipperswereld gekend als Kees Kalister.

Constant streed bij het 5^de linieregiment 2^de afdeling en sneuvelde in Rumbeke-bij-Roeselare op 14 oktober 1918. Minder dan een maand later gaven de Duitsers zich over.

Hij ligt begraven op het militair kerkhof te Houthulst.

Ook zijn broer Désiré was soldaat tijdens de eerste wereldoorlog.

Karel Suykens.

Leander Suykens woonde met zijn echtgenote Joanna Rossiers in de Schuttershofstraat te Puurs, maar zij waren op 3 september 1985 te Eikevliet gehuwd. In Puurs  is Carolus Ludovicus op 24 juni 1892 geboren.

Begin 1900 verhuisden ze naar Eikevliet waar ze het café “ In ’t Hooiveld “ in de Slijkhoek open hielden, vlak tegen het Loopke. Ze waren dus buren van Verschooren, maar het café is al lang afgebroken.

Het gezin werd niet van tegenslagen gespaard. Vader die brouwersgast was overleed in 1906 en een zoon verdronk in de Rupel toen op 16-2-1910 de veerboot werd overvaren. De tweede zoon, Karel, werd opgeroepen om het land te verdedigen en sneuvelde te Beveren-aan-de-IJzer op 9-5-1918.

De gesneuvelden hadden de grote pech dat ze op het einde van de oorlog op de verkeerde plaats stonden, maar andere strijders die meer geluk hadden verdienen even goed onze achting. Gedurende de loopgravenoorlog kropen ze ook door de modder, moesten zij ook alle gevaar trotseren. Zij hebben geen gedenkteken, erger nog hun namen zijn bijna niet te achterhalen. Ik ben bij verschillende leden van de oud-strijders bond geweest en niemand kon mij verder helpen. Al wat ik in mijn archief kon vinden is hier vermeld.

Ik wil enkele inwoners van Eikevliet bedanken die mij enkele namen van oud-strijders van 40-45 hebben mee gedeeld. Deze lijst is niet volledig. Ik vraag aan ieder van u : “Als u nog een naam weet, laat het mij dan weten.” Zij verdienen ook erkenning. Verschillende onder hen hebben lange tijd de hel van krijgsgevangenschap mee gemaakt.

Oud strijders 1914-1918.

Remi Walraevens + Maria Phariseau. Geb te Oppuurs op 29-9-1894, Overl. te  Bornem  op 27-10-1972.

Oud strijder onderscheiden met oorlogskruis met palm.

Woonde recht over Jules Lauwers

Jozef Vanhoomissen +Paulina Speeckaert. Geb. te Puurs op 27-2-1892 Overl. Te Bornem op 8-10-1984.

Begraven te Bornem op het ere kerkhof..

Robbijns Egidius + De Mulder Hortentia. Geb. te Puurs op 6-1-1880. Overl. te Eikevliet op 12-4-1938.

Jan Schelkens + Coleta Gogeljoen Geb. te Willebroek op 13-2-1894. Overl. te Bornem op 7-5-1975.

Oud strijder, vuurkruiser.

Vereerd met verschillende eretekens.

Julius Reymenants + Maria Van Straeten. Geb. te Borgerhout op 19-12-1884. Overl. te Eikevliet op 2-3-1944.

Oud strijder oorlogsinvalied.

Vereerd met oorlogskruis met palm.

Désiré Marnef + Maria Lemmens Geb. te Eikevliet op12-1-1891. Overl. te Hemiksem op 12-3-1984.

Oud strijder 1914-1918. Vuurkruiser.

Vereerd met het IJzerkruis, overwinningsmedaille en oorlogskruis.Ridder in de kroonorde, in de Leopoldsorde, ridder Leopold II, herinneringsmedaille 1914-1918.

De volgende personen zijn ook oud-strijders volgens een door mij niet gecontroleerde bron.

Hendrik Selleslagh Geb. te Eikevliet op 20-12-1883.

Geniets Egidius Geb. te  Eikevliet op 14-8-1866.

Frans Van Hoeywegen Geb. te Eikevliet op 14-4-1884.

Jozef Van Hoeywegen Geb. te Eikevliet op 19-4-1888.

Jozef Mees Geb. te Eikevliet op 7-3-1894.

Oud strijders 40-45.

Jozef Cools + Maria Kennis. Geb Hingene 26-2-1905. Overl te Hoboken 30-10-1986.

Krijgsgevangene.

Woonde tegenover Zaal De Balans.

Begraven te Eikevliet

Victor Cleerbout + Anny Suykens. Geb te Brussel 11-2-1920. Overl te Hoboken 7-8-1994. Gedoopt te Kl-Willebroek.

Oud strijder vereerd met verschillende militaire eretekens.

Begraven Antwerpen-Kiel

Suykens Albert + Maria Ceulemans. Geb te Vinkem22-8-1915. Overl te Mechelen.

Krijgsgevangene 40-45. Drager van verschillende eretekens.

Georges Demont + Maria Bernaerts. Geb te Hingene 22-8-1907. Overl te Tremelo 17-1-1982.

Oud strijder.

Louis Naegels + Anna Denil. Geb. te Brussel 10-3-1913.

Overl. te Bornem (Kl) 8-2-1981.

Hij werd krijgsgevangen genomen in Damme. Bij het overbrengen naar Antwerpen stapte hij uit de rij en verschool zich tussen de toeschouwers. Daarna ging hij gewoon naar huis.

Egied Florent De Wachter + Maria Borms. Geb. te Eikevliet 10-3-1913. Overl. te St.-Niklaas (Kl) 9-2-1981.

Hij verbleef in een krijgsgevangenenkamp in Tsjecho-Slowakije.

Emiel Dewachter + Catharina De Mulder. Geb. te Eikevliet  op 6-10-10. Overl. Te Wintam op 13-9-1987. Hij was bij het paardenvolk.

Alfons Raes + Joanna Cleemput. Geb. te Puurs op 24-5-1913. Overl. te Bornem op 2-4-2005. Fons was 1 dag ( 29-5 tot 30-5-1940) krijgsgevangen en is dan met een kameraad ontsnapt. Hij werd later opgeëist om op een scheepswerf te gaan werken.

Georges Suykens + Augusta Caluwaerts. Geb. te Vorst op  5-6-1914. Overl. te Bornem 13-12-1987

----------------------- julien.maes.eik@telenet.be

DE BOER OP (1) (bezoek aan de oudste boer van Eikevliet)

Ik moest langs achter komen, had Charel Langbeen me aan de telefoon gezegd, want ik ben helemaal versleten en hoor de bel niet meer.
Toen ik met de fiets zijn boerenerf opreed, werd ik verwelkomd door een kleine, maar vinnige waakhond. Ik had kunnen weten dat die aan mijn broek ging hangen. Negeren leek de beste oplossing. Kippen, hanen, poezen (12!), duiven…alles vloog op toen ik dichterbij kwam gereden. Ik zag en rook dat ik op een boerderij was.

De voorouders van Charel zijn afkomstig van Klein-Mechelen. Zijn grootvader, Livinus Langbeen is beginnen boeren in de Spuistraat 17, toen hij introuwde bij de familie Apers. De vrouw van Livinus, Monica Apers is geboren in de Spuistraat. Vandaar dat in Eikevliet dikwijls gesproken werd over Beir (Albert) Apers, Charel Apers…
De ouders van Charel waren natuurlijk ook boeren. Zijn vader was Alfons Langbeen, die getrouwd was met Celina De Buyser.
Hier zie je een foto van het ouderlijke huis van Charel. Deze woning werd in 1919 gebouwd door Alfons Langbeen en Celina De Buyser.

Evolutie in de boerenstiel

Charel is al beginnen boeren sinds hij een jaar of 15 was.  Dat leek toen vanzelfsprekend en hij heeft zich dat nooit beklaagd. Hij kan zich niet indenken dat hij iets anders zou gedaan hebben in zijn leven: de boerenstiel is een microbe die bijt en die je nooit meer loslaat.  Als jonge boer had hij 9 koeien + enkele kalveren. Het was hard werken, dat kunnen we ons wel voorstellen. Alles moest met de hand gebeuren en met kar en paard. 
Een doorsnee werkdag begon om 6u ‘s morgens en eindigde ongeveer om 20u ’s avonds.  Het was geen job van negen tot

vijf. Koeien moeten bijvoorbeeld 2x per dag gemolken worden. Je kunt ze toch niet té lang laten wachten. Bij de vroegere Eikevlietse boer, Juleske Boeykens,  gebeurde het regelmatig dat hij wat te lang stond te babbelen met de mensen terwijl zijn koeien moesten gemolken worden. Dat kan geen kwaad, zei hij altijd, mijn koeien kennen mij. Die weten wel dat ik kom. 
Nachten van 8 uren slaap waren zeldzaam. Alles hing natuurlijk ook af van het weer, de seizoenen… Er moest ook regelmatig gewaakt worden bij een koe die moest kalven. Meestal liepen die geboortes goed af (als het kalfje voorwaarts lag), maar 1 à 2 maal per jaar gebeurde het toch dat het kalfje stierf (slechte ligging) of dood in de buik van de koe zat. De stierkalfjes werden verkocht aan vaste veekopers.
Een boerenbedrijf stopt ook niet in de vakantie. Je bent eigenlijk 365 dagen op 365 dagen bezig. Charel weet niet wat dat is, vakantie. Het enige verzetje dat hij zich herinnert waren de boerenteerfeesten. Daar ging hij wel eens naartoe. Het is voor Eikevlietenaren misschien moeilijk om te bevatten, maar zo’n teerfeest duurde maar 1 dag, geen 3 dagen zoals in ons dorp de gewoonte is!  Later ging hij ook wel eens naar een Okra-namiddag in Bornem.

In de loop der jaren werd het boerenbedrijf alsmaar uitgebreid en kwam hij aan 50 koeien. Die uitbreiding was mogelijk omdat ze over meer gronden konden beschikken. Die huurden ze van wel 7 verschillende eigenaars.  Elk jaar, stipt op tweede Kerstdag  gingen de boeren hun pacht betalen bij de eigenaars. Dit gebeurde natuurlijk met een borreltje en een babbeltje!  Alleen bij de rijkste eigenaar, graaf de Virieu, ontbrak het borreltje…De huurders moesten hun pacht gaan betalen bij rentmeesteres, Juffrouw Thielemans.  Bij haar overlijden nam Karel Van Acoleyen die taak over. Ook op dit vlak betekent modernisering geen vooruitgang. Nu worden de meeste pachten via overschrijving betaald, waardoor het menselijk contact (en het borreltje) ontbreken… Het zal wel efficiënt zijn, maar zo verdwijnt wel de verbondenheid en de gezelligheid tussen mensen. Tijd is geld.
 Later kon Charel ook wat gronden kopen. Momenteel zijn er 53 runderen en beschikt  Charel over ongeveer 23 ha grond.
Geleidelijk aan werd het zware handwerk vervangen door machines. Het was 1961 toen de eerste tractor het erf op reed. Daarna kwamen er nog veel machines en moesten er loodsen of hangars  bijgebouwd worden om alles in het droge te zetten: ploeg, mestkar, meststofstrooier, maaibalk, cirkelmaaier, hooipers, zwaardere tractors, beerton of gierton, twee schaarploeg, kraan, frees, zware breker, melkmachine, melkkoeltank, strooipers, hooischudder, hooihark, maïshakselaar, aardappelrooier, besproeier, pikdorser… Bent u nog mee?  Ik moet bekennen dat ik me bij verschillende woorden geen voorstelling kon maken hoe die machines eruit zien. Je bent natuurlijk nooit te oud om bij te leren.
Dochter Monique heeft goede herinneringen aan haar jeugd op de boerderij.  Ze vond dat eigenlijk een heel plezante tijd: patatten planten, de hooitijd in juni… Dat er toen ook examens waren op school leek voor de ouders bijzaak. Monique kon soms maar om 22u aan haar schoolwerk beginnen Natuurlijk kwam daar dan al eens een buis van. Niks erg, vond men thuis. Meehelpen was belangrijker dan goede resultaten op school.

Wonen op d’Aa

Er stonden drie grote boerderijen op d’Aa. Dit is een dialectisch samenraapsel voor Eikerveld. Twee functioneren nog een beetje.
Broer Albert, getrouwd met Henriette (Jet) Smedts, heeft geboerd tot 1986, toen hij  op 30 september van dat jaar, samen met zijn vrouw het slachtoffer werd van een CO2 vergiftiging. Sindsdien heeft zijn zoon Willy, die al jaren mee boerde, alles overgenomen.
Daarnaast had je nog de boerderij van ‘Scheppers’,  van de familie De Schepper. Na het stopzetten van de boerderij, werd het gebouw verkocht aan de eigenaar van het restaurant Eyckerhof. Die heeft daar een mooi huis van laten bouwen, met respect voor de oorspronkelijke bouwstructuur.
Naast de boerderij van Charel staan nog twee kleine huisjes. Daarin woonden vroeger de familie Van der Plas-Kerremans en de familie   Van Calster-Van Roey. Nadien werden de huisjes bewoond door de familie Spiessens-De Pauw (dochter Angèle, woont nu in de Karel Suykensstraat) en de familie Aerts.
Tussen het restaurant Eyckerhof en de familie De Schepper stond vroeger nog een huis. Dat werd bewoond door Van Meulder (de Pie), dan door Armand De Sager (de Mane) en later door Edward Byl. Op 31 oktober 1944 is een vliegende bom in de omgeving gevallen. Het huis van Byl werd onbewoonbaar verklaard en afgebroken, bij Charel was al het glas gebroken. Dat was een datum om nooit te vergeten. Iedereen heeft wel zo van die data die je niet uit je hoofd kunt zetten. Wat er toen gebeurd is, heeft zo’n verpletterende indruk nagelaten (in goede of minder goede zin) , dat die bepaalde data onuitwisbaar in je geheugen gegrift staan… 
Een vliegende bom, wat was dat nu weer?  Wie WO II meegemaakt heeft, vertelt ongetwijfeld over die bommen met dat rare, sputterende geronk, de V1’s.   Dit is de Duitse afkorting van Vergeltungswaffe 1 (vergeldingswapen). Technisch gezien was de V1 een onbemand straalvliegtuig. Het kon een snelheid halen van 656 km/u, had een bereik van 240 à 400km; de lengte was 7,9m en de spanwijdte 5,3m. De V1 woog 2180 kg , de springkop 850 kg .  Zolang je ze hoorde, hoefde je eigenlijk niet bang te zijn, maar zodra de motor uit viel en het geronk stopte begon iedereen weg te kruipen waar je maar kon. Dan bang afwachten op de knal die er onvermijdelijk op volgde. Bij de inslag explodeerde de springkop. Het waren enorme knallen die veel dood en vernieling zaaiden.     

En nu?

Charel is nu bijna 86 (1926).  Zijn vrouw, Maria Verheyden, is gestorven in maart 1999. Dit overlijden deed heel de boerderij op zijn grondvesten daveren. Een moeder die te vroeg moet gaan, is een ramp voor de achterblijvers. Charels gezondheid begint ook al wat te sputteren en dochter Monique kan toch niet alles blijven doen. Ze heeft meer dan werk genoeg met de melkkoeien, de vaarzen en de kalveren.. En binnen in huis is er ook  werk te over. Er is ook de zorg voor broer Marcel die thuis woont. Monique houdt heel de boerderij en het huishouden recht. Van een sterke vrouw gesproken!
Charel slaapt nu wat langer, verzorgt de kippen , doet inspectie, loopt het boerenerf op en af met zijn rollator,  waagt zich bij goed weer zelfs de straat op, helpt mee de koeien overzetten van de ene wei naar de andere, neemt de telefoon op, kijkt naar het TV-nieuws en de weersvoorspellingen en gaat dan slapen.
Een boer die noodgedwongen alles wat van op afstand moet meemaken, maar die toch kan genieten van al het leven op en rond zijn boerderij.

Volgende keer: op bezoek bij boer Willy Langbeen.

                                                                   Mieke Lauwers

Een Hollander ontdekt België. (Slot)

In het eerste deel werd Bastogne, Ieper en Noord-Frankrijk bezocht.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben beslist geen oorlogsfanaat want ik verafschuw geweld maar het heeft iets dat me mateloos boeit.

Misschien komt het omdat ikzelf beroepssoldaat ben geweest, ik weet het eigenlijk zelf niet, maar het pakt me altijd weer.

Als ik over plaatsen loop waar de strijd werkelijk heeft plaats gevonden dan voel ik dat, of dat nou op de stranden in Normandie is, in Ford Breendonk of in Diksmuide, ik voel de ellende en ik voel het verdriet.

Ik word stil op de executieplaats in Fort Breendonk, krijg kippenvel als ik er de doucheruimte betreed waar de gevangen uitgeput moesten douchen, ik raak ontroerd op de talloze begraafplaatsen in en rond Ieper maar luister ook graag naar de verhalen van de man die de militaire spulletjes verkoopt in het winkeltje in Ieper.

Dan pas realiseer me ook dat WO I voor België oneindig veel ingrijpender is geweest dan WO II, tenminste, zo ervaar ik dat.

Dat de Last Post nog elke avond geblazen wordt in Ieper bij de Menenpoort door trotse mannen in uniform is ongelofelijk.

De begraafplaatsen zijn netjes bijgehouden, alles ademt respect en waardigheid uit en dat verdienen de gevallenen ook.

In de geschiedenisboeken wordt veel aandacht geschonken aan het militaire aspect van oorlogen maar wat de burgerbevolking tijdens een oorlog en zelfs lang daarna nog meemaakt mag je nooit vergeten.

Gezinnen die nooit meer compleet zullen zijn, mensen die nooit meer dezelfde persoon zullen zijn en ga zo maar door.

Het is frustrerend dat uit al die lessen die men in musea en door geschiedschrijving laat zien nog steeds geen lering wordt getrokken.

Overal op de wereld woeden nog steeds oorlogen om vaak onduidelijke redenen maar meestal draait het om macht en hebzucht.

Er wordt gemakshalve niet meer naar het verleden gekeken, de geschiedenis wordt vergeten terwijl je juist van geschiedenis kunt, nee moet leren om gemaakte fouten niet opnieuw te maken.

Ik wil niet te zwaar afsluiten, op mijn omzwervingen door de geschiedenis van beide Wereldoorlogen heb ik ook genoten van de vreugde bij een wapenstilstand, een vredesakkoord of het weerzien met de familie als moegestreden soldaten weer naar huis gekeerd zijn.

Laten wij genieten van onze vrede en hopen dat strijd en geweld langzaam maar zeker verdrongen worden door redelijkheid, respect en liefde voor elkaar.

---------------------------- Hans

Op zaterdagavond 15 september 2012 liep ons vertrouwde Eikevlietse kerkje bijna vol voor de eerste editie van Muziek bij de Vliet : meer dan 100 mensen vonden de weg naar het Sint-Lambertuskerkje.  Op het programma stond een 18^de eeuws Duits onderonsje, verzorgd door ingeweken Eikevlietenaar Bart Jacobs en Les Buffardins.  Les Buffardins is een groep bevriende musici die zich specialiseert in de fluitmuziek van de 18^de eeuw. Het ensemble is genoemd naar Pierre Gabriel Buffardin, een vermaard fluitvirtuoos.
De inleiding op dit concert werd verzorgd door muziekleraar en begaafd altviolist, Mattias Pieters. Het was jammer voor de toehoorders dat Mattias geen microfoon gebruikte. Veel informatie en leuke anekdotes over de interacties tussen de gespeelde componisten, ging zo verloren. Toch hebben we kunnen opvangen waar de b.c.  voor staat in bijvoorbeeld Triosonate in b voor traverso, viool en b.c.: basso continuo.  Dit is een manier van het begeleiden van een compositie die vooral in de barokmuziek gebruikt wordt. Men noteert enkel de bastonen met daarbij aanwijzingen welke akkoorden erbij gespeeld moeten worden. De basso continuo wordt gespeeld door een klavecimbel en een cello of een luit en een cello of een orgel en een fagot, enz.
Ook de uitleg over een traverso was verhelderend. Dit instrument is de 18^de eeuwse voorloper van de moderne dwarsfluit en is meestal van hout gemaakt.
Naast de bekende componisten, Bach,  Händel en Telemann, kregen we ook werk van enkele minder bekende componisten te horen: G. Kirchhoff en J.J.Quantz. Wat ze alle gemeen hebben is dat het barokcomponisten zijn. Barok is een Europese stijlperiode die zich uitstrekt van ongeveer 1575 tot 1750 (sterfjaar van Bach!). Het woord barok komt van het Portugese barroco wat ‘onregelmatig gevormde parel’ betekent. Toch is de barok ontstaan in Italië. De barokstijl kwam tot uiting in de architectuur, schilderkunst, beeldhouwkunst, literatuur en muziek. Enkele opvallende kenmerken wat de muziek betreft zijn:  het gebruik van de basso continuo, opera’s met thema’s uit Griekse en Romeinse mythologie (bv. opera’s van Händel zoals Orestes, Deidamia, Daphne…), instrumentele vormen zoals het concerto grosso en de suite; dansvormen zoals allemande, bourree, gavotte, menuet, sarabande; veel pracht en pracht, polyfonie…
 Als je het curriculum vitae van de leden van het ensemble Les Buffardins  leest, merk je dat ze allemaal virtuoze muzikanten zijn. Dit bleek ook uit het gemak waarmee ze hun programma speelden.
Zoals ook Bart Bach speelde, leek het wel alsof er een waterval van klanken over ons uitgegoten werd.
Het publiek was erg enthousiast en liet dit ook blijken met een warm en lang applaus. Nadien werd er nagepraat in ons café De Balans. De muzikanten bleken er ook van te hebben genoten. Bij pot en pint werd er verbroederd en verzusterd.  Het is altijd tof om te zien hoe mensen elkaar kunnen vinden: Vlamingen, een Duitser, een Japanner. Ze vinden elkaar in hun virtuositeit en in hun liefde voor muziek. Muziek overbrugt immers alle grenzen….

                                                                   Mieke Lauwers

De lijdensweg van Florent Siebens.

Verloop van zijn gevangenschap

22 oktober 1941 – 20 november 1941: Gevangenis Mechelen.

Zoals de andere leden verbleef hij daar in volledige afzondering en kreeg hij een barslechte behandeling. Vele leden werden voor verhoor overgebracht naar het Fort van Breendonk, waar via folterpraktijken getracht werd bekentenissen af te dwingen en anderen te verklikken.

20 november 1941 – 16 maart 1942: Gevangenis Begijnenstraat Antwerpen.

Naar Antwerpen werden regelmatig voedselpakketten gebracht, meestal door Mathilde, dochter van zijn broer Frans. Ook zijn vrouw Ludwine en zussen Gusta en Mit kwamen meermaals aan de gevangenispoort om hem het “broodnodige” te bezorgen. Deze pakken werden op zondag (“familiedag bij Moe”) samengesteld en 's maandags in de Begijnenstraat afgegeven. In de eerste periode van zijn verblijf was er wekelijkse briefwisseling toegestaan met het thuisfront. Twaalf brieven van Florent zijn in ons bezit. In die brieven is er één constante: het 2-wekelijks pakket van max. 6 kg zo oordeelkundig mogelijk samenstellen met vooral etenswaren, kledij en tabak. Het voedsel in de gevangenis was schaars, “te veel om er van te sterven, en te weinig om te leven”. Zo weinig zelfs dat Belgische gevangenen van gemeen recht hen wat “extra” eten toestopten. Niet te verwonderen dus dat Florent steeds naar brood, boter, confituur, aardappelen, broodsuiker en zout vroeg in zijn brieven. Later vroeg hij ook naar zeep, pen en inkt, scheergerief en een kerkboek. Dagelijks mocht er een half uur gewandeld worden, de rest van de dag zat hij in een cel samen met drie anderen. Hij schreef steeds met goede moed, en was zeker niet wanhopig. Hij was ervan overtuigd dat zijn gevangenschap van korte duur zou zijn, al vroeg hij in een latere fase wel om smeekbrieven te schrijven naar de burgemeester en de Kriegscommandatur. Aan de Duitse gevangenisaalmoezenier vroeg hij om voorspraak, gezien zijn gezinssituatie. Ook stelde hij voor contact op te nemen met bepaalde advocaten. Net op de geboortedag van zijn vijfde kind vroeg hij in een brief aan zijn vrouw hoe het kinderbed verlopen was, of het een jongen of een meisje was, en welke naam het kind kreeg. Hij drukte zijn spijt uit er niet bij te kunnen zijn.

Vanaf januari werd het gevangenisregime strakker, brieven werden lang ingehouden, slechts om de 2 weken mocht hij een brief versturen, roken werd verboden, en … het eten werd zo mogelijk nog slechter. Hij begon zich ook zorgen te maken om de thuissituatie: wie zou het land bewerken, kreeg het gezin steun van Winterhulp? Op zijn vraag nam zijn schoonbroer Frits ook foto's van zijn gezin, en die werden hem opgestuurd. Een brief van Ludwine naar haar man, geschreven op 20 maart, werd via Antwerpen en Brussel opnieuw thuis afgeleverd. De reden van terugzending werd vlug duidelijk.

16 maart 1942 – 29 juni 1942: Gevangenis Vorst-Sint-Gillis

Alle Zwarte Hand-leden werden ondergebracht in een vleugel van de vrouwengevangenis van Vorst. De leefomstandigheden waren vergelijkbaar met Antwerpen: cellen van vier personen, dagelijks een half uurtje wandelen, even schaars voedsel.                           Maar … hier mochten geen voedselpakketten meer worden afgeleverd. Dus kwam de honger meer en meer op de voorgrond. Het eentonige leven in een cel begon ook sporen na te laten. Erg pijnlijk was ook dat briefwisseling met het thuisfront verboden was, en dat in beide richtingen. Vandaar dat Ludwines brief van 20 maart teruggestuurd werd. Gelukkig kon religieus bewakingspersoneel van de vrouwengevangenis voor sommige leden als koerier optreden. Op die manier werd het thuisfront ook ingelicht over de nakende overplaatsing naar Wuppertal.

29 juni 1942 – 6 juli 1943: Gevangenis Wuppertal (Duitsland)

Vanaf nu werd niets meer vernomen van de gevangenen. Ze werden ondergebracht in aparte cellen, de eenzaamheid sloeg toe. Hier werden ze voor het eerst ingeschakeld in de oorlogsindustrie, als opdracht moesten ze dagelijks 11 paar soldatenbeenkappen voorzien van gespen via naaiwerk. Dat bood enigszins verstrooiing in hun eentonig bestaan.                                                                                                                     Op 14 januari 1943 werden 25 leden van De Zwarte Hand voor de rechtbank gedaagd. Eén advocaat verdedigde hen, maar … daar mochten ze vooraf geen contact mee hebben. Twaalf onder hen werden ter dood veroordeeld., waarbij Clement Dielis.  Ze werden in het kamp afgezonderd van hun makkers, en leefden enkele maanden in doodsangsten. Stilaan begonnen ze hoop te koesteren dat de uitvoering van het doodvonnis zou uitblijven.

Ten gevolge van TBC overleed op 11 maart 1943 het eerste Zwarte Hand-lid.

Op 29 mei 1943 werd Wuppertal zwaar gebombardeerd door de Britse luchtmacht. Er vielen duizenden doden. Ook de gevangenis werd beschadigd. In de nacht van 24 op 25 juni volgde een tweede zwaar bombardement. Dat vernielde de ganse gevangenis-infrastructuur. De Zwarte Hand-leden overleefden allen dit bombardement, meerdere andere gevangenen niet.

Overplaatsing naar een andere locatie drong zich op en die gebeurde twee weken later.

-------------------- Wordt vervolgd

Het was enige tijd geleden, maar op 2 september was het zo ver: er werden drie kindjes gedoopt in het kerkje Sint-Lambertus te Eikevliet. Dit is vermeldenswaard omdat elk kindje veel familie heeft in Eikevliet.
Het gaat over Mattias De Buyser, zoontje van Steve De Buyser en Vanessa Humbert Ortega. Ze wonen in de Richard Caluwaertsstraat. Oma en opa wonen in de Karel Suykensstraat.
Ook Enora De Greef heeft roots in Eikevliet: mama Elise Borghys woonde vroeger in de Marnefstraat 14. Opa François en oma Maria wonen er nog. Papa David is afkomstig van Baasrode. Ze wonen nu in Ruisbroek.
Maud Danckaerts ten slotte is het dochtertje van Katrien Dedecker, die haar jeugd doorbracht in de Marnefstraat 15. Oma Lutgart en opa Karel wonen er nog. Papa Frank is afkomstig van Aarschot. Ze wonen nu in Langdorp.
Maudje moeten we nog eens speciaal vermelden omdat zij gezorgd heeft voor een viergeslacht in Eikevliet.
Overgrootmoeder, Paula Vancalster (1923), oma Lutgart Lauwers (1957), mama Katrien Dedecker (1984), Maud Danckaerts (2012).

De viering zelf was sfeervol en goed voorbereid door de ouders. Er was verrassend veel volk afgezakt naar Eikevliet: er moesten banken bijgesleurd worden. Het kerkje zat zowaar vol! Ieder kindje had wel een heel grote aanhang meegebracht!
Teksten en liedjes volgden vlot op elkaar. Hoogtepunten waren zeker: het solo-optreden van Isaura De Greef, zusje van Enora. Met grote zelfzekerheid en zuiverheid van toon bracht zij een mooi bezinningslied op het nieuwe leven; ook het slotlied viel bij vooral de oudere generatie in de smaak. Uit volle borst werd het  Liefde gaf U duizend namen meegezongen. Er was duidelijk een geoefende stem in de kerk die iedereen meetrok. Het bleek de opa van Maud te zijn langs papa’s kant! Die zong vroeger operettes, opera’s en had duidelijk conservatorium gevolgd!

Dit was zeker een geslaagde en ontroerende viering. Met dank aan dooppriester Wilfried, Swa Verschooren en José Dewachter.   

                                        Mieke Lauwers

Mensen maken het nieuws.

Nu de verkiezingskoorts is getemperd en onze grootgemeente heeft besloten om met een oranjegroene coalitie verder te varen wensen wij hen en ook de oppositieleden een vruchtbare samenwerking om zo van onze gemeente en zeker van Eikevliet een parel te maken aan de Klein-Brabantse kroon.   De voorbije maanden waren er allicht  acties en festiviteiten in teken van ons milieu.  De klimaatdag  ( do it now!)  en de opruimdag  waren       ‘ WOW !’  De ene lokte een massa volk naar het kasteelpark en het andere lokte enkele vrijwilligers om de strooiblikjes langs onze wegen op te ruimen.  Het blijft dweilen met de kraan open  en hopelijk komen er meer doelgerichte acties en sensibiliseringscampagnes, want eerlijk gezegd, wij , Eikevlietenaren, willen een ‘proper’ dorpje zonder zwerfvuil.

En wie te snel door ons dorpje snort rijdt zich binnenkort misschien klem op de tractor van Janneke ‘pip’.  Hij is het die het goede voorbeeld geeft in de slijkhoek.  Janneke en vooral de bewoners wijzen er op dat ook in de slijkhoek een max snelheid geldt van 30 per uur.  En dat wordt wel eens vergeten door passanten,  tractoren en ook door bewoners ( met kinderen!!!) zelf.  Daarom deze vermanende vingerwijzing van Janneke, die  dagelijks met z’n voertuigje naar zijnen akker ploegt….tegen  25 per uur.  Veilig voor bewoner en kind. En let op, want de laatste tijd wipt hier ook een eekhoorn over de kasseien,  of een  bambi.

Laatst zag ik een ‘vos’, maar dat was na middernacht toen ik van de Balans terugkwam, dus dat kan ook ‘kludde’ geweest zijn. Ik voelde toch iets in mijne nek.  Het kan ook m’n vrouw geweest zijn . Of Janneke ‘pip’…  (?)

Daags nadien waren er sporen zichtbaar…van een trakteurreke.

ACTIVITEITENKALENDER EIKEVLIET.

KERSTMIS   2012   EIKEVLIET

SINT - LAMBERTUSKERK

Gods redding

voor mens

en wereld

KERSTAVONDVIERING

maandag 24 december 18.00 u.

voorganger : E.H. Wilfried Rossel

opgeluisterd door :

het Eikevliets kinderkoor ‘De Vlietjes’

versterkt door enkele solisten

o.l.v. Bart Jacobs

de Kon. Fanfare Sint-Cecilia

die sfeervolle kerstmuziek zal brengen

o.l.v. Ernest Lenaerts

KERSTBOOM – VERBRANDING – EIKEVLIET

zaterdag 26 januari 2013 op het Wipplein

Programma :

19.30 u : Samenkomst van alle deelnemers in zaal De Balans.

20.00 u : Optocht met fakkels naar het Wipplein

met muzikale begeleiding van de Kon. Fanfare Sint-Cecilia.

20.15 u : De deelnemers steken met hun fakkels het vuur

aan. Tijdens en na de verbranding gezellig samenzijn

rond het vuur en in het lekker verwarmde wiplokaal met :

Gluhwein, jenever, verse soep – of andere dranken – hamburgers…

P.S. : In zaal De Balans zullen aan de deelnemers

          fakkels verkocht worden aan 3.00 euro ’t stuk.

OPGELET !! : kinderen onder de 10 jaar kunnen om veiligheidsredenen enkel een fakkel bekomen of

dragen met begeleiding van hun ouders. Ook voor

anderen is voorzichtigheid geboden ! Het bestuur is niet verantwoordelijk voor eventuele ongevallen of schade.

Deze kerstboomverbranding gebeurt met de toelating van het Gemeentebestuur en staat onder het waakzame oog van de aanwezige brandweer van Bornem.

Samen met veel mensen willen wij op deze manier de

kerst- en nieuwjaarsperioden afsluiten. Wij hopen dat

u er met vrienden en kennissen er bij zal zijn.

Vriendelijke groeten.

Het Feestcomité Eikevliet – Amer

Overlijdens    

 ╬

Maria Van Cauteren

Weduwe van Gustaaf Van Ranst

Lid van Ziekenzorg

Lid van K.V.G. Willebroek

geboren te Ruisbroek

op 27 juli 1931

en onverwacht overleden in het

algemeen ziekenhuis Heilige Familie

te Reet op 28 augustus 2012.

De uitvaartliturgie vond plaats

in de parochiekerk Sint-Lambertus Eikevliet

op dinsdag 4 september 2012.

Maria werd begraven op de begraafplaats van Eikevliet.

Lieve Horemans

geboren te Oppuurs

op 20 september 1961

en overleden in AZ Middelheim

te Antwerpen op 15 oktober 2012

De uitvaartliturgie vond plaats

in de parochiekerk Sint-Lambertus Eikevliet

op zaterdag 20 oktober 2012.

Lieve werd begraven op de begraafplaats van Eikevliet.

Ferdinand Caluwaerts (Nandje)

Echtgenoot van Martha Peeters

Lid van Eikevlietvrienden

Oud-Vaandeldrager van

Kon. Fanfare Sint-Cecilia

geboren te Eikevliet

op 29 juli 1934

en overleden in de Sint-Jozefkliniek

te Willebroek op 6 november 2012.

De uitvaartliturgie vond plaats

in de parochiekerk Sint-Lambertus Eikevliet

op zaterdag 10 november 2012.

Aansluitend werd de urne begraven op het

urneveld op de begraafplaats van Eikevliet.

In het vorige boekje werd het overlijden van Anny Suykens  mee gedeeld. De familie bezorgde ons volgend aandenken.

Tijdens de eerste wereldoorlog verlieten haar ouders (de Nolle en ……) hun dorp Eikevliet en vonden een schuilplaats in een kelder in Veurne.

Daar werd in 1915 haar broer Albert geboren en in 1917 kwam broer Janneke er bij. Na de oorlog op 1 mei 1920 werd Anna geboren. Ze was 4 jaar als haar broer Janneke overleed na een langdurige ziekte.

Als kind ging ze alle dagen naar de mis van 7 uur waarvoor ze in school goede punten kreeg.

Als enige dochter van een bakker en een zieke moeder moest zij voor en na schooltijd helpen in de winkel en ook met de fiets brood rond voeren. Na het overlijden van haar moeder in 1935 bleef ze haar vader helpen .

In 1940 werd haar broer Bert gevangen genomen en zat 10 maanden vast als krijgsgevangene. Nadien werd hij de bakker van het dorp.

Niettegenstaande het oorlog was trouwde Anny met haar dorpsvriend, Victor Cleerbout, uit een gekende schippersfamilie. Dus van de bakkerij naar het schip.

Als onervaren matroos en 7 maanden zwanger viel zij tussen wal en schip in het ijskoude water. Gelukkig werd ze gered door haar man die een uitstekende zwemmer was. Een gezonde dochter, Maria, werd enkele maanden later geboren en twee jaar later volgde nog een dochter Simonne. In 1954 werd de derde dochter Diane geboren.

Tot 1951 was ze een gedreven schippersvrouw, maar er ontstonden twijfels over werkzekerheid in de binnenscheepvaart en ze zetten voet aan wal. Vader echter begon bij de stadsdiensten aan de haven want water en schepen waren zijn leven.

Hun geboortedorp  bleef een trekpleister en ze gingen in het week-end  kaarten bij de ouders Cleerbout. Maar ook de contactdagen van de “ Eikevlietvrienden “ waren hoogtepunten om met oude vrienden wat bij te praten.

Eens de kinderen uit het huis waren en de zorg voor de kleinkinderen verdwenen was werd kaarten opnieuw hun bijna dagelijkse hobby.

Na het overlijden van haar man in 1994 is ze blijven kaarten met haar maten.

En dan kwam het moment dat het allemaal niet zo goed meer ging. Een heel huis onderhouden was bijna niet meer te doen en op 81 jarige leeftijd besloot ze om naar home St.-Gabriël te verhuizen.

Niettegenstaande de mooie kamer en de goede verzorging was ze toch niet gelukkig. Ze kon zich moeilijk neerleggen bij het feit dat ouder worden gepaard ging met fysieke aftakeling? Ze bleef prima bij haar verstand en hierdoor was het besef van pijn en afhankelijkheid des te erger.

Ze was begaan met het gebeuren in de familie en de kinderen trachten haar op te beuren, ze vertelden hun dagelijkse wandel, hun plezier, hun  zorgen en verdriet zodat ze het gevoel kreeg van er nog altijd bij te horen. Goede raad bleef ze zo lang mogelijk geven.

Kijken en luisteren naar politieke programma’s was een van haar voornaamste bezigheden en bij elk bezoek was dat een belangrijk gespreksonderwerp naast dat ze graag zou sterven. Wij moesten steeds aanhoren : Wat zit ik hier nog te doen? Ik ben versleten. Waarom hebben ze kamer 26 weer overgeslagen?

Toch had ze een zekere fierheid want onder de residenten gedroeg ze zich kranig en opgewekt. Daarom kreeg ze dikwijls het compliment : Ge zijt als een bloem in het veld!

Op 11 februari kreeg ze een herseninfarct en was ze van hulp afhankelijk. Zeer raar, maar haar wens om te sterven hebben we niet meer gehoord en ze begon een strijd om verder te leven door te revalideren.

Enkele maanden gingen voorbij maar de fysieke handicap bleef haar parten spelen. Ze is dan zonder pijn rustig ingeslapen.

----------------------------

Taal en Kunst.

Onze toneelgroep brengt de volkse komedie :

Drinken de goden Duvel?

Regie : Guy Thys.

Speeldata telkens om 20 uur :

Vrijdag 23 en zaterdag 24 november.

Vrijdag 30 nov. en zaterdag 1 december.

Vrijdag 7 en zaterdag 8 december.

Reservatie : 03 889 68 46.