boekje 127

Op zondag 22 september jl was het weer zover ! Een 70-tal Eikevlietvrienden-leden daagden rond 13:30 h op in ons lokaal “Zaal De Balans” te Eikevliet.

Het weer was prima, een lekker herfstzonnetje en niet te koud. Ideaal dus voor onze geplande wandeling in de omgeving. Ditmaal hadden we echter een speciaal doel; namelijk het bezoeken en “inhuldigen” van het nieuwe “Puuse brugske” aan Peleman.

Reeds geruime tijd werd het oude brugje, dat velen van ons in de kindertijd nog vaak hebben gebruikt om al dan niet naar Puurs naar school te gaan, afgebroken en werd er aangevat met de bouw van een nieuw exemplaar. Dit heeft echter langer geduurd dan oorspronkelijk voorzien omdat er een probleem gerezen was met de financiering ervan. Aanvankelijk ging het Belze leger een noodbrug aanleggen en betalen om de oversteek te garanderen tijdens de bouw van de nieuwe brug en ging deze nieuwe brug betaald worden door de gemeenten Puurs en Bornem, ieder voor de helft. Dit bleef zo tot er en slimmerik van Puurs? ontdekt had dat het brugje volledig op grondgebied Bornem lag. Lang geleden immers was het midden van de Vliet de grens tussen Puurs en Hingene. Doordat de Vliet ooit zijn bedding heeft gewijzigd ten gevolge van overstromingen, blijkt de grens nu niet meer in het midden van de huidige Vliet te liggen. Lang verhaal kort: Puurs ging niet meer bijdragen en het leger had ondertussen geen budget meer.

Echter eind goed, al goed. Het nieuwe brugje werd officieel ingehuldigd de zaterdag nadat wij als Eikevlietvrienden het officieus hadden gedaan.

Nadien hebben we nog een lange weg afgelegd via de Eikendreef naar Wintam en via de broekweg terug naar Eikevliet. Daar werden we opgewacht om een heerlijke koude schotel te verorberen en werden we tevens vergast op een optreden van een lokale zanger, John Amos, alias Luc Van Den Abeele van de Eikse Amer. Hij bracht ons een mooi repertoire met vele liedjes uit onze jeugdjaren. Enig minpuntje was dat vele aanwezigen de muziek nogal luid vonden waarvoor onze verontschuldigingen.Er bleek echter niet veel aan te doen want volgens de uitvoerder moest deze muziek hard gebracht worden om mooi te zijn. Al bij al een mooie dag en we kijken al uit naar de contactdag van volgend jaar!

In het vorig blaadje hebben we de lidgelden voor 2013 opgevraagd ten bedrage van 10,00 € per gezin. Het overgrote deel van de leden heeft ondertussen betaald. Echter nog een paar enkelingen hebben dit nog niet gedaan, waarschijnlijk uit vergetelheid.

Indien je in dit boekje een overschrijvingsformulier vindt, is volgens onze administratie het lidgeld nog niet betaald. Daarom bij deze de vraag dit alsnog te betalen op het rekeningnummer 000-1204750-10 p/a Gaby Verbruggen, C. Marnefstraat 16 te Eikevliet of bij een der bestuursleden.

Een van onze trouwe leden mailde een poëtische samenvatting van onze contactdag.

Treffen op 22 september 2013

Een drukker en een gewestbeheerder in Eikevliet

In hun mooie, kraaknette woning in de pittoreske Spuistraat nr. 6 te Eikevliet, wonen Mil en Maria Thiry-Nijs. Het huis is 200 jaar oud, in zijn rustieke sfeer bewaard en prachtig onderhouden, net als de uitgestrekte tuin.

Op een zonnige namiddag in mei, hebben we een interessant gesprek gehad over de unieke drukkerij van de familie Thiry. Maar de Congo-periode van Mil ligt hem zo nauw aan het hart, dat het gesprek af en toe afgleed naar deze boeiende periode in zijn leven. Wat uiteraard geen probleem is. Integendeel!
Toen ik toekwam stond de tafel bijzonder netjes en smaakvol gedekt. In mooie kopjes werd koffie geschonken en de lekkere boterkoekjes, gingen vlot naar binnen. Dat ‘elk pondje door het mondje gaat’, daar stonden we nu even niet bij stil…

DRUKKERIJ THIRY

Het huis waar Mil en Maria wonen, was vroeger het eigendom van de directeur van de glasfabriek van Boom. Daarna is het in het bezit gekomen van de familie Thiry.
Alex Thiry (1884-1961) was gehuwd met Marcella Marnef. Na haar overlijden trouwde hij met de zus van zijn overleden vrouw, Marie Marnef. Uit deze huwelijken kwamen zeven kinderen voort: 2 uit het eerste huwelijk en 5 uit het tweede.

Hier zie je vooraan de ouders Alex en Marie Thiry-Marnef en staande van links naar rechts Desiré, Aimée, Abdon, Mil, Josephine, Rik, Philomène

Het was uiteraard een hele klus om zeven kinderen groot te brengen, maar daar zijn ze goed in geslaagd!
Alex had in Wetteren de drukkersschool gevolgd, waar de lessen toen nog volledig in het Frans gegeven werden. Hij behaalde er zijn diploma in 1907.
Hij startte de drukkerij op in 1908. De grote drukpers die hij gebruikte kwam van Frankrijk (Parijs). Hij moest die met een pin van een 1m in de grond bevestigen om de machine stevig te verankeren.
Op de recente foto zie je de links de achterzijde van het woonhuis en daarnaast het kleinere gebouw waar de drukkerij ondergebracht was. Op een vroegere foto rechts zie je ook nog het kleinere gebouw waar de drukkerij was (helemaal links).

Wij, digitale mensen, kunnen ons zo’n oude drukpers niet zo goed voorstellen. Wij drukken op een toets, een muisklik en voilà, uit de printer rolt uit wat we ook maar willen.
Toen moesten de letters manueel geplaatst worden. Het spreekt vanzelf dat de kinderen hierbij moesten meehelpen. Het kwam niet in hen op om excuses te verzinnen om toch maar niet te moeten helpen, waar toekomstige generaties al veel sterker in waren! . Het ging toen gewoon zo. Zeker rond de tijd van de verkiezingen moesten de kinderen bijspringen.
In heel Klein-Brabant waren er toen 2 drukkerijen: die van Thiry en van Baeté (Puurs).
Alex Thiry drukte de ‘lijst der kiezers’ voor de Wetgevende Kamers en voor de Gemeenteraden voor Hingene (Eikevliet-Wintam-Hingene), Ruisbroek en Rumst.

Vele mensen in Eikevliet hebben hun communieprentjes laten drukken bij Alex Thiry. Uit een boek met een aantal modellen, kon je prentjes kiezen. Hier zie je enkele voorbeelden.

Zoals je ziet, hadden de afbeeldingen echt wel te maken met wat er gevierd werd. Het is ondertussen natuurlijk ondenkbaar dat men met dergelijke prentjes anno 2013 een 12-jarige zou kunnen verleiden! Nu trekt men communiefoto’s in het park, op het water, in de tuin, zelfs in de sneeuw…!
Wat werd er nog gedrukt bij Alex Thiry?
Uiteraard doodsbrieven, doodsprentjes, affiches allerhande ( over voetbal, een verkoop, jaarmarkten…), gemeenteberichten, bals, geboortekaartjes…
Vader Alex heeft heel hard gewerkt in zijn drukkerij: tot zijn laatste levensdag was hij aan het werk. Na zijn plotse dood in 1961, heeft zoon Desiré de drukkerij overgenomen.
Die heeft het volgehouden tot eind jaren 70. De modernisering van het drukkersbedrijf stelde hoge eisen en vele noodzakelijke investeringen konden niet gehaald worden.

Van de drukkerij is niets bewaard gebleven. De drukpers werd verkocht. Geen foto’s of documenten herinneren aan dit unieke ambacht in Eikevliet.
Hier zie je een voorbeeld van een oude drukpers. De drukker stond aan het grote wiel, het papier lag rechts op het houten blad.

Mil Thiry (°1925) heeft in Eikevliet zijn lagere school gedaan bij meester Clément Verbruggen. En klein incidentje met zijn broer, Rik, die daar ook op school zat, veranderde toen hun leven.
De meester dacht op een bepaald moment – terecht of onterecht, wie zal het zeggen – dat Rik iets uitgespookt had. Met klem ontkende Rik dat. Je kent dat wel: nee, het was ik niet! In ieder geval, Rik kreeg een klets rond zijn oren. Toen hij dat thuis kwam vertellen, werd zijn moeder heel kwaad … op de meester! Ze nam toen een wel heel drastische maatregel: ze deed haar zonen van school veranderen. Vanaf toen gingen ze naar het college van Boom, waar ze later dan de Grieks-Latijnse Humaniora gevolgd hebben.
Je staat toch te kijken van de reactie van de moeder. Mil zegt dat ze een heel sterke persoonlijkheid had, maar toch. In de meeste gevallen kregen kinderen met strafwerk er nog straf bovenop van thuis. De ouders kozen toen altijd onmiddellijk de kant van de meester of juffrouw. Een kind had de straf haast zeker verdiend. Het gezag van de leerkracht was nog onaantastbaar. Hier vond dus het tegendeel plaats!
Mil weet nog met fierheid te vertellen dat hij steeds 1^ste prijzen won voor Aardrijkskunde en Geschiedenis. Die kennis zal hem later nog goed van pas komen!

Mil droomde van een buitenlands leven en wilde naar Congo trekken. Dit uitgestrekte land was een Belgische kolonie van 15 november 1908 tot 30 juni 1960. Om deze droom waar te maken trok Mil naar het Universitair Instituut voor Overzeese gebieden, waar hij zijn diploma behaalde en zo ambtenaar 1^ste categorie kon worden.
In 1949 trok hij, samen met zijn steun en toeverlaat Maria, naar Congo. De 10 laatste jaren van het bestaan van Belgisch-Congo heeft Mil ter plaatse beleefd, in de brousse, als gewestbeheerder. Hij was dus een “broussard” , een man van het terrein. Hij werd gewestbeheerder van de Kasaï, één van de zes grote gebieden van Congo: het was 32 000 km² groot!
Hier zie je Mil staan aan de oever van de Lomani rivier en met enkele medewerkers die grote ivoren tanden vasthouden. Er mocht onder het bewind van Mil niet gejaagd worden en zeker geen ivoor uitgevoerd worden….

De hoogste vertegenwoordiger van de koloniale administratie in de kolonie was de gouverneur-generaal . Vanaf 1932 waren er zes provincies, elk bestuurd door een provinciegouverneur. Iedere provincie was ingedeeld in een aantal districten ( 14 in totaal) en ieder district in gewesten. Aan het hoofd hiervan stond een gewestbeheerder, bijgestaan door één of meerdere assistenten. De gewestbeheerder en zijn assistenten werden geacht hun gebied – vaak uitgestrekter dan een Belgische provincie – geregeld te inspecteren en daar verslagen over op te maken. Concreet betekende dit dat Mil moest toezien op allerlei projecten zoals bv. de bouw van een hospitaal, het aanleggen van wegen…

supervisie van Mil en zijn assistent tot stand is gekomen.
Mil heeft zeer goede herinneringen aan zijn Congo-periode: aan de zondagse aperitiefjes bij de paters van de Heilige Geest (de Spiritijnen), aan de ‘salut au drapeau’ (groet aan de vlag) waarmee elke dag begon. Je moest hiervoor wel schoenen aantrekken; sandalen dragen op zo’n moment was respectloos!

In 1960 moest hij, net als vele andere Belgen, vluchten voor de Congolese onlusten. Er was al geruime tijd een groeiend Congolees verzet tegen de kolonisatie. Ook de ontwikkelingen in de naburige landen hadden een grote invloed , o.a. de onafhankelijkheid van Britse, Franse en Nederlandse kolonies in Azië, ook de onafhankelijkheid van Ghana (1957) werkte als een groot voorbeeld. Het probleem was dat de Congolezen er eigenlijk nog niet echt klaar voor waren om alles zelf in handen te nemen. Het ontvoogdingsproces was te onvoorbereid en te radicaal in gang gezet en ging gepaard met een woede tegen al wat blank was. Vandaar dat de Europeanen moesten vluchten om hun leven te redden. Hoewel Mil vele brieven uit Congo ontving waarin hem gesmeekt werd om terug te keren, heeft hij nooit meer een voet op Congolese bodem gezet. Hij voelt nog altijd pijn in het hart om wat hij opgebouwd heeft en wat daarna zo gruwelijk afgebroken werd. Mil heeft in België zijn leven verder opgebouwd, eerst in Edegem (20 jaar), daarna in Eikevliet.
Nu is hij rond de 87 jaar, maar hij verveelt zich helemaal niet. Hij leest veel, werkt in de tuin, maait nog zelf de gazon, gaat veel fietsen.
Dat hoopt hij, samen met Maria, nog lang vol te houden in de schaduw van de kerktoren van Eikevliet!

Een van die vier was Jan Van Hoeywegen een Eikevlietenaar in hart en ziel. Toen hij werd opgeroepen om het land te verdedigen was hij onderwijzer in Berchem. Toch bleef zijn hart in Eikevliet. Hij was een trouw lid van onze vereniging en schreef regelmatig in het ledenblad. Dit verhaal is niet eerder in ons blad verschenen

Van de drie vrienden uit mijn verhaal heb ik in jaren niets meer gehoord - ik weet zelfs niet of ze nog leven - maar omdat ik geen inbreuk wil plegen op een privacy, noem ik hen alleen met de voornaam.

Met mijn vriend Fons, een architect, maakte ik als onderwijzer deel uit van de laatste Franstalige lichting van de school compagnie ( 1929 ). We kregen theorie en praktijk van onze batterij degelijk onder de knie (daar maakten we een eerdere zaak van) maar geraakten nooit aan een officieren ster en bleven sergeant. Als het even kon amuseerden we ons immers graag en dat paste allicht niet in de begrippen van de leger hiërarchie.

We werden in midden februari '40 gemobiliseerd - t' was toen een echt Siberische winter - en via Diest ging het naar Brasschaat en de 41ste compagnie. Fons en ik liepen er altijd in burger bij, we geraakten gewoon niet aan een uniform. Een mens zou op den duur nog als sluipschutter behandeld worden.

Toen we voor een cursus naar De Pinte moesten troffen we onderweg een paar soldaten in een schietstelling aan en weetgierig als altijd lieten we ons even inlichten over de 4.7, destijds een degelijk Belgisch stuk antitankgeschut.

Onze opleiding van jaren geleden hadden we niet vergeten en dat maakte dat onze oren wapperden als we de officier in De Pinte de ene blunder na de andere hoorden debuteren. Fons en ik onderbraken de man keer op keer: " Excesez, mon lieutenant, mais ..." in de kortste keren stonden wij vooraan en moesten wij de les geven.

Op 10 mei werd het menens en een complete chaos. We marcheerden van de Nazareth naar Gent, dan terug naar Nazareth en dan weer naar Gent-Brugge.

In die wanordelijke dagen - langs wegen vol vluchtelingen en ongeordende de groepen militairen, en daarnaast in de gracht gekiepte bewapening en gekantelde veldkeukens - maakten we kennis met Bernard. Beroep: agent en douane. De veldtocht en vervolgens de capitulatie dreef ons kort nadien weer uit elkaar.

Uiteindelijk raakten wij klem in Pittem en om een lang verhaal in te korten: van Pittem geraakten we weer in Nazareth en van daar in Dendermonde, waar we met andere krijgsgevangenen op transport moesten wachten. Van Dendermonde ging het in een havenloze kolonne naar Nederland en daar werden we met zowat 400 man in gescheept op een binnenschip voor een tocht naar Wesel. Gelukkig wisten we toen niet dat kort voordien zo'n vaartuig was gekelderd.

We belandden in Das Reich en zaten voor het eerst achter prikkeldraad, in een grote wei waar duizenden gevangenen werden samengebracht. Later bracht een trein (klasse: beestenvervoer) ons naar Nürnberg en Stalag XIII. Vier mannen die daar al eerder achter draad gezet waren, stonden bij de omheining op uitkijk naar bekenden. Plots riep iemand: "Flup, de Fons is hier ook!"

In Stalag XIII ontmoetten we Harry, de vierde man van ons kwartet, voor het eerst. Er was in de vervelende weken nadien ruim tijd om nader kennis te maken, maar midden juli mochten we allemaal huis toe.

Tijdens de oorlog zagen we elkaar nog af en toe, pas een tijd na V-dag '45 zouden voor mij de vreemde puzzelstukken van vier mensenlevens weer wat samenvallen. Achteraf bekeken beleefde ik zelf beslist de kalmste oorlogsjaren. Ik was bij de mobilisatie al pa van twee kinderen en hervatte, na mijn krijgsgevangenschap, mijn taak als onderwijzer voor een klas jonge snaken van Berchem-Groenenhoek.

Fons van zijn kant bouwde als architect druk mee barakken voor het Duitse leger en at de hele oorlog zeker geen boterham te weinig. Bernard, de douane-agent, zat dieper in de collaboratie en reisde geregeld naar Parijs in gezelschap van Duitse officieren, die zijn valiezen door elke controle droegen.

Harry was in die tijd barman in een sjieke privé-club aan de Brusselse Waterloolaan. Daar was er van de oorlog niets te merken. De club met dure fauteuils in een luxueus kader (ik ben er meermaals op bezoek geweest) was een rendez-vous plaats van hogere Duitse officieren en hun Belgische vrienden, die dik centen verdienden aan de bezetter. Aan Sekt en Cognac ontbrak het er geen moment.

Niemand wist dat barman Harry een sleutelrol speelde in het verzet, evenmin dat iemand kon vermoeden dat het groene privé-domein ook diende als onderduikadres voor een nacht van neergeschoten geallieerde piloten, die vandaar door een ontsnappingsnet via Frankrijk naar Spanje werden gebracht. In het hol van de leeuw zorgde Harry even voor een veilige halte en een overvloedig maal...uit de voorraden van de hogere Wehrmacht.

Zekere dag vernam Harry in de weerstand dat Bernard hele goede zaken deed met de Duitsers - de man kocht trouwens in volle oorlog een groot domein, compleet met bos en kasteel in K. bij Leuven. Toen het verzet opdracht gaf Bernard te schaduwen, meldde Harry zich kandidaat.

De uitslag moet heel bezwarend geweest zijn voor de afgedwaalde kameraad, maar Harry loste de zaak op als een oude vriend. Hij nam contact op met Bernard en zegde ronduit: "Bernard, ik weet wat gij doet. Maak daar snel een eind aan of ik moet u neerschieten …" Bernard heeft inderdaad in de kortste keren afgehaakt.

Arrestatie

De geallieerden waren na de landing al flink aan het oprukken door Frankrijk toen Harry op zekere dag in het Ter Kameren bos werd gecontroleerd. In zijn auto lagen kilo's springstof!

Enkele uren later al werd de verzetsman ter dood veroordeeld. Executie volgende dag. 's Nachts kwam er echter een tegenbevel: Harry moest per trein naar een gevangenis in Duitsland worden overgebracht. Het treinkonvooi werd echter bij Leuven gesaboteerd en de veroordeelde kon ontsnappen en onderduiken.

Na de bevrijding werd Fons, de bouwer van de Atlantikwall, niet verontrust, maar Bernard had waarschijnlijk te zeer in de kijker gelopen en was minder fortuinlijk. Hij werd opgepakt en opgesloten in de Brusselse Prins Leopold-kazerne. In paniek ging zijn vrouw toen bij Harry aankloppen voor hulp.

Harry heeft me later nooit breeduit vertelt over zijn activiteit in de weerstand. Opscheppen was helemaal zijn aard niet, wel toonde hij mij ooit zeer lovende certificaten van hoge pieten - er was zelfs een door Eisenhouwer persoonlijk ondertekende brief bij!

Dat de man invloed had en naar hoog geplaatsten kon verwijzen, bewees het vervolg: Harry stapte naar de Leopoldskazerne en kreeg Bernard van achter de tralies na een gesprek met de kolonel, die het bevel voerde over de gevangenis.

Bernhard slaagde er later in zijn onroerend goed te gelde te maken en charterde in de nog tumultueuze maanden naar de geallieerden overwinning een schip in de Antwerpse haven. De "agent en douane" van destijds was zijn oorspronkelijk beroep waarschijnlijk niet verleerd, want hij organiseerde en leidde zelf de eerste ontsnappingsreis van Belgen, die de repressie wisten te ontspringen en in Argentinië trachtten een nieuw bestaan op te bouwen. Bernard geraakte echter niet aan een toelating om zee te kiezen - daar heeft Harry dan voor gezorgd!

Fons, Bernard, Harry en ik. Vier mensen, die vrienden raakten in een benarde tijd en later weer door het leven uiteengedreven werden …

Op zondag 6 mei rijdt de trein een stad binnen. Overal bevlagde huizen en lachende burgers die stukken brood, koekjes en suikerklontjes naar de gevangenen werpen. De trein stopt en de SS-bewakers vluchten.

Theresienstadt (Terezin) in Tsjechië wordt de plaats van bevrijding. De trein heeft 575 km afgelegd tijdens die 28 hallucinante dagen en nachten.

De dag voordien was het verzet in Praag in opstand gekomen en de SS'ers hadden in allerijl de citadel en het Joods getto van Theresienstadt verlaten.

De wagondeur wordt geopend, een fotograaf schiet meteen in actie, een man in uniform vraagt de nationaliteit van de havelozen en zegt daarop “Guerre finie”. In de wagon reageert niemand, er heerst een… doodse stilte.

Daarvan zouden er van uitputting nog ongeveer 500 sterven na hun aankomst, ondanks de vlugge medische en materiële hulp van Tsjechische dokters en verplegers, die door het Praagse verzet opgevorderd waren. Van 7 tot 11 mei bracht men bijna alle zieken over naar provisoire ziekenhuizen. Ze werden eerst ontluisd, gewassen, en geneeskundig verzorgd. De vele door vlektyfus, TBC en andere ziekten aangetaste overlevenden hebben in die week verscheidene Tsjechische dokters en verplegers dodelijk besmet.

Op dinsdagavond 8 mei trokken troepen van het 1e Oekraïense leger, op weg naar Praag, door de stad. Ze boden ook hulp aan. Drie dagen later is het Russisch leger er toegekomen en dat heeft het toezicht op de stad overgenomen. Ermee samen arriveerde een veelkoppige en goed uitgeruste groep Sovjet-artsen en geneeskundig personeel.

Op maandag 14 mei werd een quarantaine van 2 weken ingesteld en veranderde de stad in één groot infectie-ziekenhuis. Pas eind mei slaagde men erin de epidemie een halt toe te roepen.

Na zovele jaren van ellende in de kampen beleefd te hebben zijn zeer vele gevangenen in de laatste dagen van de oorlog nog gestorven. Zo overleden tijdens die helse treinrit Jan Daelemans (15 april) en Georges Verholen (1 mei). En al even tragisch was het overlijden in Theresienstadt van Jozef Hermans (7 mei) en Gustaaf Baeckelmans (11 mei), beiden pas bevrijd…

Florent kreeg op 20 mei hevige koorts en diarree, en werd een tiental dagen opgenomen in de infirmerie.

De “gezonde” gevangenen mochten dan stelselmatig naar huis terugkeren, maar die terugkeer verliep heel traag: het merendeel was totaal verzwakt, hulpverleners stierven, en de infrastructuur was grotendeels verwoest. Florent kreeg de toelating om vanaf 1 juni de stad te verlaten. Hij is dan per camion overgebracht naar Pilzen (eveneens Tsjechië) en daar in een door Amerikaans medisch personeel bemand hospitaal opgevangen. Daarna volgde een lange treinrit naar Luik, en van daar eveneens per trein naar Mechelen,dit samen met 7 andere Zwarte Hand-leden.

Van de 109 opgepakten van de Zwarte Hand waren er 37 overlevenden. Ze kwamen op ongelijke tijdstippen terug bij hun familie. De eerste teruggekeerden werden vanzelfsprekend overstelpt met vragen hoe de overige makkers het stelden. Dat leidde soms tot frustraties indien geen sluitende antwoorden konden gegeven worden over hen die sinds 15 maart 1944 her en der in Duitse kampen verspreid zaten en over de op 7 augustus 1943 in volstrekte geheimhouding gefusilleerde leden. Dank zij Jozef Suykens kende de familie van Florent diens tragedie tot 22 januari 1945, toen hun wegen scheidden. Op de radio werden geregeld namen van bevrijde gevangenen omgeroepen. Florents echtgenote Ludwine en oudste zoon Leo gingen in bevriende huisgezinnen naar de radio luisteren. Florent hebben ze nooit horen afroepen. Dagelijks ging het gezin bidden in het kapelletje in de Kapelstraat. Ondertussen was het al juni geworden en de angst om een fatale afloop steeg met de dag. Een behouden thuiskomst werd meer en meer twijfelachtig.

Vol moed trekken alle kleuters naar school. En zoals elk jaar, zijn er ook nieuwe kindjes bij. Juf Jessie en Juf Anouchka zetten weer hun beste beentje voor en vangen de kindjes met veel zorg en liefde op. De ouders wachten thuis of op het werk met een klein hartje tot hun lievelingen komen vertellen over hun eerste schooldag van het nieuwe jaar.

Gezellige tafels, een mooi decor en enthousiaste kinderen in De Balans. Alle fiere grootouders smelten bij het zien van hun oogappel! En Meester Wim? Hij keek en zag dat het goed was!

Na het bezoek van de Heilige Man was iedereen welkom voor een lekkere pannenkoek ten voordele van ons klasje. Het was een gezellig onderonsje en er werd gesmuld alsof het de laatste keer was .

We komen langs alle deuren van Eikevliet om onze lekkere cava te verkopen, opnieuw ten voordele van ons klasje. Alvast bedankt voor uw steun!

Op zaterdag 28 september was ons dorp in feeststemming. Onze fanfare vierde haar 160 jaar bestaan. Niet direct een jubileumgetal horen wij je denken maar bij de fanfare vinden ze dat je elke gelegenheid moet aangrijpen om te feesten.

Heel wat prominenten, vertegenwoordigers van zustermaatschappijen, eigen leden en sympathisanten vonden de weg naar onze kerk om deel te nemen aan de academische zitting en het bijhorende concert.

Dirigent Ivo Hendrickx had voor een zeer mooie concertprogramma gezorgd en het ganse orkest was super gemotiveerd om van dit concert iets moois te maken. Een tweede stimulans was de aanwezigheid van het jeugdorkest, een primeur voor onze vereniging.

Muziek zoals De Roos van Ann Christie, Antonins new world van Dvorak, Londonderry air, beter gekend als Danny Boy, en melodieën van Morricone maakte van deze academische zitting een aangenaam kijk- en luistermoment.

Ivo Marnef praatte de academische zitting aan elkaar en schetste in een gevarieerde evocatie de geschiedenis van onze fanfare. Hij wilde bewijzen dat wij na 160 jaar nog steeds trouw zijn aan de drie stichtingsdoelen van onze vereniging :

Het applaus op het einde van de viering was een duidelijke appreciatie voor het mooie parcours dat de fanfare van Eikevliet in die 160 jaar heeft afgelegd.

Na de academische zitting werden alle aanwezigen uitgenodigd op een receptie in het gemeenschapshuis. Deze receptie werd verzorgd door enkele dames van bestuurs- en andere leden. Op dezelfde locatie werd ook de tentoonstelling bewonderd met foto- en tekstmateriaal van 160 jaar fanfare.

Vanaf 18.30 werd er aangeschoven voor een heerlijk buffet met aansluitend een flinke danspartij met discobar Mistral.

Een schitterende dag was het hier weer in Eikevliet, een viering in stijl zoals het Eikevliet past.

Een jubileum is ook een uitgelezen moment om enkele verdienstelijke muzikanten in de spotlights te plaatsen. Er zit heel wat ervaring in onze fanfare dat is zeker. Bestuurder Dirk Piret had voor al deze jubilarissen prachtige badges gemaakt en ieder werd bedacht met een gepersonaliseerde fles wijn.

40 jaar muzikant : François Verschooren, Freddy De Wit, Ivo Marnef, Hans Marnef, Jan Van troyen

Het bestuur van de fanfare werd de laatste jaren aangevuld met een aantal nieuwe leden die proberen om terug wat leven in de brouwerij te brengen. Gelukkig zijn er een aantal bestuursleden die al een aantal jaren meedraaien en ook zij werden niet vergeten.

Emiel heeft op zijn 80^ste verjaardag zijn bestuursfunctie neergelegd. Als 20-jarige knaap werd hij ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van de fanfare ingelijfd in het bestuur als afgevaardigde van bezoekende muziekmaatschappijen. Sedert dat moment heeft hij zich altijd gekweten van zijn taak als bestuurder en de laatste 40 jaar als ondervoorzitter. Met voorzitters met drukke beroepsbezigheden heeft hij vaak de honneurs moeten waarnemen op repetities, bestuursvergaderingen en uitvoeringen. Wij danken Emiel voor zijn jarenlange inzet voor de fanfare en wensen hem nog veel genot als muzikant. Ook zijn echtgenote werd door de voorzitter in de bloemetjes gezet.

Hij won zowel in eigen land als in Frankrijk talrijke wedstrijden maar zijn mooiste overwinning was het behalen van de titel van Europees kampioen in 1963, koning der Europese koningen, dus keizer. Napoleon zou jaloers geweest zijn. Hij trof toen met drie pijlen drie keer de blok.

hun vader en zij deden het ook niet onaardig in deze sportdiscipline. Zo werd Luc Europees kampioen bij de

en hij was telkens paraat om aan een wedstrijd deel te nemen. Bovendien is hij ook nog een kaartliefhebber in hart en nieren

en kan hij genieten van een overheerlijke Duvel en een lekkere sigaar. Kortom, we hebben voldoende redenen om Staf Janssens

De kerststal buiten de kerk wordt geopend op zondag 8 december 2013. De kerk is elke zondag toegankelijk van 10.30 u tot 17.00 u

OPGELET !! : kinderen onder de 10 jaar kunnen om veiligheidsredenen enkel een fakkel bekomen of dragen met begeleiding van hun ouders.

Deze kerstboomverbranding gebeurt met de toelating van het Gemeentebestuur en staat onder het waakzame oog van de aanwezige brandweer van Bornem.

In ons klein dorp houden wij er nog aan onze gesneuvelde helden te eren met een plechtigheid aan de gedenkplaat in de kerkmuur, niettegenstaande de oproep van het gemeentebestuur om slechts één herdenking te houden in Bornem centrum.

De viering begon om 9.30 uur met medewerking van de vormelingen, een afvaardiging van het brandweerkorps van Bornem en de Kon. Fanfare Sint-Cecilia o.l.v. dirigent Ivo Hendrickx. In zijn homilie sprak voorganger Patrick Maervoet woorden van dank aan de gesneuvelden. Hij bleek goed ingelicht over sommige details.

Omdat de oud-strijders, waarvan er velen krijgsgevangene zijn geweest, ook ons land verdedigden, is het onze plicht ook hun namen niet te vergeten. Daarom las Julien Maes de namen voor van de soldaten die al gevonden heeft. Waarschijnlijk is die lijst nog onvolledig.

Dan volgde het Te Velde met bloemenhulde, vervolgens speelde de fanfare Het Belgisch Volkslied en daarna kon iedereen die het wenste een ballon oplaten met een vredeswens v

Want dit is een prachtvoorbeeld van respect voor het erfgoed en omgeving. Naar het voorbeeld van de bestaande brugleuning (een smeedijzeren juweeltje ) werd een replica gemaakt en gesmeed.

Het is een waar sinterklaasgeschenk, ook al moesten we er een geruime tijd op wachten. Dus van harte proficiat voor deze realisatie ! Als het goed is mag het ook gezegd en geschreven. Nu nog onze authentieke wegwijzer gerestaureerd (splitsing Eyckerhof ) en ons dorp ziet er alweer wat geloofwaardiger uit.

Wij wachten nog steeds op een duidelijke actie vanuit de gemeente Bornem. Hoop doet leven…

Reeds geruime tijd lopen er contacten met de Vlaamse Milieumaatschappij (VMM ) in verband met de lage waterstand van de Vliet en de droevige toestand van het kronkelende riviertje in het algemeen. Niettemin werd tijdens de algemene vergadering enkele maanden geleden met leden van Waterwegen en Zeekanaal en VMM het plan opgevat eindelijk werk te maken van de zorg voor de ecologische toestand.

Het is dan ook vooral dankzij de heer L.Van Craen, hoofdingenieur VMM, dat verschillende tests worden uitgevoerd die er voor zorgen dat het waterpeil boven de betonnen boordsteen wordt gehouden. Mede door de ‘Big Jump’ waarbij we met z’n allen de Vliet in doken, wordt deze evolutie op de voet gevolgd.

Nu de Vliet geen getijderivier meer is, moet het toch mogelijk zijn de leefbaarheid van deze rivier te garanderen en te beheren.

Geniets Egidius	Cleerbout Victor	Langbeen Louis
Marnef Désiré	Cools Jozef	Langbeen Theofiel
Mees Jozef	De Schepper August	Naegels Louis
Reymenants Julius	De Schepper Emiel	Raes Alfons
Robijns Egidius	De Schepper Felix	Suykens Albert
Schelkens Jan	De Wachter Egied Flor	Suykens Georges
Selleslahg Hendrik	De Wachter Emiel	Van Hoeywegen Jan
Van Hoeywegen Frans	De Wachter Hendrik
Van Hoeywegen Jozef	Demont Georges
Van Hoomissen Jozef	Langbeen Jan
Walraevens Remy	Langbeen Jef