Onze jaarlijkse contactdag 2000

 

 

Onze jaarlijkse contactdag nadert met rasse schreden want dit jaar organiseren we onze bijeenkomst op zaterdag 26 augustus.

We plannen deze contactdag speciaal op een zaterdag in de verlofperiode omdat we zoveel mogelijk leden willen bereiken en ook omdat we zoveel mogelijk de kinderen willen laten meedoen. We gaan namelijk dit jaar nog eens een ( auto ) zoektocht doen waarbij het vertrek voorzien is in de omgeving van Kobbegem ( tegen Asse-Brussel ) waar de bron van de Vliet is en waarbij de aankomst in zaal De Balans in Eikevliet is gepland.

Ook heel wat leuke prijzen zijn voorzien voor zij die de vragen correct oplossen ( zonder moeilijke strikvragen ) en eveneens de practische proeven onderweg goed doorstaan.

Grosso modo zal onze dag er ongeveer als volgt uitzien:

           

            Vertrek in Kobbegem vanaf de middag

            Aankomst zaal de Balans ten laatste om 17:30 h

            Koffietafel in De Balans met uitslag en commentaar  

            Op de zoektocht en de gestelde vragen.

 

Inmiddels is er een ploeg onafhankelijke vrijwilligers die zelf niet zullen deelnemen begonnen de zoektocht uit te stippelen en  de vragen op te stellen.

 

Voor de practische schikkingen evenals voor de inschrijvingen voor de koffietafel zullen we begin augustus nog een apart schrijven sturen omdat we ook een aantal Oud-Eikevlietenaren die nog geen lid zijn van onze vereniging willen uitnodigen en alzo onze vereniging willen laten leren kennen.

Noteer alvast in Uw agenda Zaterdag 26 augustus e.k.

 

 

---------------------------------     JDC

 

 

Julia Van Den Eynde  100 jaar !

 

Het oudste lid van onze vereniging Eikevlietvrienden, Julia Van Den Eynde,  vierde op 23 februari laatstleden haar 100 ste verjaardag. Een goede reden om ze even in de bloemetjes te zetten. Een afvaardiging van het bestuur van onze vereniging ging haar ter plaatse in Antwerpen een bezoek brengen.

" Mooi uitgedost zat ze ons op te wachten. En overgelukkig was zo om de vrienden uit Eikevliet nog eens terug te zien. !

Ook schepen Bruno Peeters van de stad Antwerpen was op bezoek  en overhandigde in opdracht van het college en van de Burgemeester een prachtig bloemstuk  evenals een mooie zilveren schaal met haar naam ingegrift. De schepen merkte ook op dat hij nog zelden een 100 jarige meemaakte die zowel fysisch als mentaal zo goed waren als Julia. Hij vroeg of hij geen 10 of 20 jaar te vroeg was, want heel de tijd vertelde Julia wat zij samen met haar man Rik Verbruggen allemaal beleefd had en waar ze overal gewoond hadden. Van veel vroeger vertelde ze nog dat ze samen met haar schoonzus Irma Verbruggen ( die ook op het bezoek aanwezig was ) toneel speelde in Eikevliet. Ze noemde zelfs nog enkele stukken met naam!

Bij het afscheid vroeg de schepen of hij nog eens mocht terugkomen als het wat rustiger was, want dat hij werkelijk van het gesprek genoten had.

Julia dronk haar glas champagne leeg en zei: " U bent welkom zolang ik leef "

's Anderendaags hebben we nog eens gebeld om te vragen of ze niet te moe was van al die drukte. Maar ze zei dat ze na drie glazen champagne vroeg gaan slapen was en dat ze dacht dat alles voorbij was. Maar bij het ontwaken ' s morgens zag ze terug al die mooie bloemstukken en geschenken en wist ze dat het nog niet voorbij was.

Ook van de Koninklijke fanfare uit Eikevliet had ze een prachtig bloemstuk gekregen."

Julia in naam van onze vereniging nogmaals proficiat en op naar de 101 !

 

-----------------------------------   M Van Praet

 

Koninklijke Fanfare St Cecilia viert meiavond.

 

Op zondag 30 april ll vierde de Kon fanfare " Mei-avond " Ditmaal werd er evenwel afgeweken van het jaarlijks traditioneel programma. Of beter nog  werd op verzoek van de Eikevlietse parochieploeg het mei-avond programma aangevuld met een mei-avond Mariaviering of viering rond Onze Lieve Vrouw van bijstand van de Eikse kouterkapel.

Zoals we U reeds in een vroegere uitgave van ons blaadje  meedeelden, werd deze kapel grondig en fraai gerestaureerd onder impuls van een restauratiecomité ( inwoners van Eievliet-Eikse Amer en Wintam ) en met medewerking van een groep belangloze helpers.

Het Mariabeeld van de kouterkapel, dat in de kerk ter meiavond/Mariaviering stond opgesmukt, zou na deze viering in stoet teruggebracht worden naar " 't kapelleke op de kouter"

Na deze kerkviering met Mariagezangen en -gebeden stond onze fanfare dan ook klaar aan de kerk voor de optocht naar de kouterkapel. Met de mooie processiemars Ave Maria van Roefs, werden om 18 uur de deelnemers begeleid door de fanfare en werd het Mariabeeld gedragen en in stoet naar de kouterkapel overgebracht.

Met meer dan 50 deelnemers, een groepje kinderen en daarbij nog de muzikanten konden we van een zeer ruime belangstelling spreken. Bovendien was een goed weeretje van de partij.

Het Mariabeeld werd in de kapel geplaatst bij aankomst aldaar,gevolgd van een korte hulde met toewijding aan Onze Lieve Vrouw van Bijstand en het bidden van het  " Wees gegroet Maria,…. "

Als slot zongen de aanwezigen samen ter plaatse en begeleid door de fanfare het zeer gekende " Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen ( Liefde gaf U duizend namen) "

Met uitvoering van de mars Saint Triphon ( Arth Ney ) bracht de fanfare de stoet om 18.30 h terug naar zaal De Balans.

Om ruim 19 uur volgde daarna de traditiegetrouwe muzikale meiavond uitstap vanazf zaal De Balans naar café Den Dam op de Eikse Amer.

Terugkeer met muziek naar De Balans om 20h30 waarna de deelnemers er nog een gezellig samenzijn van maakten dankzij de drankbonnetjes en de boterhammen met kop of kaas

Een geslaagde Meiavond viering !

------------------------------------  SDC

 

Het mooie gedicht hieronder van ons lid zaliger Rik Verbruggen herinnert ons er aan hoe het kapelleke er vroeger uit zag voor de restauratie:

 

Het Eikevliets kapelleke

 

            Het staat op de kouter

            Als een kleine kabouter

Weemoedig te staren

            Sinds zovele jaren.

            Altijd naar dezelfde kant

            En ommedom deint het land

            Alsom het te schutten

            Alleen wij die de landweg benutten

            Mogen het helemaal bekijken

 

            Het staat er niet voor de rijken

            Want alles is sober en stil

            Zijn poorteke dat niet open wil

            Zijn arduinen gebroken trap

            Zijn grijze leien kap

            Met een ijzeren kruiske versierd

            Eenvoudig maar toch welgemanierd

            Zo is het Eikevlietse kapelleke

            Zonder klepel, klok noch belleke…

           

-------------------------- Rik Verbruggen

 

 

 

 

En toen kwamen alle kinderen te laat thuis van school !

In onze kindertijd brachten wij onze grote vakantie door aan de Kalfortse beek. Ofwel gingen we op paling vissen ofwel gingen we zwemmen.
Als je aan Peleman over de beek rijdt zie je nog het wachtbekken van de beek. Dat werd de "Sluis" genoemd. In de brede kom kon je nergens staan, dat was voor diegenen die al goed konden zwemmen.
Een 200 meter verder in de beek was de " Zwemplaats".  Het water was er meestal maar een halve meter diep. Ideaal om te spelen en te leren zwemmen. Ieder leerde eerst de  "hondjesslag"  en later schakelden we over op  "steekzwemmen" dat was een nabootsing van de crawl-slag. Bij hoogwater werd er ook veel in de Vliet gezwommen. Als we tot de jaren van verstand begonnen te komen, fietsten we ook naar de "Vaart bij Clotil" of naar de "Put van Aak".
Al dat zwemwater was verloren gegaan en van een openbaar zwembad hield ik niet. De waterrat bleef meestal op het droge en dacht een hele zomer aan dat mooie zwemverleden. Af en toe flitste de gedachte door mijn hoofd om zelf een zwembad te maken in mijn tuin.

Ergens in het begin van de jaren 70 kon ik mij niet meer houden en begon plannen te tekenen en documentatie te verzamelen. In een van die folders stond een foto van een redelijk groot betonnen zwembad dat door het grondwater was omhoog geperst. Dat zou voor mij op die hoge kouter geen probleem mogen zijn maar toch was ik er niet helemaal gerust in. Om zeker te zijn ging ik eerst een diepe put maken om het grondwaterpeil te na te gaan. In het voorjaar begon ik er aan en had al een put een klein metertje diep gegraven.

Het werd lente en de  natuur ontwaakte ook uit haar winterslaap. Dat was de tijd van de eerste leerwandelingen in de school. In een voorbereidend klasgesprek werd er nagegaan wat de planten zoal nodig hadden om te kunnen beginnen groeien. Er werd veel gepraat en besproken.

 Een van de leerlingen zei: "Mijn moeder moet de bloemen op de vensterbank bijna elke dag water geven anders verslensen ze en  dus hebben ze ook water nodig."  Ik dacht aan dat betonnen zwembad dat was beginnen drijven en kreeg al binnenpretjes want ik zou eens voor een ferm debat  zorgen en vroeg :" Wie giet de planten buiten? "

- De regen meester, klonk het door de klas.
- Uw moeder moet bijna elke dag de planten gieten of ze verslensen en wat gebeurt er als het een lange tijd niet regent?
- Dan gieten we met de tuinslang of met een gieter.
- En wie gaat er met een gieter in het bos de bomen water geven?
- Dat komt met de wortels uit de grond.
- Zit er dan water in de grond?
- Ja, want anders kunnen de planten niet groeien, zegt de ene.
- Neen, roept de andere want dan is alles slijk en dan zakken we er in.

Ik heb dat gesprek laten evolueren tot alle kinderen uit hun banken gekomen waren en in groepjes stonden te ruziën. Ik bleef vooraan staan te genieten van dat spektakel. Soms kwamen er enkele naar voor gestormd en de meester moest dan maar een antwoord geven  op al die vragen. Ik ben er in geslaagd om de spanning tot een bijna ondraaglijk peil op te voeren. Ondertussen was het bijna tijd om naar huis te gaan.

- Luister eens kinderen, als we hier zo verder doen zullen we nooit weten of er nu water zit of niet. We gaan morgen een put graven en zien of we water vinden of niet. Wij gingen toen  naar Eikenbroek wandelen om daar naar de natuur te gaan kijken. In mijn tuin is al een redelijk diepe put gemaakt en we gaan hem vlug wat dieper graven. Al wie sterke forsballen heeft mag een schupje meebrengen en dan zullen we het rap weten. 

Ge kunt u wel voorstellen welke scènes zich op straat afspeelden tussen beide partijen.

- Hier zie, als ik op het zand stamp is dat hard, hoe kan er dan water inzitten?
- Als het regent zakt het water in de grond.
- Das niet waar, het droogt op en 't loopt in de grachten.
En steeds maar opnieuw: Dat kan niet. Dat is niet waar. Ge weet er niks van. In zal het eens aan mijn vader vragen. Enz. enz

De lessen in de voormiddag duurden voor iedereen veel te lang. Niemand had in zijn tuin water in de grond gevonden en voor een deel kinderen was het een vaststaand feit : "Er zat geen water in de grond."

Om half twee trok een luid discussiërende groep van een 20 tal kinderen richting kouter. De meeste hadden wel iets bij om te graven. Ik moest geen taakverdeling geven toen ze bij de kuil aankwamen. Ze vlogen er in en begonnen overal putjes te graven, het kon niet rap genoeg gaan. De ene zou eens vlug bewijzen dat er geen water in de grond zat en de andere bleef er stellig van overtuigd dat er wel water moest zijn.
Het werk werd met veel animo gevolgd door degenen die niets bij hadden om te graven. Er kwam een nieuw element bij :" En van waar komt het water uit de visput daar?"
Als je denkt dat het nu eindelijk bewezen was heb je het verkeerd voor. Ieder bleef bij zijn standpunt. Het was ofwel regenwater ofwel grondwater.
Ondertussen waren er al die moe werden van dat te hevig graven en ik stelde voor om ieder op toer in hetzelfde putje te werken. En weer vloog het zand ons rond de oren. Met die korte schupjes geraakten ze met veel moeite een halve meter diep. De moed begon in de schoenen te zakken want ze vonden geen water. Er werd gedanst en gesprongen door de overwinnaars.Ik had mijn spade genomen en stelde voor om toch maar nog een beetje dieper te graven.
Het werd opeens stil. Iedereen keek gespannen toe. Na enkele spadesteken begonnen ze terug onder mekaar te fluisteren. Steeds opnieuw werden dezelfde argumenten boven gehaald. Toen ik ondervond dat de grond wat vochtiger begon te worden gaf ik het ook op, want ik had nog iets gepland. Iedereen mocht eens komen kijken en eindelijk wisten we het: "Er zit geen water in de grond."

   

 

Ik heb spijt dat er geen film gemaakt is van die twee groepjes kinderen. De ene zingend en dansend met de armen omhoog, en de andere met een lang gezicht, triestig kijkend en  jaloers omdat ze niet gewonnen waren. Toch bleven ze overtuigd en konden hun ongelijk niet toegeven maar moesten zich bij deze feiten neerleggen.

We trokken dan maar verder naar het broek. Er werd ernstig naar de katjes van de wilg en van de els gekeken en naar de eerste voorjaarsbloempjes gezocht. Als we aan een verwilderd stuk weiland kwamen stelde ik voor om enkele plantjes mee naar school te nemen. Om de natuur te eerbiedigen mochten ze van elke soort maar één plantje meenemen en ik stuurde ze de brousse in. Als je al wat jaren met kinderen omgaat weet je goed wat er zal gebeuren. Diegenen die al een hele tijd misnoegd hadden meegewandeld zouden zeker nog eens beginnen te graven. Ik stelde mij strategisch op en zag het gebeuren. Er liepen ineens enkele kinderen bij elkaar en die stonden verbaasd in een putje te kijken. Lijkbleek en met hun vinger in de lucht komen ze naar mij gestormd. Buiten adem beginnen ze te roepen:

- Meester, meester kom eens zien, er zit wel water in de grond.
- Is het echt waar?
- Ja, kom maar eens kijken.

Iedereen had het gehoord en stormde naar het putje. Er werd geduwd en gewrongen om dat wonder te zien. Inderdaad er kwam een beetje vocht uit de wanden gesijpeld. Het putje werd vergroot en verdiept. Als het ongeveer 40 cm diep was kwam er zoveel water in dat ze het niet konden bijhouden met wegscheppen met hun schupje. Iemand kwam aangelopen met een potje en begon daarmee te scheppen. Het water kwam ...en bleef komen, ze kregen het putje zelfs niet meer leeg. Ondertussen waren er overal groepjes kinderen aan 't graven. Ze vonden allemaal water en 't strafste van al ze kregen ook hun putjes niet leeggeschept, er bleef maar water komen. Na een minuutje wachten liepen de putjes bijna helemaal vol. Met de moed der wanhoop werd er gehoosd maar ze kwamen terug vol.

De situatie was nu veranderd, er was een nieuwe groep juichende leerlingen en de anderen stonden er maar beteuterd bij. Het feest kon niet blijven duren en we moesten terug naar de klas. De meegebrachte planten werden in potjes gezet en er werd nog wel wat nagepraat.

De klasdag werd zoals gewoonlijk afgesloten met een gebed. Toen iedereen recht stond en klaar was om naar huis te gaan zei ik zo langs mijn neus weg:

- Zeg kinderen, in die putjes bleef altijd maar water komen en we schepten het er altijd uit,en toch kwam er vlug water bij, ik denk dat al die putjes nu overlopen, misschien is daar nu alles overstroomd. 

Wat er dan gebeurde kan ik u niet beschrijven, daar mag je zelf een tekening bij maken, want

toen kwamen alle kinderen te laat thuis van school !!!

------------------------------JM

 

 

 

Bronnen van de Vliet.

Op 26 augustus 2000 willen we voor een echte hoogdag zorgen voor alle Eikevlietvrienden, dus voor iedereen die zich nog met Eikevliet verbonden voelt. We gaan er een onvergetelijke ontmoetingsdag van maken. Wie vroeg vertrekt zal onderweg veel tijd hebben om met oude en nieuwe kennissen een gezellige babbel te slaan, daarvoor zorgen we voor verschillende rustige ontmoetingsplaatsen.

 

Het stroomgebied van ONZE VLIET is vrij groot. Door haar bijrivieren zijn er bronnen te vinden in Groot Asse, Wolvertem, Mazenzele en Buggenhout. Groot Asse is licht heuvelend met weidse valleien waarin tegen de heuvelflank dikwijls echte bronnen te vinden zijn. Bij helder weer kun je best een verrekijker gebruiken want met het blote oog kun je de koeltorens van Doel gemakkelijk zien en de grootstad Brussel ligt maar op enkele kilometer voor u.

 

-Als je de naam mag geloven ligt ”DE BRON” van de Vliet in het gehucht VLIETBRONNEN tussen Asse en Kobbegem. Ze heet daar Bollebeekse Vliet. Een paar honderd meter verder, in de weiden van Hof te Huysegems begint er ook een klein beekje  dat in het bos bij de Bollebeekde Vliet komt en vanaf daar heet ze Molenbeek. Het prille Vlietje is nog geen kilometer lang en is al 2 namen rijk.

-Ten zuiden van Kobbegem, in het industriegebied aan de baan N9 bevindt zich de zuidelijke bron van de Vliet.We zijn hier bij de grens van Zellik. Ik denk dat deze bron zich het verst van de monding bevindt. Dit naamloos beekje mondt op de rechteroever in de Molenbeek uit, even ten westen van Kobbegem.

-Een kleine km. westwaarts van Vlietbronnen ontspringt de Bollebeekvliet. Doe vloeit NO-waarts , ook door een moerassig bos en mondt in de Molenbeek uit ten zuiden van Bollebeek.

-Op de rechteroever, in Bollebeek, komt de Drinkeling en Haanbeek vanuit Brussegem de Molenbeek vervoegen. Het loont de moeite om even in het groene valleitje te wandelen.

-De Kramersbeek en de Gerstebeek ontspringen beiden aan de noordkant van Asse. Omwille van de voortschrijdende bebouwing zijn ze in rioolbuizen verdwenen. Zij vormen samen de Warebeek. Die vloeit samen met de ”Grote Molenbeek”. (weer een naamsverandering) in Mollem.

-In Merchtem komt de Stampbeek er bij. Zij voert het regenwater af van rond Mazenzele.

-De Robbebeek mondt iets ten zuiden van Steenhuffel in de ”Grote Molenbeek” uit; Zij brengt het water uit de streek ten oosten van Merchtem naar Steenhuffel.

-Na de samenvloeiing met de vuilbeek verandert onze Vliet nogmaals van naam, het wordt nu voor een paar km. de Malderse beek, maar aan de zuidgrens van Lippelo heet ze gewoon  Molenbeek . Eens voorbij Lippelo heet ze dan weer Lippelose  Beek.

-Tussen Lippelo en Oppuurs komt er op de linkeroever de zeer belangrijke Klaverbeek bij. Die gaat met haar bijbeekjes tot in de Keten ,de Larendries, en tot bij Buggenhoutbos.

-Vanaf Oppuurs heet ze eindelijk ”Vliet”. En waren vroeger de getijden goed zichtbaar. Alle beken die nu in de Vliet uitmonden hebben een sluis met deuren die automatisch toe of open gaan bij vloed of eb, zoals de Ronebeek en de Koningsbeek op de linkeroever.

-Op de rechteroever mogen we de Molenbeek (Kalfortse Beek) niet vergeten. Een van de bijbeekjes ontspringt ten oosten van Kobbegem en vloeit door Wolvertem.

-Als laatsten zijn er nog het St.-Jansvlietje en het Loopke.

 

 

Noot:  De bronnen die ik gezien heb bevinden zich op drassige en moeilijk bereikbare plaatsen. De meeste heb ik niet gevonden omdat de beekjes in buizen gelegd zijn of op privaat terrein liggen

 

 

------------------------------------------JM

 

 

 

 

 

 

 

 

Restauratie van de kerktoren.

 

De laatste dagen van de meimaand 2000 werd de toren van onze St.-Lambertuskerk,die dateert van 1779, voor een 5-tal maanden in een ijzeren korset gevangen en maandag 5 juni deed men hem nog een jasje aan. De volgende dag begonnen de restaurateurs van de firma Cox de witte zandstenen op te kuisen en de cementvoegen uit te slijpen. Gans de toren, van de dorpel tot de haan, zal grondig gerestaureerd worden.

De meer dan 200 jaar oude speklagen zijn dringend aan een opknapbeurt toe. In het bakstenen metselwerk worden de versleten stenen  vervangen en het lood en zinkwerk. wordt eveneens hersteld

Ook binnen in de toren is er veel werk. De  plankenvloeren, de ladders en zelfs het gebinte van de toren zijn in zeer slechte staat. Alles zal eens flink onder handen genomen worden.

Tenslotte zullen ook het kruis en de haan opgefrist worden en wordt er een nieuwe bliksemafleider geplaatst.

De werken aan de toren kosten zo’n 8,5 miljoen frank en dienen op 100 werkdagen uitgevoerd te zijn. Omdat de kerk als monument geklasseerd is krijgt het gemeentebestuur een toelage van 60% van het gewest en 20% van de provincie. Dit bestek behelst alleen de toren, laat ons hopen dat de opdrachtgevers ook de rest van de façade onder handen nemen, aangezien er regelmatig brokstukken van het deel naast de toren vallen.

 

 

-------------------------------------------------JM